ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1293

“ไม่ ผมคิดว่าคุณพูดไม่ผิดหรอก เดิมทีผมไม่ควรที่จะมีความคิดแบบนั้น ถ้าพัฒนาไปแบบนั้นละก็ ผมกับม็อกโกคงเป็นเพื่อนกันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ผมควรจะขอบคุณคุณถึงจะถูก”

คาดไม่ถึง คนคนนี้ กลับเป็นคนที่มีเหตุผลมาก

แสนรักได้ฟังแล้ว ถึงได้วางใจลงได้

ตอนนี้ เขาถูกปลดออกมาแล้ว จึงให้คนคนนี้พยุงเอาไว้ ทั้งสองเดินออกมาจากชั้นได้ดินแล้ว

แต่ว่า คาดไม่ถึงว่า เมื่อพวกเขาออกมา ใบหูได้ยินเสียงที่มหึมาดังออกมา พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของพวกเขา สามารถเห็นได้ด้วยเปล่าว่าสั่นไหวขึ้นมาแล้ว

“เดินเร็วหน่อย ที่พื้นด้านล่างต่างฝังระเบิดนิวเคลียร์เอาไว้เต็มไปหมด น่าจะมีคนเชื่อมต่อแล้ว นำจุดการระเบิดนำทางไปทางด้านโน้น พวกเราใช้โอกาสนี้รีบหนีออกไปเถอะ”

ภาสดรได้เห็นฉากนี้แล้ว น้ำเสียงรีบร้อนอย่างมาก

แสนรักได้ยินแล้ว พยักหน้า ทันใด เขาก็ถูกเขาพยุงเอาไว้ ทั้งสองรีบพุ่งไปอีกทางที่ไม่มีการระเบิดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ว

“ปัง——”

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ปรากฏว่าด้านหลังเหมือนกับผีเร่งชีวิตยังไงอย่างงั้น ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในหูของแสนรักไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว

สิ่งเดียวที่เขาสามารถรู้สึกได้ หัวใจที่อยู่ในอกของตัวเองกระหน่ำเต้นอย่างรุนแรง ยังมี หอบจนเขาเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว ผสมกับกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ในปาก

“แสนรัก? แสนรัก?”

เหมือนกับว่ามีคนเรียกเขาอยู่ข้างหู

แต่เมื่อไฟที่อยู่ด้านหลังนั้นใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว

เขารู้เพียงว่าต้องวิ่งไปทางด้านหน้าอย่างสุดชีวิต วิ่งไม่หยุด……

เพราะว่า เขารู้ว่า เขาตายไม่ได้ ที่บ้านยังมีคนรอเขาอยู่ ใบหน้าน้อยๆที่แสนน่ารักทั้งสามนั้น ยังมี เจ้าคนโง่ที่รอให้เขากลับไปอยู่ตลอด

“บึ้ม——”

ห้องใต้ดินทั้งอันมีกลุ่มควันมหึมาเหมือนกับดอกเห็ดพวยพุ่งออกมา

แสนรักคนทั้งคนถูกแรงสะเทือนผลักให้ลอยออกไป ในตอนที่เขาตกลงพื้น ภาสดรคลานลุกขึ้นมาจากพื้นเข้ามาดูแล้ว ไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่สวมแว่นตากรอบสีทองคนหนึ่งก็ตามเข้ามาแล้ว หลังจากเขาได้เห็นฉากนี้แล้ว รีบตะโกนไปหาที่อยู่ด้านหลังในทันที：“เร็ว นำเขาส่งไปโรงพยาบาล เร็วหน่อย！！”

“……”

คืนคืนนี้ ในที่สุดก็สิ้นสุดลง

หลังจากนั้นสองชั่วโมงผ่านไป ฟ้าก็สว่างแล้ว ก็กลายเป็นวันใหม่อีกวัน……

    ——

หลังจากนั้นสองวัน เดอะวิวซี

แสงดาวตัดสินใจแล้วว่าจะพาเด็กๆทั้งสี่คนกลับไปยังเมืองA เพราะว่า หลังจากเส้นหมี่ไปที่เมืองAแล้ว ก็ยังไม่กลับมาโดยตลอด

อีกทั้งเธอเหมือนกับว่ายังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา เธอได้ให้คนทำความสะอาดตึกวังฬาหนึ่งที่เรืองรองแล้ว แสนรักถึงแม้ว่าจะยังอยู่ที่โรงพยาบาลยังไม่ฟื้น

แต่ว่า เธอน่าจะรอให้เขาฟื้นก่อน ค่อยส่งไปที่นั่น

คนหนึ่งครอบครัวสุดท้ายก็พาเจ้าแฝดทั้งสามกลับมายังเมืองAแล้ว

เมืองA

เส้นหมี่วิ่งไปวิ่งมาระหว่างเรืองรองกับโรงพยาบาล เธอพึ่งจะได้รับข่าว พูดว่าคนสามารถพากลับบ้านได้แล้ว นี่ทำให้เธอดีใจเป็นอย่างมาก

“พี่ใหญ่คณาธิป ทางโรงพยาบาลพูดว่าสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ฉันเตรียมเอาไว้ว่าวันนี้จะพาเขากลับไป ฉันคิดว่า หลังจากที่เขาตื่นมา ในวินาทีที่เขาลืมตา มองเห็นว่าอยู่ในบ้าน เขาคงจะดีใจอย่างมาก”

เธอถือเอกสารรายงานการออกจากโรงพยาบาล พูดกับชายหนุ่มที่พึ่งจะเดินมาถึงตรงทางเดินอย่างดีอกดีใจ

คณาธิปหยุดลงแล้ว

“เร็วจัง? ไม่ใช่ว่ายังไม่ฟื้นไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอก คุณหมอบอกแล้ว เพียงเพราะว่าร่างกายของเขาได้รับความเสียหายมากเกินไป ตอนนี้กำลังหลับลึก สามารถกลับบ้านได้แล้ว บาดแผลบนผิวหนังด้านนอก สามารถค่อยๆรักษาที่บ้านได้”

“แล้วคุณล่ะ? คุณจะทำยังไง?”

คาดไม่ถึง คนคนนี้พูดประโยคนี้ออกมาแบบนี้แล้ว

ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็นิ่งอยู่ที่นั่นแล้ว

ในตอนแรกเธอดีใจเกินไป ต่างลืมไปหมดแล้วว่าบนร่างกายยังมีอันตรายแอบแฝงอยู่

“ผมได้ติดต่อโชกิ โดโมโตะให้คุณแล้ว ถ้าคุณมีเวลาละก็ ผมจะให้เขาเข้ามาตรวจให้คุณ แน่นอนว่าร่างกายของเขาสำคัญ แต่ว่าตัวคุณเองก็ต้องสุขภาพแข็งแรง ไม่งั้น คุณจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาอย่างยืนยาวได้อย่างไร?”

คนคนนี้ ยืนอยู่ตรงทางเดินแบบนี้ มองมาที่เธออย่างสงบพูดคำพูดแบบนี้ออกมา