ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1296

ม็อกโกมองดูแล้ว มีความเป็นกังวลเล็กน้อย

“ต้องการให้เรียกไพบูลย์มาตรวจดูสักหน่อยไหม? เขาค่อนข้างเข้าใจร่างกายของคุณ”

“ไม่ต้องหรอก”

แสนรักปฏิเสธเบาๆแล้ว

เขานั่งอยู่ในสวนดอกไม้ที่มีอากาศแจ่มใส มองไปยังเด็กๆทั้งสี่คนที่กำลังเล่นด้วยกันอยู่ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าชีวิตแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว เหมือนกับว่าในที่สุดก็ได้ชีวิตที่แสนสงบสุขและเรียบง่ายในแบบที่เขาต้องการแล้ว

“ต่อไปคุณวางแผนเอาไว้อย่างไร? เข้าไปในไวท์ พาเลซไหม?”

“ไม่อยากเลย คุณก็รู้ ผมไม่ได้มีความสนใจอะไรเหล่านั้น สิ่งที่ผมชอบ คือหยิบอาวุธที่อยู่ในมือขึ้นมาปกป้องความสงบสุขของใต้หล้าแห่งนี้ การแย่งชิงอำนาจเหล่านั้น ไม่เหมาะกับผม”

ม็อกโกจัดอาหารเช้าบนโต๊ะอาหารสีขาวไปด้วย พร้อมทั้งพูดความนึกคิดที่แท้จริงของตัวเองออกมา

คนแบบนี้ ความจริงแล้วมีน้อยมาก

เขามีความรับผิดชอบ มีความกระตือรือร้น ยังมีความทะเยอทะยาน แต่ว่า เขาปฏิเสธความมีอำนาจ พูดจริงๆ ถ้าทุกคนสวมชุดนั้นแล้ว ต่างก็จะเหมือนกันกับเขา

งั้นใต้หล้าแห่งนี้ โลกก็จะสงบสุขอย่างแท้จริง

แสนรักเผยรอยยิ้มออกมา ยกน้ำอุ่นที่อยู่ด้านหน้าขึ้นมา

“ก็ได้นะ เรื่องเหล่านั้น ก็ให้ตาแก่คนนั้นเข้าไปจัดการ ช่วงเวลานี้ผมคงจะต้องไปญี่ปุ่นกับเส้นหมี่สักรอบ คณาธิปด้านโน้นบอกว่าได้ติดต่อโชกิ โดโมโตะเอาไว้ให้เธอแล้ว ถึงเวลานั้นค่อยตรวจดูให้เธอสักหน่อย”

“จริงเหรอ งั้นก็ดีจังเลย”

ม็อกโกได้ยินข่าวนี้แล้ว ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาแล้ว

ความสามารถทางการแพทย์ของโชกิ โดโมโตะ ถ้าเปรียบเทียบกับไพบูลย์ ดีกว่ามาก เพราะว่า เขามีพรสวรรค์ ทว่าไพบูลย์ ค่อนข้างทำตามแบบแผน

วันนี้ หลังจากทานอาหารเช้า ม็อกโกก็กลับไปก่อนแล้ว

เมืองหลวงด้านโน้นถึงแม้ว่าเขาจะวางแผนเอาไว้ว่าจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่ในเวลาแบบนี้ ในขณะที่คณะผู้นำชุดใหม่ยังไม่ออกมา เขาก็มีความจำเป็นที่จะต้องไปรักษาเสถียรภาพเอาไว้ เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ค่อยถอยออกมาก็เรียบร้อยแล้ว

แสงดาวจึงอยู่ต่อ

เธอพาหนูดารา กลับมาบ้านแม่ สำหรับเธอแล้ว เหมือนดั่งปลาที่ได้น้ำ

“ใช่แล้ว พี่สาว คุณเห็นภาสดรหรือยัง?”

“หา ยังนะ”

แสงดาวที่กำลังเล่นกับลูกอยู่ ได้ยินคำพูดนี้แล้ว แม้แต่คิดก็ไม่ได้คิด เธอก็ตอบกลับมาหนึ่งประโยค

ภาสดร ในงานเลี้ยงวันนั้นไม่ได้ปรากฏตัวจริงๆ เส้นหมี่ต่อสายโทรศัพท์ไปด้วยตัวเอง แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงคือ เธอโทรไปแล้ว ต่างไม่สามารถติดต่อได้

ไม่สามารถติดต่อได้ งั้นก็ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย

ก็คือเธอถูกบล็อกเอาไว้แล้ว

ภายในใจของเส้นหมี่รู้สึกผิดมาก

เธอคิดว่าสักวันจะไปหาเขาด้วยตัวเอง กล่าวขอบคุณกับเขา พร้อมทั้ง ในเรื่องก่อนหน้านี้ ก็จะกล่าวคำขอโทษ

แต่เธออยู่ที่เรืองรอง ยังไม่ทันจะติดต่อภาสดรได้ พิมแสงที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน ทันใดนั้นก็มาแล้ว เธอวิ่งมาที่บ้านของเธอ พึ่งจะเข้ามาก็นำกระเป๋าโยนออกไปแล้ว นั่งลงที่โซฟาขอบตายังคงแดงอยู่

เส้นหมี่：“……”

ไอ้หยา ข้อมูลนี้ช่างน่าตกใจแล้วจริงๆ

เส้นหมี่ยืนขึ้นมาแล้ว ใช้เวลาประมาณสองสามนาที กว่าเธอจะสามารถเข้าใจได้

หลังจากนั้น เธอจึงถามต่อแล้ว：“งั้นทั้งๆที่พวกคุณทำสิ่งที่ควรจะทำแล้ว งั้นทำไมคุณมาได้สามวันแล้ว เขายังไม่สนใจคุณอีกล่ะ?”

พิมแสง：“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะ ถ้าฉันรู้แล้ว ฉันยังจะมาหาคุณทำไมล่ะ? เนตรดาว คุณพูดสิ เขาไม่อยากเจอฉันใช่ไหม? ถ้าไม่อยากเจอฉันละก็ เขาสามารถพูดออกมาได้เลย ไม่ใช่ว่าฉันตามตื๊อเขาสักหน่อย”

เธอน้อยใจอย่างมาก พูดประโยคนี้ออกมาแล้ว

เส้นหมี่เงียบลงแล้ว

พูดจริงๆ สำหรับคำพูดของเพื่อนสนิทคนนี้ ความจริงแล้วเธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

โดยเฉพาะสำหรับเรื่องความรักของเธอ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ ลักษณะพิเศษของราศีมีน เพียงแค่ได้รักใครเข้าแล้ว พวกเธอก็จะไม่ยอมปล่อยไปอย่างง่ายดาย มีบางครั้งก็ใกล้เคียงกับดื้อรั้น

เส้นหมี่รู้สึกได้ถึงอะไรที่ไม่ดีบางอย่าง

วันนี้ เธอจึงโทรศัพท์ไปหามาร์ติน

“ฮัลโหล? มาร์ติน?”

“เจ้าเด็กเนิร์ด? คุณยินยอมโทรมาหาผมด้วยเหรอ?”

ในสายโทรศัพท์ มาร์ตินที่รับสายแล้ว นอกเหนือจากอ้าปากออกมาก็ทำให้ได้ยินชื่อเรียกที่ไม่ชอบแล้ว น้ำเสียงของเขา ก็ยังคงเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคยอย่างเดิม

 เส้นหมี่อยู่ในสายโทรศัพท์พิจารณาอยู่สักพัก ถามออกมา：“ใช่แล้ว คือแบบนี้ เอ่อคือว่า……พิมแสงอยู่กับฉันที่นี่ ฉันอยากจะถามสักหน่อย พวกคุณทั้งสองคนยังไงกันแน่?”