ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1295

งานเลี้ยงงานนี้ ยืดยาวมาจนถึงเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว ทุกคนถึงได้แยกย้ายกลับไป

คณาธิปเองก็เตรียมตัวกลับไปแล้ว เพราะว่า ตึกวังฬาหนึ่งใหญ่ออกขนาดนี้ พิมแสงแน่นอนว่าต้องมีที่พัก

แต่ในตอนที่เขาจะออกไป ด้านหลังก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงอีกครั้ง เขาหันหน้ากลับมาดู หญิงสาวที่สามชุดกระโปรงสีขาวอ่อนนั้น ก็ได้วิ่งออกมาแล้ว

“พี่ใหญ่คณาธิป คุณช่วยพาฉันไปที่สเปลนดิดโรสได้ไหม?”

บนใบหน้าจิ้มล้ิมของพิมแสง แดงระเรื่อขึ้นมา หลังจากเดินมาแล้ว เธอขอร้องอย่างเคอะเขิน

สเปลนดิดโรส？

นั่นเป็นที่ที่ตระกูลโรแกนพักอาศัยอยู่ไม่ใช่เหรอ?

คณาธิปถอนหายใจออกมา：“ดังนั้น คุณกลับมาที่เมืองAครั้งนี้ ความจริงแล้วไม่ใช่เพื่อมาเข้าร่วมงานเลี้ยงการกลับมาของเนตรดาว แต่ทว่าเพื่อผู้ชายตระกูลโรแกนคนนั้น?”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่”

พิมแสงถูกมองทะลุปรุโปร่ง ทันใดสีหน้ายิ่งกล้ำกลืนแล้ว

แต่ว่า เธอปฏิเสธที่จะยอมรับ

“ฉันก็คือมาเข้าร่วมงานเลี้ยงของเนตร เอ่อ……เอ่อไม่ใช่ว่ามาร์ตินพึ่งจะกลับมาพอดีเหรอ ฉันก็เลยอยากจะไปหาสักหน่อยน่ะ”

“……”

เดิมทีคณาธิปไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว

เพราะว่า เรื่องแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าเขาเธอทำครั้งแรกแล้ว

ในที่สุด คณาธิปก็ให้ผู้หญิงคนนี้ขึ้นรถมาแล้ว เวลาเที่ยงคืน เขาพาเธอไปที่สเปลนดิดโรสแล้ว

“เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“วันที่28เวลาเที่ยงคืน ครั้งนี้เขากลับมา คือพึ่งจะถ่ายภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ที่เซ็นสัญญากับต่างชาติเสร็จ พักผ่อนเพียงแค่สามวัน”

พิมแสงที่อยู่ด้านหลังกำลังแต่งหน้าเพิ่มไปด้วย พร้อมทั้งนำเอาเวลาการเดินทางของผู้ชายที่เธอจะไปพบพูดออกมาอย่างเตรียมการมาอย่างดี

คณาธิปได้ฟังแล้ว ก็ขมวดคิ้วเป็นปมอีกแล้ว

ความจริงแล้วเขาไม่ชอบให้เธอเป็นแบบนี้ หญิงสาวคนหนึ่ง ถ้าเพื่อผู้ชายคนหนึ่งต้องต่ำต้อยเกินไปแล้ว ก็ยิ่งจะกลายเป็นไม่ได้รับการเคารพ ทว่าหลายปีมานี้ เขามองดูเธอผ่านมาอย่างนี้

แต่ว่า คนที่เป็นเพื่อน เขาก็ไม่พูดอะไรไม่ได้มาก

จากนั้น เมื่อเขานำเธอส่งมาถึงที่สเปลนดิดโรสแล้ว มองดูวิลล่าหลังนั้นไม่มีไฟสว่างอยู่แล้ว ก็ทำได้เพียงพูดประโยคนี้：“ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาผม”

“โอเค ขอบคุณนะ พี่ใหญ่คณาธิป”

พิมแสงถือกระเป๋าของตัวเองเดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี

เป็นค่ำคืนที่นอนหลับได้ยากอีกคืนหนึ่ง

    ——

เรืองรอง

ตึกวังฬาหนึ่ง

เส้นหมี่หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว กลับมายังห้องนอนที่ชั้นสาม เธออ่อนล้าอย่างมาก เปิดผ้าห่มออกมานอนลงไปบนเตียงข้างๆชายหนุ่มแล้ว

“พี่ชาย คืนนี้มีแขกมาตั้งมากมาย พวกเขาได้ยินว่าพวกเรากลับมาแล้ว ต่างดีใจอย่างมาก ต่างมาเยี่ยมพวกเราน่ะ”

เธอกำลังพึมพำ นอนลงแล้วตะแคงเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มที่พึ่งจะฟื้นขึ้นมา จุดโฟกัสในที่สุดก็ชัดเจนแล้ว

เขามองเห็นผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ออกมาอย่างกับสายฝนอยู่ด้านหน้าของเขา หลังจากนั้นภายในใจก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังซีดขาว ยิ้มออกมาบางๆ ยื่นมือออกไปกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด

“ผมไม่เป็นอะไรหรอก ผมยังมีคุณ ยังมีลูกๆทั้งสามคน ผมไม่มีทางปล่อยพวกคุณทิ้งเอาไว้”

“อืม……”

หญิงสาวร้องไห้จนร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย ในที่สุดหมอบอยู่หน้าอกของชายหนุ่ม ก็ค่อยๆสงบลงแล้ว

ใช่แล้ว พวกเขาไม่มีทางทิ้งกันอย่างแน่นอน

ไม่ว่าตอนนี้ร่างกายของเส้นหมี่จะมีปัญหา เวลานี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเผชิญหน้า พวกเราเดินมาด้วยกัน ไม่เคยย่อท้อมาก่อน ต่างพยายามที่จะมีชีวิตรอดมาโดยตลอด

เพื่อตัวเอง และก็เพื่ออีกฝ่าย

ประมุขของบ้านหลังจากงานเลี้ยงจบลง ทันใดก็มีข่าวว่าฟื้นขึ้นมาแล้ว แป๊บเดียวก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งวิลล่า ทุกคนต่างปลื้มปีตีกันอย่างมาก

ทว่าแขกที่กลับไปก่อนตั้งนานแล้ว หลังจากได้ยินข่าวดีอันนี้แล้ว อยู่ในบ้านต่างก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ความดีใจที่อยู่ภายในใจ ก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว

รุ่งเช้า

ในตอนที่เส้นหมี่พยุงแสนรักลงมาจากชั้นบน แสงดาวกับม็อกโกที่พักอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่า ก็ได้พาลูกมาตั้งแต่เช้าแล้ว

ม็อกโก：“รู้สึกอย่างไรบ้าง? มีที่ไหนไม่สบายหรือเปล่า?”

“ก็ดี ก็คือไม่ค่อยจะมีแรง”

แสนรักถูกพยุงให้นั่งลงแล้ว ก็ไม่ได้ปกปิดอะไรกับพี่ชายของตัวเอง

 เขานอนไปตั้งนาน พึ่งจะตื่น ไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงจริงๆ อีกทั้งบนร่างกายของเขาก็ยังมีบาดแผลอย่างอื่น อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น ศีรษะกับขาของเขา ก็บาดเจ็บไม่น้อย