ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1379

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในที่สุด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก็เริ่มค่อยๆปรากฏออกมาในหัวของเขา ทันใดนั้น ก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาเปิดประตูห้องนอนออก

“พี่ภา มาได้ยังไงครับ?”

“เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะ คุณชายรอง คุณหนูรินจังร้องหาคุณอาตั้งแต่เช้า ฉันเองก็จนปัญญา ก็เลยต้องพาเธอมา จากนั้นคุณนายรองก็เลยไปส่งเธอ ฉันก็เลยอยู่ทำมื้อเช้าให้ค่ะ”

พี่ภาอธิบายด้วยความขอโทษอยู่ด้านนอก

ที่แท้ เธอก็แค่ไปส่งหนูรินจังนี่เอง

คณาธิปได้ยินดังนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไม กลับรู้สึกโล่งใจ

แล้วกลับไปยังห้องนอนอีกครั้ง เขาเริ่มอาบน้ำแต่งตัวอย่างไม่รีบร้อน เมื่อเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วทานมื้อเช้าเสร็จ เป็นไปตามคาด รถตู้ก็ขับกลับมาแล้ว

“คุณนายรอง กลับมาแล้วหรือคะ”

“อืม ส่งหนูรินจังไปโรงเรียนแล้วนะ ขอบคุณพี่ภาที่เตรียมอาหารเช้าให้สามีฉันแทนด้วยนะคะ”

หญิงสาวที่ลงมาจากรถตู้ สวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีลาเวนเดอร์ ผมลอนเบาๆธรรมชาติ ใช้ยางมัดผมลายจุดสีขาวมัดจุกไว้ เผยหน้ากลมรูปไข่ที่สวยขาวน่ารัก มองไปแล้ว น่ารักอย่างมาก

พี่ภาได้รอเธออยู่ในสวนดอกไม้แล้ว

เมื่อได้ยินดังนั้น เธอก็ยิ้มแย้ม “คุณนายรองพูดอะไรแบบนั้นกันคะ? ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณหนูรินจังเอาแต่ทำให้คุณเดือดร้อนเรื่อยเลย เอ๊ะ คุณซื้อผักมาด้วยหรือคะ?”

“ใช่ค่ะ ตอนฉันผ่านทางตลาด เห็นคุณป้าขายรากบัวที่ที่รักชอบทานที่สุดมาน่ะ ก็เลยซื้อกลับมาด้วย แล้วก็ซี่โครงหมู วันนี้ฉันจะตุ๋นซุปให้ที่รักทานค่ะ”

เด็กสาวเผยรอยยิ้มที่สะกดตาอีกครั้ง

ทำให้คณาธิปที่มองอยู่ในวิลล่า ราวกับมีใครมาตบหน้ายังไงอย่างงั้น นอกจากจะทำตัวไม่ถูกแล้ว

ก็เหลือเพียง ความละอาย

เพื่อเรื่องแค่นี้ เขาได้ระบายความโกรธไปที่เธอหมด

แต่ทว่า ยัยเด็กนี่ กลับราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เพียงแต่จะหัวเราะดีใจ แถมยังออกไปจ่ายตลาดซื้อรากบัวตุ๋นซุปให้เขาตั้งแต่เช้า เธอเป็นคุณหนูตระกูลขุนนางชีวิตอยู่ดีกินดี ไปตลาดที่แบบนั้น

คณาธิปละสายตา แล้วหันหลังเดินเข้าไป

ไม่นาน เสียงฝีเท้าเล็กๆก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

เพียงแต่ เมื่อเธอเห็นแผ่นหลังของเขาที่หน้าประตูแล้ว ก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง

“ตื่นแล้วหรือคะ ที่รัก?”

เธอยังคงขานเรียกเขา

แต่ว่า เมื่อเทียบกับน้ำเสียงผ่อนคลายที่คุยกับพี่ภาแล้ว ประโยคนี้ มีความระมัดระวังอยู่มาก

คณาธิปที่กำลังสวมเสื้อคลุมชุดสูทอยู่ในห้องโถงก็ได้หันมา มองไปยังเด็กสาวที่กำลังมองเขาอย่างกังวล

“ฉันจะหาคนใช้มาสองคน ต่อไปนี้ เรื่องพวกให้คนใช้ทำก็พอแล้ว”

“หา?”

หญิงสาวที่กำลังรอเขาอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นดวงตาอัลมอนด์สีดำกลมโตก็เบิกกว้างขึ้นมา น้ำตาคลอก็ปะทุออกมา

【เส้นหมี่ : หนูเย่ไม่ไปแล้วหรือ? ทำไมไม่มาแล้วล่ะ? ฉันบอกผู้อำนวยการแล้วนะ เขาบอกว่านั่นเป็นแค่สถานที่ยิงจรวดเฉยๆ ไม่มีเครื่องลับอะไรที่สำคัญ เธอต้องมานะ มาได้】

【แสงดาว : นั่นสิ มาสิ ทุกคนไปด้วยกันถึงจะสนุกสนาน เมื่อวานเธอขอมาเองไม่ใช่หรือ? 】

【หนูเย่ : ไม่ไปแล้วนะคะ ลืมไปเลยว่ามีคลาสต้องเข้าเรียน อีกอย่างที่บ้านก็ยังมีงานด้วย ขอโทษด้วยนะคะพี่ ทำให้พี่ลำบากแย่เลย】

【...... 】

นั่นเป็นบทสนทนาช่วงเช้า

ที่ทุกคนพูดคุยกัน ยังคงเป็นเรื่องที่ไปเกาะออโรรา

แต่ครั้งนี้ เมื่อเผชิญกับการชักชวนที่กระตือรือร้นในกลุ่ม เด็กคนนั้นกลับปฏิเสธไป เธอขอโทษอย่างมีมารยาทกับทุกคนก่อน จากนั้นก็พูดเหตุผลสองอย่างมาปฏิเสธอ้อมๆ

คณาธิปบีบข้อนิ้วเบาๆ

ผ่านไปไม่กี่นาที ในที่สุด เขาก็กดไปที่รูปโปรไฟล์ที่ออกมาในกลุ่มวีแชตน้อยที่สุด

【คณาธิป : เชียนหยวนล๋ายเย่ไป จะไม่เป็นอะไรหรือ? 】

【...... 】

【แสนรัก : ก็แค่ที่ไร้ประโยชน์ จะเป็นอะไรไปได้? 】

คงราวสองนาทีกว่าล่ะมั้ง คนคนนี้ถึงจะตอบข้อความกลับมา คำพูดสั้นๆได้ใจความไม่อ้อมค้อม แต่ก็นับว่าได้ตอบคำถามของเขาแล้ว