ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 128

เส้นหมี่ : “…….”

เอ่อ อย่าเอะอะอะไรก็พูดเอาแต่คำว่าฆ่าเธอได้ไหม? เขารู้หรือเปล่าว่าแบบนี้จะเป็นการสอนสิ่งที่ไม่ดีให้กับลูกนะ?

เส้นหมี่ถอนหายใจออกมา : “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ คุณมารับลูกได้แล้ว”

“คุณว่าอะไรนะ?”

แสนรักที่วนไปที่เมืองเคลียร์แล้ว กำลังอยู่ในอารมณ์ของความโมโหก็ค้างอยู่ตรงนั้นทันที

รับลูก?

ราบรื่นขนาดนี้เลยหรือ?

เขาก้มลงมองเมืองที่กำลังจะเริ่มบินลงจอด

เส้นหมี่ไม่ได้ยินคำตอบของเขาอยู่นาน คิดว่าเขาไม่เข้าใจ จึงเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

“สรุปแล้วคุณจะมาหรือไม่มา? ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ให้ลูกนอนที่นี่แล้วกัน พรุ่งนี้คุณก็อย่ามาพูดว่าที่บ้านเช่าของฉันน่ะเป็นสถานที่แย่ๆ เลี้ยงดูลูกทำให้แย่ไปด้วยแบบนั้นแล้วก็นะ”

“……..”

และนี่ในเฮลิคอปเตอร์นี้ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว

บ้านเช่า?

ยังให้เขาไปรับลูกที่นี่อีกอย่างนั้นเหรอ?

ดังนั้น ผู้หญิงที่สมควรตายไม่ได้ออกไปจากเมืองAเลยเสียด้วยซ้ำ และก็ยังพาลูกทั้งสองคนไปที่ที่เธอพักอยู่ด้วยอย่างนั้นใช่ไหม?!!

แสนรักที่ยังไม่ได้หายใจเลยนั้น ก็เกือบจะถูกทำให้เส้นเลือดอุดตันตายอยู่ตรงนั้นแล้ว!

“ท่านประธาน พวกเราจะลงจอดกันแล้วนะครับ ที่ลงจอดก็คือโรงพยาบาลเคลียร์ พวกเราสามารถจอดลงที่ดาดฟ้าได้เลยครับ”

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ข้างๆก็เอ่ยพูดขึ้นมาแบบนี้

ทันใดนั้นเอง เส้นหมี่ที่อยู่ในสายก็ได้ยิน ดวงตาเบิกโตขึ้น : “พระเจ้า แสนรัก คุณ.....คุณไปที่เมืองเคลียร์เหรอ?”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้เลย! เส้นหมี่ ผมจะบอกคุณให้นะ ผมไม่มีทางยกโทษให้คุณเด็ดขาด คุณรอก่อนเถอะ!”

หลังจากนั้นผู้ชายคนนี้ก็วางสายไป

นี่เป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวงเลยจริงๆ!

เขามีชีวิตมาเกือบสามสิบปี ไม่เคยถูกใครมาหลอกแบบนี้มาก่อน!!

——

เส้นหมี่รู้สึกเป็นกังวลมาก

เธอรู้สึกว่าผู้ชายเลวๆคนนั้นจะต้องไม่ปล่อยตัวเองไปอย่างแน่นอน เดิมทีแค่คิดอยากจะหยอกเขาเล่น ทำให้เขาร้อนใจ และได้ลองรสชาติของการถูกแกล้งบ้าง

แต่คิดไม่ถึงว่า เผลอแวบเดียวก็จะไปที่เมืองเคลียร์แล้ว

จบกัน!

ครั้งนี้จบกันจริงๆแล้ว!

เส้นหมี่ไม่กล้านอนหลับเลยเสียด้วยซ้ำ หลังจากที่ลูกๆหลับแล้ว เธอจึงอยู่ในห้องรับแขก ยันเปลือกตาทั้งสองข้างที่ลืมไม่ขึ้นไปพลางรอไปด้วย

และเป็นอย่างที่คิดไว้ หลังจากที่รอจนประมาณช่วงตีสาม ตามจากเสียงที่ดังปึงจากทางด้านนอก และมีเสียงประตูรถปิดลง เธอรีบตื่นขึ้นมาทันที

นั่นเป็นร่างที่น่ากลัวพอสมควรจริงๆ

เธอนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงหน้าต่าง ในแสงที่มืดขนาดนั้น ล้วนสามารถรู้สึกได้ถึงความอาฆาตของคนๆนั้นที่ออกมาจากด้านในรถ รอจนตอนที่เขาก้าวเดินมาทีละก้าว เธอก็พบว่าทั้งตึกนี้ล้วนมีแต่ความเยือกเย็นเข้ามา

น่ากลัวเกินไปแล้วจริงๆ!

“ท่านประธาน ถ้าไม่อย่างนั้นให้พวกผมเข้าไปพาคุณชาย.....”

“พวกนายอย่ามาแตะต้องนะ แสนรักฉันจะบอกคุณให้นะ ลูกชายของฉันกำลังหลับอยู่จะให้คนแปลกหน้ามาแตะต้องไม่ได้ ไม่อย่างนั้นถ้าเขาตกใจเข้า ฉันไม่ยกโทษให้คุณแน่!”

เส้นหมี่ได้ยินประโยคนี้แล้ว ในที่สุดก็ส่งเสียงออกมาอีกครั้ง

เธอจ้องเขม็งด้วยความโมโห ปฏิเสธด้วยคำพูดที่เด็ดขาดที่จะให้บอดี้การ์ดมาอุ้มลูก

เดิมทีก็คือ ตอนที่เด็กๆหลับสิ่งที่จะต้องหลีกเลี่ยงมากที่สุดก็คือการโดนคนแปลกหน้าอุ้ม ต่อให้พวกเขาจะฉลาดกว่านี้ แต่ก็เป็นเพียงแค่เด็กอายุห้าขวบเท่านั้น

และด้านนอกก็หนาวขนาดนั้น ไม่กลัวหนาวจนแข็งอย่างนั้นรึไง?

แสนรักเองก็คิดถึงเรื่องพวกนี้อยู่แล้วเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงโบกมือ ให้บอดี้การ์ดสองสามคนนั้นออกไป

“วันนี้มันเรื่องอะไรกันแน่? พวกคุณไปสมรู้ร่วมคิดกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“คุณแสนรัก คุณอย่าคิดว่าคุณอื่นจะสกปรกขนาดนั้นได้ไหม? อะไรที่บอกว่าสมรู้ร่วมคิด? พวกลูกชายของฉันทนเห็นคุณรังแกฉันต่อไปไม่ได้แล้วต่างหาก ถึงได้ช่วยฉัน”

เส้นหมี่พยายามสู้ด้วยเหตุผล อีกทั้ง เพื่อให้สอดคล้องกับลูกชายของตัวเอง

ข้อมูลนั้น หลังจากที่ชายหนุ่มได้ยินแล้ว ก็รู้สึกโมโหเสียจนหัวเราะออกมา : “พวกเขาช่วยคุณ? ตั๋วเครื่องบินนั่นมันคืออะไร? คุณอย่าบอกนะว่านั่นพวกเขาก็เป็นคนจอง?”

“แปลกมากไหม? ลูกชายฉันรู้และเข้าใจข้อมูลของฉันอย่างชัดเจน แม้กระทั่งสามารถสร้างบัตรประชาชนของฉันอัตโนมัติทางอินเตอร์เน็ตได้เพื่อจองตั๋วได้ ยากมากไหมคะ?”

“…….”

“อ่อ ใช่สิ ชินชินเองก็มีส่วนร่วมด้วยนะคะ เขาให้เงินมาด้วย”

เส้นหมี่กัดมันฝรั่งอีกแผ่น รสชาตินั้น อย่าให้พูดถึงความอร่อยเลย

หลังจากที่แสนรักได้ยินแล้ว ในที่สุดก็รู้สึกโมโห อาการปวดที่คุ้นเคยแบบนั้นในหัวแพร่มาจากตรงขมับทั้งสองข้าง......