ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1387

“ที่รัก! !”

ดวงตาทั้งคู่ของสาวน้อยก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

เธอนำข้าวปั้นก้อนนี้กินเข้าไปในปากอย่างดีใจ คนทั้งคนดูมีความสุขมากเหมือนกับเด็กที่ได้ลูกอมเม็ดหนึ่งในที่สุด

คณาธิปเห็นเธอเป็นแบบนี้ในทรวงอกที่หนักอึ้งมาโดยตลอด ในที่สุดเหมือนว่ามันเปลี่ยนเป็นความสดใสขึ้นมา

แต่ไม่นานนักเขาก็ดีใจไม่ออกแล้ว

เพราะเขาพบว่าการเก็บไม้ฟืนเขาไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ที่ไม่รู้จักแม้แต่ธัญพืชห้าชนิดคนนี้ หลังจากที่เข้ามาภูเขาลึกแล้ว ถ้าเธอไม่สร้างความวุ่นวายให้กับเขาก็ถือว่าดีมากแล้ว

“ที่รัก พวกเราจะเก็บหนาเท่าไหร่? สามารถบอกขนาดสักหนึ่งขนาดให้ฉันได้ไหม?”

“......ไม่ต้อง คุณถือไหวก็พอแล้ว”

“ได้เลยค่ะ”

จากนั้นก็เห็นเพียงแค่เธอกระโดดโลดเต้นเดินไป

คณาธิปก็เริ่มทำการเก็บอยู่ทางนี้

เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คุณชายที่ใช้ชีวิตอยู่ดีกินดี ในช่วงหลายปีนั้นที่ถูกพ่อแม่พาไปอยู่ที่ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ล้วนแต่เคยทำงานหนักแบบนี้มาแล้ว

แต่เขาเก็บไปเก็บไป.......

“ที่รัก คุณดู ฉันเก็บได้มาเยอะมากเลย”

จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องดีใจอันนุ่มละมุนดังขึ้นมาจากทางด้านบนของถนนบนภูเขา คณาธิปเงยหน้าขึ้น แว๊บเดียวก็มองเห็นร่างเล็กสดใสร่าเริงร่างหนึ่งวิ่งกลับมาอีกแล้ว

คณาธิป: “........”

มองดูกิ่งไม้เล็กๆ กำหนึ่งที่อยู่ในมือเล็กๆ ที่ขาวนวล

ยังมีใบหน้าเล็กที่แดงระเรื่อ แม้แต่บนหน้าผากที่ขาวและเอิบอิ่มก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ในท้ายที่สุดคณาธิปก็อดใจไว้ได้อยู่

“พอแล้ว คุณยืนอยู่ตรงนั้น ช่วยจัดเรียงไม้ฟืนที่ผมเก็บกลับมาก็พอแล้ว”

“ได้ค่ะ”

หญิงสาวไม่มีความคิดหรือแผนการใดๆ เลยสักนิด

ได้ยินสามีบอกว่าให้เธอจัดเรียงไม้ฟืนอยู่ที่นี่ เธอก็ดูมีความสุขมากเลยทีเดียว แล้วรีบวิ่งไปยังจุดที่มีไม้ฟืนกองอยู่ประมาณหนึ่งแล้วนั่งลงยอง ๆ ลง

นี่คือหน้าที่ที่สามีมอบหมายให้รับผิดชอบ แน่นอนว่าต้องทำให้ดีๆ หน่อย

สาวน้อยเริ่มยุ่งขึ้นมาแล้วจริงๆ

คณาธิปเห็นเช่นนั้นก็เลยไปเก็บตรงจุดอื่นต่อ

ภูมิประเทศของเกาะแห่งนี้คล้ายๆ กับเกาะกลางทะเลที่เป็นเขตฐานของสถาบันวิจัยที่พวกเขาออกเดินทางมาเมื่อก่อนหน้านี้ ดังนั้น ถึงแม้ว่าพื้นที่ภูเขาจะเล็ก แต่การเก็บไม้ฟืนแห้งนั้นกลับไม่ใช่ปัญหา

“แกร๊กแกร๊ก.......”

ทันใดนั้น ข้างหูของเขาเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

เขาจึงหยุดชะงักลงแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมอง

กลับพบว่าเป็นเจ้ากระรอกน้อยตัวหนึ่งที่กำลังอุ้มและกัดกินลูกสนลูกใหญ่ลูกหนึ่งอยู่บนต้นสนต้นหนึ่ง หลังจากที่เห็นว่ามีคนเห็นเข้าแล้ว มันจึงยกหูเล็กตั้งขึ้นแล้วมองดูอย่างอึ้งๆ

คณาธิปเห็นแล้วก็ไม่คิดอะไรเลย เขาหันหลังไปเรียก: “ล๋ายเย่ คุณรีบมานี่”

“หา?”

เธอจึงส่งไปให้ทุกคนในกลุ่มทันที

【คณาธิป: สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือหนูเย่ รีบดู พวกเราเจอกระรอกด้วยแหละ!!】

จากนั้น “ติงติงติง” ส่งรูปภาพที่เธอเพิ่งถ่ายได้ทั้งหมดเข้าไปในกลุ่มพร้อมกันทีเดียว

ทันใดนั้นสองสามคนที่กำลังทำภารกิจอย่างอื่นกันอยู่ก็ถูกกระตุ้นไปด้วย

【แสงดาว: แม่เจ้า น่ารักจัง!! ไม่ได้แล้ว พวกเธออยู่ไหนกัน? ฉันจะไปดูด้วย!!】

【ม็อกโก: ผักยังขุดไม่เสร็จเลย】

ก็โยนรูปภาพจำนวนหนึ่งออกมาด้วย

แสดงให้เห็นสองสามีภรรยาคู่นี้กำลังขุดผักป่ากันอยู่ในลำห้วยเล็กๆ และในเวลานี้ ม็อกโกถอดรองเท้าเดินเหยียบย่ำลงในลำห้วยที่น้ำใสมากด้วยเท้าเปล่า และกำลังทำการขุดอยู่อย่างขะมักเขม้น

ส่วนคุณหนูดาวนั้น!!

ได้วิ่งไปอยู่บนหินก้อนใหญ่นั้นแล้วโพสต์ท่าทางต่างๆ เพื่อถ่ายรูปสวยๆ งามๆ ของเธอตั้งนานแล้ว

【เส้นหมี่:……】

【คณาธิป:……】

คณาธิปคนนี้แน่นอนว่าก็คือเชียนหยวนล๋ายเย่ ตอนนี้เธอกำบังใช้โทรศัพท์ของสามีอยู่ บัญชีที่เข้าสู่ระบบก็ต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

ทุกคนส่วนใหญ่ต่างหมดคำพูดกับคุณหนูใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อถือคนนี้

เวลานี้ จู่ ๆ เส้นหมี่ก็ค้นพบอะไรบางอย่างในกลุ่มนี้