ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1294

เส้นหมี่รู้สึกสะเทือนเข้าแล้ว！

เธอมองไปที่เขาอย่างนิ่งๆ หนึ่งนาทีเต็มๆ ในลำคอของเธอสะอึกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

นี่น่าจะ ตีความให้ดีที่สุดคือเขาได้ปล่อยมือจากเธอแล้ว

เธอดีใจอย่างมาก

แต่ว่า เมื่อเธอเห็นเขายิ่งสงบแบบนี้ ภายในใจยิ่งอัดอั้น ยิ่งรู้สึกผิด

เพราะว่าเธอรู้ดี ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังติดค้างเขาอยู่

คืนนี้

ตึกวังฬาหนึ่งเรืองรอง เพราะว่าเจ้าบ้านกลับมาแล้ว แม้ว่าคนจะยังไม่ฟื้น แต่ว่าญาติพี่น้องเพื่อนพ้องของตระกูลหิรัญชาก็ต่างมาแล้ว ยังมีตระกูลวชิรนันท์และตระกูลอัครนันท์ ครึกครื้นเป็นอย่างมาก

บนตึกชั้นบนสุดของหิรัญชากรุ๊ปที่เป็นหนึ่งเดียว ไฟยังสว่างอยู่

“อากิยามะ คุณ……ไม่ไปเหรอ?”

อากิโกะ นากาจิมะก็ยังไม่เลิกงาน เห็นว่าห้องทำงานของท่านประธานไฟยังสว่างอยู่ เธอลังเลสักพัก ในที่สุดก็ถามออกมาหนึ่งประโยค

คำพูดนี้พูดออกมา ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องทำงานเหลือบมามองเธอแวบหนึ่ง

“จะไปทำไมล่ะ?”

“……”

เวลานี้อากิโกะ นากาจิมะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว

เธอยืนอยู่สักพัก ทันใด เธอก็หันหลังกลับเดินออกไปแล้ว ได้ไม่นาน เมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง ในมือได้ถือสาเกญี่ปุ่นแท้ๆมาสองขวดแล้ว

“อากิยามะ ดื่มสักหน่อยไหม?”

“？”

คณาธิปมองไปยังสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู ทันใดนั้น เขาที่ภายในใจกำลังหงุดหงิด อยากจะให้เธอออกไปในทันที อย่าได้มารบกวนเขา

แต่สุดท้าย เมื่อเขามองเห็นใบหน้าใบนั้นของเธอที่พูดกับเขาอย่างระมัดระวัง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พยักหน้า ตกลงแล้ว

หลังจากนั้นสิบนาที บนโต๊ะน้ำชาในห้องทำงาน ทั้งสองก็ดื่มกันอย่างต่อเนื่อง

“อากิยามะ ครั้งนี้คุณเพื่อจะช่วยเขา แต่ว่าได้สูญเสียคนของพวกเราไปเกินกว่าครึ่งคุณเสียใจภายหลังไหม? เขาเป็นศัตรูหัวใจของคุณ เขาหายแล้ว คุณยิ่งไม่มีโอกาสแล้ว”

เหล้าหลายแก้วลงท้องไป อากิโกะ นากาจิมะก็ค่อยเปลี่ยนเป็นมีความกล้าขึ้นมา

ดวงตาของคณาธิปขุ่นเคืองลงแล้ว

“คุณดื่มมากไปแล้ว”

“……ขอโทษ”

ถูกต่อว่าอย่างเย็นชาแบบนี้ หญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้ในที่สุดก็มีสติขึ้นมาไม่น้อย ทันใดนั้น เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว

คณาธิปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

“งั้น……อากิยามะอีกสองวันจะกลับไปไหว้บรรพบุรุษที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า? วันครบรอบการเสียชีวิตของมารดาของคุณ……”

“ไม่ไป！”

ระหว่างคิ้วของชายหนุ่มยิ่งขุ่นเคืองลงมากกว่าเดิม ยิ่งปฏิเสธหัวข้อนี้อย่างรวดเร็ว

ตอนนี้อากิโกะ นากาจิมะแม้แต่ดวงตาก็มืดลงจริงๆแล้ว

ทั้งสองคนกำลังดื่มกัน ด้านนอก ในเวลานี้พอดี ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงของผู้หญิงดังใกล้เข้ามาแล้ว

“พี่ใหญ่คณาธิป? คุณอยู่ที่นี่จริงๆ คุณทำไมไม่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของที่บ้านเนตรดาว? เธอให้ฉันมาหาคุณน่ะ”

เรืองรอง

ตึกวังฬาหนึ่ง

จริงๆเลย เมื่อคณาธิปถูกผู้หญิงที่ชื่อพิมแสงคนนี้ลากตัวมาจนได้ ได้รับการต้อนรับของคนที่นี่อย่างอบอุ่น หนึ่งในนั้น รวมถึงแสงดาวพี่สาวของเขา

ยังมี เครือญาติของตระกูลหิรัญชาทั้งหมด

“พี่ใหญ่คณาธิป คุณทำไมพึ่งมา? ยังต้องให้พิมแสงไปลากตัวคุณมา หรือว่าคุณเริ่มเห็นฉันเป็นคนอื่นแล้วนะ?”

เส้นหมี่ที่ถือว่าเป็นนายหญิงของบ้านแห่งนี้ เธอเห็นเขามาแล้ว ตั้งใจยกแชมเปญมาที่ด้านหน้าของเขาหนึ่งแก้วโดยเฉพาะ

ทันใดนั้นคณาธิปก็เกิดความเกรงใจขึ้นมา

“เปล่า ผมก็แค่ยังทำงานไม่เสร็จ……”

“ดูสถานที่สิ วันนี้เป็นวันอะไร? นี่เป็นวันที่พี่ชายใหญ่ของคุณกลับมา งานที่อยู่ในมือของคุณมีอะไรสำคัญเท่าเขา คุณนี่จริงๆเลย！”

แสงดาวก็เข้ามาแล้ว ในขณะเดียวกันยื่นขนมหวานให้เขาไปด้วย พร้อมทั้งใช้สถานะของพี่สาวสั่งสอนเขา

คณาธิปตะลึงงันไปแล้ว！

เส้นหมี่ อยู่ที่นั่นก็ได้ยินแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน

พี่ชาย?

เธอหมายถึง……แสนรักเหรอ?

ทุกคนต่างเงียบลงแล้ว วินาทีนี้ พวกเขามองมาที่ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ว่าน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า ต่างแสดงถึงบางอย่าง

ก็คือใช่ พวกเขาต่างถูกการเรียกขานแบบนี้ทลายกำแพงลงแล้ว

 เพราะว่า ถ้าพูดกันตามความสัมพันธ์ทางครอบครัว แม้ว่าพวกเขาจะใช่สายเลือดเดียวกันหรือไม่? พวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ ต่างเรียกธนากรว่าบิดา！