ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1378

คณาธิปลุกขึ้นมา เตรียมจะไปหายัยเด็กนั่น

และในขขณะนี้ กลับมีคนตอบในกลุ่มแล้ว

【เส้นหมี่ : หนูเย่ เดี๋ยวพี่จะลองไปถามทางผู้อำนวยการก่อนนะ ดูว่ามาได้ไหม เพราะที่นี่เป็นฐานวิจัย พี่ต้องไปขอความยินยอมจากพวกเขาก่อน】

【หนูเย่ : ค่ะๆ ขอบคุณนะคะพี่】

เด็กสาวที่อยู่ในห้องนอนของตนเองได้รับข้อความตอบกลับนี้ แม้จะไม่ได้ตอบกลับทันที แต่ว่า เธอก็ยังคงดีใจมาก

แสงออโรรา เธอเองก็อยากดูมากเลย

เมื่อก่อนเธอเคยเห็นมันในช่องของนักข่าวในอินเทอร์เน็ตมาบ้าง สวยมากเลย

แต่ว่า ตอนนี้เธออยากจะตามไปด้วย นอกจากเหตุผลนี้แล้ว ยังมีอีกหนึ่งเหตุผล นั่นก็คือ เธออยากที่จะเข้าร่วมแวดวงของพวกเขา และเธอรู้สึกอิจฉาจริงๆ ที่ได้เห็นบรรยากาศแบบนั้นในกลุ่มทุกวัน

และในขณะที่เธอกำลังวางโทรศัพท์ลงอย่างมีความสุข ประตูห้องของเธอ ก็ถูกคนเปิดออกจากด้านนอก

“ที่รัก?”

เธอมองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาแบบไม่เคาะประตูคนนี้อย่างประหลาดใจ แล้วรีบลุกขึ้นมา

“เมื่อกี้เธอทำอะไร? ใครอนุญาตให้เธอไปร้องขอแบบนั้น?”

ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ชายคนนี้ยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียดจนน่ากลัว ดวงตาคู่นั้น มีความเย็นชาราวกับใบมีดในเดือนจันทรคติในสิบสองของฤดูหนาว

เชียนหยวนล๋ายเย่ตกใจทันที

เธอเบิกตากลมสีดำโตอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทันใดนั้น ตาก็เริ่มแดง

“ที่รัก ฉัน......ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ขอโทษนะคะ ฉันเพียงแค่......เพียงแค่ชอบดูเหมือนกัน......”

“ชอบดูแล้วไปพูดตามอำเภอใจได้หรือไง? เธอรู้หรือว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร? มีสิทธิ์อะไรไปร้องขอกับพวกเธอ? เพราะช่วงนี้ฉันใจดีกับเธอมากเกินไปใช่ไหม ก็เลยทำให้เธอลืมว่าตนเองเป็นใคร?”

ทันใดนั้น ชายคนนี้ก็ราวกับระเบิด

เขาจ้องเธอเขม็งอย่างเดือดดาล ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนสง่าของเขาไม่มีความอ่อนโยนอีก มีเพียงความโกรธเกรี้ยวและความเย็นชาที่ทำให้หวาดกลัวจนตัวสั่น

เชียนหยวนล๋ายเย่หน้าซีดไป

เธอมองดูชายคนนี้อย่างมึนงง สั่นเทาไปทั่วร่าง ไม่สามารถอดกลั้นน้ำตาในเบ้าตาได้อีก มันไหลรินลงมาทันที

เธอฐานะแบบไหน?

ฐานะคนเจแปนหรือ? ไม่คู่ควรจะไปเกาะนั้นกับพวกเขาหรือ?

หรือว่า ในใจของเขา ต่อให้แต่งงานกันแล้ว เธอเองก็เป็นคนนอก ไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาในแวดวงของพวกเขา

หลังจากที่เด็กสาวรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างทิ่มแทงหัวใจของเธออย่างหนัก ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมา

“ฉันฐานะอะไร? ไม่ใช่ภรรยาของคุณหรือคะ? ทำไมฉันถึงเอ่ยคำร้องขอแบบนั้นไม่ได้? อากิยามะ พูดตรงๆก็คือ ไม่อยากให้ฉันเข้าไปในแวดวงของพวกคุณใช่ไหม? คุณกลัวว่าฉันจะไปรบกวนพี่สาวใช่ไหม?

“พูดอะไรของเธอ?”

เมื่อกี้นี้เขาพูดอะไรไปบ้าง?

เขาจำไม่ได้แล้ว จำได้แค่ว่า ตอนนั้นความโกรธพุ่งขึ้นหัว เขาไม่มีที่ระบาย อยากด่าคนอย่างเดียว ไม่งั้น ตัวเขาเองคงระเบิด

เขานั่งเหม่อลอยอยู่หน้าโต๊ะเป็นเวลานานมาก

สุดท้าย ก็ยังไม่มีสมาธิ จึงปิดคอมเสียงดัง จากนั้นก็ไปพักผ่อนที่ห้องนอนแล้ว

วันถัดมา

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เหลือบมองนาฬิกาข้างๆ แปดโมงกว่าแล้วหรือเนี่ย

ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาปลุกเขาล่ะ?

เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วเปิดผ้าห่มออกลุกจากเตียง เขามาถึงห้องน้ำ

กลับพบว่า มีร่องรอยของใครที่เคยเข้ามา ระยะนี้ ทุกครั้งที่เขาตื่นมา นอกจากจะมีเสียงนุ่มนวลเสียงเขาให้ตื่น

ในตอนที่เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า ในห้องน้ำ ก็จะมีไม้แปรงฟันที่บีบยาสีฟันแล้ววางไว้ให้อย่างใส่ใจ ผ้าเช็ดเองก็จะวางไว้ตรงนั้นอย่างมีระเบียบ

แต่ในวันนี้ ไม่มีอะไรเลย

เขายืนมองอ่างล้างหน้าที่ว่างเปล่าอยู่หน้ากระจก เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

“คุณชายรอง ตื่นแล้วหรือคะ? อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้วนะคะ”

ด้านนอก จู่ๆก็มีเสียงของพี่ภาดังขึ้น