ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 129

อาจจะเป็นเพราะจู่ๆก็เห็นว่าสีหน้าของผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยดีนัก มือที่หยิบแผ่นมันฝรั่งอยู่ของเส้นหมี่จึงหยุดลงในที่สุด

“คุณเป็นอะไรไป? ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“……….”

ผ่อนคลายลงแล้วพักหนึ่ง ชายหนุ่มที่รู้สึกปวดเสียจนในกระเพาะนั้นรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ถึงได้เอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด : “ขยับไปอีกหน่อย”

เส้นหมี่ : “.........”

เธอมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายแล้วเธอขยับออกไปด้วยความลังเล

ผลปรากฏว่า เธอเพิ่งจะขยับออกไปนั้น ผู้ชายคนนี้ก็นั่งลงใกล้ๆเธอ ความหนาวเหน็บทั่วทั้งร่างกาย ผสมผสานกับลมหายใจของผู้ชายที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันนี้ ทำให้ร่างของเธอแข็งทื่อไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้!

เขานี่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ?

กำลังมองอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายหนุ่มที่นั่งพิงอยู่บนโซฟาหลับตาทั้งสองข้างลงนั้น ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างรำคาญอีกครั้ง : “ยังมองไม่พออีกเหรอ? ไปรินน้ำมาให้ผมที!”

เส้นหมี่สำลักขึ้นมาอีกครั้งในทันที!

ยอมแล้ว ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลยก็รู้แล้วว่าเธอกำลังมองเขาอยู่?

“.......อ่อ”

หน้าแดงขึ้นมาแล้ว เธอจึงรีบวางถุงมันฝรั่งในมือลง หลังจากนั้นก็ไปรินน้ำให้ผู้ชายเลวๆคนนี้

หลังจากนั้นไม่กี่นาที บางทีอาจจะเป็นเพราะน้ำร้อนลงไปในท้องแล้ว หรือบางทีจะเป็นเพราะเตาไฟฟ้าตรงข้างๆเท้านั้นทำให้แสนรักอบอุ่นขึ้นมา นับว่าสีหน้าของเขาไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นแล้ว

เส้นหมี่เห็นแล้ว รู้สึกลังเลอยู่พักหนึ่งพลางเอ่ยถามขึ้น : “ถ้าไม่อย่างนั้น? คืนนี้ก็ยังไม่ต้องพาพวกเขากลับไปหรอกค่ะ? คุณดูสิตอนนี้ตีสี่แล้ว เดี๋ยวฟ้าก็สว่างแล้ว คุณเองก็ดูไม่ค่อยดีเลยด้วย”

“………”

ประโยคแบบนี้ สายตาที่คมกริบและทั้งเย็นชาก็เหลือบมองมา

เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็รู้สึกชาไปหมด หันไปอย่างรู้จักจะวางตัว และไม่ได้ส่งเสียงออกมาอีกด้วยเช่นกัน

ว่ากันตามจริงแล้ว จากการได้มาสัมผัสกันในช่วงเวลานี้ เธอเองก็สัมผัสได้ถึงนิสัยของคนๆนี้บ้างแล้ว เขาคิดว่าตัวเองเก่ง ถึงแม้ตัวเองจะทำผิดก็ตาม

อืม เธอเองก็ไม่สามารถไปว่าเขาได้ และยิ่งไม่สามารถไปตัดสินใจแทนเขาด้วย

เส้นหมี่กำลังคิดอย่างเงียบๆ ตัวเองจะต้องเข้าไปใส่เสื้อผ้าลูกชายให้ดีก่อนหรือเปล่า?

แบบนี้ตอนที่พวกเขาถูกพาตัวออกไป จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะหนาว

“มีอะไรทานไหม?”

“อา?”

จู่ๆเส้นหมี่ได้ยินประโยคนี้ ก็คิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป จึงรีบหันมาจ้องมองที่ผู้ชายคนนี้ทันที และเป็นเวลานาน เธอถึงได้ยินประโยคที่ตัวเองเอ่ยถามออกไป : “คุณ.....จะทานอะไร?”

“อะไรก็ได้!”

แสนรักตอบกลับไปอย่างรำคาญ

เขาในเวลานี้ความจริงแล้วรู้สึกไม่สบายอยู่มากจริงๆ เป็นเวลาสิบกว่าชั่วโมงที่ไม่ได้ดื่มน้ำซักหยด ประกอบกับอากาศหนาว และยังมีอาการเดิมของเขาที่ชอบปวดหัวอีก

และในเวลานี้ เขารู้สึกร้อนรนมากจริงๆ ไม่อยากจะเอ่ยพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียวเช่นกัน

มือของเธอที่มีการเคลื่อนไหวอยู่นั้นช้าลงทันที กลั้นหายใจอย่างใจจดใจจ่อ เธอรอให้เขาทิ้งตะเกียบลง หรือผลักชามออกอะไรแบบนี้

เนื่องจากว่า เขาเป็นคนที่เคยชินกับอาหารที่มีรสชาติดี บะหมี่ธรรมดาๆง่ายๆแบบนี้ เธอรู้สึกว่าคงจะไม่เข้าตาเขาซักเท่าไหร่นัก

แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจก็คือ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น รออยู่พักหนึ่ง ก็ไม่ได้รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวข้างๆเลย จึงหันกลับไปมองถึงได้พบว่าคนๆนี้ไปดูโทรศัพท์มือถืออีกแล้ว

เส้นหมี่ : “………”

ช่างเถอะ แล้วแต่เขาเลย

เส้นหมี่ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก ทั้งร่างกายของเธอรู้สึกผ่อนคลายลง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความอบอุ่น และไม่นานก็ผล็อยหลับไป

เธอเองก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว

ในที่สุดแสนรักก็ทานบะหมี่ชามนั้นจนหมด รู้สึกว่าจริงๆแล้วก็ไม่เลวเลยเหมือนกัน

แต่หลังจากที่เขาทานเสร็จแล้ว ตอนที่อยากจะเรียกให้ผู้หญิงคนนี้ไปอุ้มลูกมานั้น พบว่าเธอนั่งหลับอยู่ตรงข้างๆเขาไปแล้ว

“ท่านประธานครับ?”

“รู้แล้ว จะลงไปเดี๋ยวนี้”

เขามองดูข้อความที่ได้รับในโทรศัพท์มือถือ นิ้วเรียวยาวตอบกลับไปประโยคหนึ่ง แล้วเขาก็เตรียมลุกขึ้นเพื่อจะไปอุ้มลูกเอง

แต่เมื่อเขาลุกขึ้นมานั้น ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจู่ๆคนข้างๆจะลุกจากไปหรือเปล่า ความอบอุ่นแบบนี้ก็ได้หายไปแล้ว เส้นหมี่ที่นอนคว่ำหน้าลงอยู่บนโต๊ะ ก็ขดตัวเข้าหากัน

เท้าของแสนรักหยุดลงอีกครั้ง