ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1386

“ที่รัก? ที่รักคุณอยู่ไหน? ที่รัก?”

เธอลนลานรีบค้นหาไปทั่วทั้งเรือทันที ถ้าไม่ใช่เพราะห่างกันไกล คนบนเกาะได้ยินแล้วคงคิดว่าสามีของเธอจะกระโดดทะเลเพื่อฆ่าตัวตาย

คณาธิป: “.......”

ที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ มองดูยัยซื่อบื้อคนนี้ที่กำลังก้มหน้าก้มตาหาใต้ท้องเรือ คือไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดี

“หา ที่รัก ที่แท้คุณอยู่นี่เอง ฉันตกใจแทบแย่ ฉันคิดว่า.........”

ทันใดนั้นเธอก็เห็นเขา แน่นอนว่าหลังจากที่ความดีใจพรั่งพรูออกมาแล้ว ก็วิ่งเข้ามาหาอย่างมีความสุข ประโยคหลังนั้นก็โพล่งออกมาจากปากเธอเช่นกัน

ดวงตาของคณาธิปดูเย็นยะเยือกลงไป: “คิดว่าผมฆ่าตัวตาย?”

เชียนหยวนล๋ายเย่หุบปากทันที!

“เปล่า.....เปล่าค่ะ.....”

“คุณมาทำอะไร?”

คณาธิปไม่มองเธออีก เขายังคงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือต่อและมองไปที่คันเบ็ดไกลๆ ที่เขาวางไว้

เชียนหยวนล๋ายเย่อึ้งเล็กน้อย

ที่แท้สามีกำลังตกปลาอยู่นี่เอง เธอคิดว่า.......

เธอก้าวเท้าเล็กๆ เข้ามาใกล้เขาเหมือนกับเด็กน้อยขี้อายคนหนึ่ง พร้อมแอบมองเขาเป็นระยะๆ แต่ในดวงตาของเธอหลังจากที่เห็นสีหน้าอารมณ์ของเขาสงบลงเรียบร้อยแล้ว

อันที่จริงนั่นคือความดีใจ

และยังเป็นความสว่างสดใสเมื่อเมฆหมอกเปิดออก

“งั้น....ที่รัก เมื่อสักครู่พวกพี่เขยเขาบอกว่า ตอนบ่ายพวกเรายังมีหน้าที่ก็คือตกปลา หาฟืน และเก็บผลไม้ป่าขุดหาผักในป่า จากนั้น.......จากนั้นพวกเราจับได้ก็คือหาฟืน”

สาวน้อยคนนี้ฉลาดมาก รู้ว่าเวลานี้ไม่สามารถพูดตรงๆ ว่าพวกเขาถูกรังแก ถูกส่งให้ไปเก็บหาไม้ฟืน

แต่หาข้ออ้างหนึ่งบอกว่าพวกเขาจับฉลากได้

คณาธิปรีบหันหน้ามามองเธอทันที

วินาทีนี้ ดวงตาของเขาพลุ่งพล่านออกมาก็คือความแปลกประหลาดใจ

เนื่องจากเขาคิดว่าหลังจากที่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น โดยพื้นฐานแล้ว เขาก็ต้องถูกกักตัว เหมือนกับตัวตลกที่ถูกถอดหน้ากากเจ้าเล่ห์นั้นออกมาในที่สุด

เขาถูกทุบตีกลับไปเป็นคณาธิปคนก่อนหน้านี้

คณาธิปคนที่โหดเหี้ยม อัปลักษณ์ ซึ่งไม่คู่ควรต่อการให้อภัยใดๆ ทั้งสิ้น

แต่ตอนนี้........

“ที่รัก คุณ......ก็ไม่อยากไปใช่ไหม? งั้น ถ้าคุณไม่อยากไป เดี๋ยวฉันไปเอง คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่เถอะ”

เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นว่าเขาไม่พูดอะไรเลย เพียงแค่ดวงตาคู่นั้นมองดูเธอด้วยสายตาที่ยากจะแยกออกว่าคิดยังไง

ในท้ายที่สุด เธอก็ทนไม่ไหวเล็กน้อย เธอก้มศีรษะเล็กๆ ลงด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เธอรู้อยู่แล้วว่าสามีไม่ยอมตกลง

เธอจึงลุกขึ้นยืนข้างๆ

“ทำไมคุณถึงจับได้ของแบบนี้? ตกปลาไม่ได้เหรอ? ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังตกปลาอยู่?”

“หา?”

สาวน้อยรีบหันหลังกลับมาในทันที

เธอมองดูผู้ชายที่ในที่สุดก็ยอมพูดกับเธออย่างประหลาดใจมาก ศีรษะน้อยๆ คิดอยู่นานมากถึงได้ยินเสียงตัวเองพูดหนึ่งประโยคอย่างติดๆขัดๆ ว่า: “ไม่....ไม่ได้ ตกปลาถูกพี่เขยเอาไปแล้ว”

“พี่เขยคนไหน?”

มิฉะนั้น นั่นจะเป็นการกระทบกระเทือนที่รุนแรงมากยิ่งขึ้น ในตอนที่สถานการณ์เลวร้าย เป็นไปได้อย่างยิ่งที่จะทำให้คนคนหนึ่งขังตัวเองไว้อยู่ในโลกของตัวเอง

ซึ่งตัวอย่างแบบนี้ก็มีอยู่มากมายในสังคม

ฉะนั้น ครั้งนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีสำหรับคณาธิป อย่างน้อยพวกเขาทั้งหกคนเข้าใจและรับเขาได้ และยังเต็มใจที่จะช่วยเขาเดินออกมาจากตรงนั้น

รวทั้งแสนรักก็ด้วย

ในที่สุดแสงดาวฟังเข้าใจแล้ว สุดท้ายจึงได้เพียงแค่ถอนหายใจด้วยอารมณ์แบบหลากหลาย

——

ในเวลานี้คณาธิปก็กำลังคิดถึงปัญหานี้อยู่เช่นกัน

เพราะว่าเขาพบว่าหลังจากที่มาถึงบนเกาะแห่งนี้แล้ว ทุกคนเห็นเขาแล้วก็ไม่มีใครดูถูกเหยียดหยามเขาเหมือนอย่างที่คิด

ในทางกลับกัน หลังจากที่เด็กทั้งสามคนเห็นเขาแล้วยังดีใจมาอ้อมล้อมเขาเอาไว้ด้วยซ้ำ

จนกระทั่งเข้ามาถึงในกลางป่า ได้พบกับม็อกโกสองสามีภรรยา แสงดาวพี่สาวของเขานำสิ่งของที่นำมาด้วยยัดใส่มือของเขาเอาไว้ จากนั้นก็เริ่มตำหนิเขา

“นายยังเป็นเด็กอยู่หรือไง? ยังให้ฉันต้องเอาของกินมาให้นาย”

“……”

สุดท้ายผู้หญิงคนนี้ก็ถูกม็อกโกลากเดินจากไป

ในระหว่างทางบนภูเขาลูกนี้จึงเหลือเพียงแค่เขาและสาวน้อยที่คอยเดินตามติดเขาทุกย่างก้าว

“ร้อนจังเลย ที่รัก ฉันจะบอกคุณให้นะว่านี่คือข้าวปั้นของพี่หมี่ คุณรีบกินเถอะ” ดวงตากลมโตของเธอกะพริบมองดูอาหารในมือของเขาเพื่อเร่งให้เขารีบกิน

คณาธิปก้มสายตาทั้งคู่ลง

สักพัก เขาจึงเปิดข้าวปั้นนี้ออกแล้วยื่นอันหนึ่งให้กับสาวน้อยตัวเล็กๆ ที่ได้ยินถึงเสียงน้ำลายไหล