ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1394

แต่ในครั้งนี้ เพราะการวิจัยที่เขาชอบ เด็กชายตัวน้อยสามารถยับยั้งความคิดถึงและอาลัยอาวรณ์ในใจที่มีต่อน้องชายน้องสาวและแด๊ดดี้หม่ามี๊ได้ และกลับเลือกที่จะไปอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง

เส้นหมี่ภาคภูมิใจในตัวเขามาก

แต่อีกครึ่งเดือนต่อมา เมื่อคณาธิปที่พาเชียนหยวนล๋ายเย่ไปที่เมืองหลวงและเริ่มมีข่าวดีส่งมา

ที่เกาะกลางทะเลทางนั้น จู่ ๆ พี่ภาพก็โทรศัพท์มาหา

“คุณนายคะ ช่วงนี้คุณหนูชินจังไม่ค่อยพูดเลยค่ะ ทุกครั้งหลังจากที่เขากลับมาจากฐานวิจัยก็วิ่งเข้าไปในห้องเพื่อทำการทดลอง ฉันเรียกเขาก็ไม่สนใจ บางครั้งแม้จะหิวก็ไม่ยอมลงมากินข้าวเลยค่ะ”

“หา?”

พอเส้นหมี่ได้ฟังก็รู้สึกเจ็บปวดจี๊ดในใจขึ้นทันที

นี่คือ......ไม่กินไม่นอนใช่ไหม?

แต่เขาเพิ่งจะสิบเอ็ดขวบเอง จะใจจดใจจ่อได้ถึงขั้นนี้เลยเหรอ?

เธอเป็นห่วงมาก จากนั้นก็เลยโทรศัพท์หาถมัตถ์ ครูที่ปรึกษาที่กำลังสอนชินจังด้วยตัวเองอยู่ในตอนนี้ทันทีโดยไม่รอให้แสนรักกลับมาจากบริษัทก่อน

“คุณอามัตถ์ฉันหมี่เองค่ะ”

“หมี่เองเหรอ สวัสดีสวัสดี วันนี้ทำไมถึงว่างโทรหาฉันได้ล่ะ? ไม่ได้ยินเสียงเธอมานานมากเลยทีเดียว”

ถมัตถ์ ได้ยินเสียงของเธอก็รู้สึกดีใจมาก

เส้นหมี่เห็นเช่นนั้นก็เลยพูดทักทายไปสองสามประโยคผ่านในโทรศัพท์ จากนั้นค่อยเอ่ยถึงลูกชาย

“คุณอามัตถ์คะ เมื่อสักครู่ฉันได้ยินพี่ภาบอกว่า ช่วงนี้ชินชินพวกเราพอกลับถึงบ้านก็เอาแต่ทำการทดลอง แม้ข้าวก็ไม่ยอมกิน นี่เขาคือ......”

“อ๋อ อันนี้เหรอ คงจะเป็นเพราะช่วงนี้พวกเราได้เรียนรู้ถึงชิป core เธอยังไม่รู้ว่า เจ้าเด็กน้อยคนนี้ตอนที่อยู่ที่ฐานวิจัย ได้เห็นภาพและแบบจำลองที่พวกเรายิงปล่อย เขาดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก”

พอ ถมัตถ์ ได้ยินเรื่องนี้ จึงรีบอธิบายขึ้นมาอย่างหัวเราะชอบใจผ่านในสายโทรศัพท์ทันที

เป็นแบบนี้เหรอ?

พอเส้นหมี่ได้ฟังแล้ว วินาทีแรกก็ไม่สามารถสรุปความคิดเห็นได้เล็กน้อย

“หมี่ เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อาจจะเป็นเพราะเด็กคนนี้เขาใจจดใจจ่อเกินไป เอาแบบนี้ ฉันหาเวลาลองคุยกับเขาแนะแนวเขาดู บอกเขาว่าข้าวนั้นต้องกินนะ”

“ได้ค่ะ งั้นก็รบกวนคุณอามัตถ์ด้วยนะคะ”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว เส้นหมี่เองก็ไม่กล้าพูดอย่างอื่นต่อแล้ว

ตกเย็น แสนรักกลับมาจากบริษัท เส้นหมี่พูดเรื่องนี้กับเขา เขาเองก็ขมวดคิ้ว

แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก

“รอผมเสร็จธุระสองสามวันนี้แล้วไปดูกันเถอะ ที่ถมัตถ์ พูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ถ้าหากตอนนี้เขาไม่กินข้าว พิจารณาก็คือคนคนหนึ่งปิดกั้นมากเกินไปแล้ว ถึงตอนนั้นผมจะลองไปดูว่ามีวิธีการอะไรที่จะทำให้เขาแก้ไขปัญหานี้ให้ดีขึ้นบ้าง”

เขาก็นำเสนอการวิเคราะห์ของตัวเองออกมา

ซึ่งมันต่างกัน เพราะผู้ชายคนนี้ถือเป็นผู้ชายที่มีไอคิวระดับสูงสุด ถึงแม้รู้ว่าอาจจะเป็นการใจจดใจจ่อ แต่เขาก็ยังขยายไปยังจุดปัญหาอื่นอีกด้วย

“ใช่ค่ะ คุณแม่น้องคอรีน คุณเตรียมให้ลูกสอบเข้าที่ไหนเหรอ? ฉันได้ยินว่า ตอนนี้โรงเรียนรัฐบาลเรื่องกฎระเบียบไม่ค่อยดี โรงเรียนเอกชนดีกว่า แต่คะแนนลูกของฉันปานกลาง ฉันอยากส่งไปเรียนที่โรงเรียนศิลปะ”

คุณแม่น้องชิชาคนนี้เห็นผู้ปกครองคนนี้เดินมา ก็เริ่มพูดยุยงขึ้นมาอีกครั้ง

เส้นหมี่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่าขบขันเล็กน้อย

อันที่จริงเธอรู้ว่าคนเหล่านี้ก็คือพวกผู้ปกครองของเพื่อนสนิทลูกสาว ฉะนั้น พวกเธอมาหาเธอ เธอก็รู้สึกดีใจมาก

แต่หนูรินจังของเธอเหรอ ศีรษะน้อยๆ อันน่ารัก แต่อันที่จริงเรื่องคะแนนนั้นไม่ได้แย่ ไม่สามารถเทียบกับพี่ชายได้ แต่การไปเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตอนต้นที่ดังๆ ก็ไม่ใช่ปัญหา

“คุณแม่หนูรินจัง คุณคิดดีแล้วหรือยัง? จะให้สอบเข้าที่ไหน?”

“ฉันยังคิดไม่ได้เลยค่ะ ต้องกลับไปปรึกษากับพ่อของเขาสักหน่อย” เส้นหมี่รีบหาข้ออ้าง

“ก็ใช่ ยังต้องกลับไปปรึกษากับพ่อของเด็กด้วย งั้นพวกเราก็กลับกันก่อนเถอะ คุณแม่หนูรินจัง เดี๋ยวมีข่าวคราวแล้วบอกฉันหน่อยนะ ถ้าหากไปล่ะก็พวกเราก็ไปด้วยกัน”

“ใช่ ไปด้วยกัน”

เสียงดังเซ็งแซ่ ครู่หนึ่งกลุ่มแม่ๆ เจ็ดแปดคนก็รวมตัวเข้าด้วยกันอยู่ที่ตรงหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนซึ่งช่างดูน่าตลกจริงๆ

แสนรักเองในเวลานี้ก็มารับคน เมื่อเขาเห็นภรรยาของตัวเองกำลังพูดคุยหัวเราะอยู่กับพวกแม่บ้านเหล่านี้มาจากในรถ

มุมตาของเขากระตุกหนึ่งที

นี่คือชีวิตติดดินในความหมายของเธองั้นเหรอ?