ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1322

คณาธิปหันหน้ามา เมื่อหญิงสาวที่วิ่งตามมาถึงที่นี่อย่างเหนื่อยหอบ เขาก็อึ้งไป

"เธอมาได้ยังไง?"

"อากิยามะ ฉันได้ยินมาว่าลูกของพี่สาวหายตัวไปเลยตั้งใจมาดู อากิยามะ คุณไม่ต้องห่วง ฉันโทรหาพ่อแล้ว เขาตกลงรับปากว่าจะช่วยตามหาลูกให้พี่สาวทันที"

ใบหน้าเล็กของเชียนหยวนล๋ายเย่แดงก่ำ บนหน้าผากที่เรียบเนียนอิ่มเอิบของเธอปรากฏเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ

พ่อของเธอ?

คณาธิปได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจกว่าเดิม

เด็กหายตัวไปที่นี่ทางฝั่งเขา แล้วผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงให้พ่อที่อยู่ห่างไกลถึงญี่ปุ่นตามหา? ต่อให้ตระกูลคิววายของพวกเขาจะมีกองกำลังราชวงศ์ที่ทรงพลัง แต่ก็อยู่ไกลเกินไป

คณาธิปขมวดคิ้ว "เรื่องแบบนี้เธอไม่จำเป็นต้องรบกวนพ่อเธอหรอก ฉันจัดคนออกตามหาแล้ว"

เชียนหยวนล๋ายเย่ "หา?"

ความกระตือรือร้นที่เต็มเปี่ยมรู้สึกเหมือนกับถูกน้ำเย็นสาดลงมากะทันหัน ใบหน้าเล็กที่กำลังดีใจของหญิงสาวก็เหี่ยวเฉาทันที

แต่แม้ว่าเธอจะจะโดนพูดจาหักหาญน้ำใจใส่ แต่ด้วยความที่ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี ทำให้เธอยืนมองชายหนุ่มออกคำสั่งให้ค้นหาเด็กอยู่ห่างๆอย่างเชื่อฟัง

ด้วยความสามารถของคณาธิปคงจะไม่จำเป็นต้องให้ถึงมือตระกูลคิววายแน่นอน

แต่ต่อให้คณาธิปทำไม่สำเร็จก็ยังมีม็อกโก คนคนนี้มีความสามารถที่น่ากลัวยิ่งกว่า หลังจากที่เขาได้ข่าวว่าลูกสาวหายตัวไป เขาก็ขับเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวของพวกเขามา

คณาธิปยังคงสั่งให้คนค้นหาแบบปูพรมทั่วเมือง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดคนที่ส่งไปก็ได้รับข่าวคราวมา

"คุณอากิยามะครับ ตามที่รอยเท้าและรอยนิ้วมือที่เราเก็บได้จากทางเดินเส้นนั้น แล้วนำไปเปรียบเทียบกับระบบตำรวจที่นี่ ตอนนี้ปรากฏว่าเจอคนเหล่านี้ครับ"

ชายคนนั้นหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา โชว์ภาพคนเหล่านั้นให้เขาดูทีละคน

คณาธิปเห็นก็รับไว้

ก็ไม่เยอะเท่าไรแค่หลักร้อย ยังไงซะที่นี่ก็คือแผนกกุมารเวช คนที่แวะเวียนมาก็ไม่ได้มากขนาดนั้น

"ไปจัดการเลย อย่าปล่อยไปแม้แต่คนเดียว"

"ครับ อากิยามะ!"

ชายคนนั้นหายเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

วิธีจัดการแบบนี้เป็นวิธีที่ทั้งมีประสิทธิภาพและเป็นระเบียบ

สายตาผลซิ่งที่แสนสดใสของเชียนหยวนล๋ายเย่มองด้วยความชื่นชม เธอไม่ได้พูดถึงพ่อของเธออีกเลย แต่มองดูเหตุการณ์อย่างเชื่อฟังอยู่พักหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าคนผู้นี้ยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะจิบน้ำ เธอจึงก้าวขาเดินออกไปซื้อน้ำข้างนอก

ในเวลาสิบนาทีเธอตั้งใจซื้อกาแฟที่บดเสร็จแล้วจากข้างนอกมาหนึ่งแก้ว ผู้ชายในโรงพยาบาลนี้ก็พบเบาะแสการเดินทางของเด็กจากคนเหล่านั้นแล้ว

"คุณอากิยามะครับ เจอแล้วครับ เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง พอเธอเห็นเด็กคอยตามเธอมาจึงพาเธอกลับบ้าน"

"พากลับบ้าน?"

"เชียนหยวน ฮอน ฉันอากิโกะ พวกเธอจะกลับมาเมื่อไร? ที่บริษัทมีลูกค้าคนสำคัญมาหากะทันหัน ประธานคณาธิปเจอเด็กหรือยัง?"

อากิโกะ นากาจิมะ โทรมาบอกว่าทางบริษัทมีลูกค้ามา

เชียนหยวนล๋ายเย่เหลืองมองชายหนุ่มที่กำลังจะขึ้นรถซึ่งอยู่ไม่ไกล เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ก้าวไปข้างหน้าตามไป

"อากิยามะ เมื่อกี้อากิโกะโทรมาบอกว่าลูกค้าคนสำคัญของบริษัทมาถึงแล้ว คุณต้องการกลับไปไหม? ทางด้านพี่สาวฉันไปเป็นเพื่อนได้"

หญิงสาวเอ่ยปากเสนอตัวรับผิดชอบเรื่องนี้เอง

ลูกค้าคนสำคัญ?

คณาธิปขมวดคิ้วราวกับว่าเขาจำได้ว่าเขาไม่ได้นัดกับลูกค้าคนไหนในตอนบ่าย

แต่สุดท้ายเพราะเจอตัวเด็กแล้วเขาจึงไม่ถามอีก เขาออกคำสั่งแล้วกลับไปที่บริษัทจริงๆ

เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นเช่นนั้นจึงนั่งรถไปรับเด็กด้วยกันกับแสงดาว

จริงๆเลย เมื่อทุกคนมาถึงบ้านของผู้หญิงที่พาตัวเด็กไป ทั้งสองคนก็เห็นคนของคณาธิปที่เฝ้าประตูบ้านอย่างแน่นหนา มีเสียงที่คุ้นเคยของหนูดาราดังออกมา

"แง๊~~~~"

คิดไม่ถึงว่าเด็กที่ชอบหัวเราะอยู่เสมอจะกำลังร้องไห้

แสงดาวได้ยิน หัวใจของเธอก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด เธอรีบวิ่งพุ่งเข้าไป ยังไม่ทันเจอตัวเด็ก ปากก็ตะโกนชื่อลูกสาวเสียงดังแล้ว "ดารา แม่อยู่นี่ อย่าร้องไห้นะคะ"