ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1395

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในที่สุดแสนรักก็เริ่มต้นออกเดินทางไปยังเกาะกลางทะเลอีกครั้ง

เส้นหมี่ไม่สามารถไปด้วยได้ ดังนั้นกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่แทบจะยัดใส่จนเต็มในกระเป๋าเดินทางของเขาอยู่แล้ว สุดท้ายยังทำคุกกี้ถั่วเขียวเต็มกล่องหนึ่งไปให้อีกด้วย

“พี่ชาย อันนี้พี่ต้องถือดีๆ เลยนะ อย่าให้แตก ชินชินชอบกินคุกกี้ถั่วเขียวที่ฉันทำที่สุด ถ้าหากเขาไม่อยากอาหาร ของสิ่งนี้สามารถปรับรสชาติให้กับเขาได้”

“รู้แล้ว”

แสนรักรับมันมาถือไว้แล้วจงใจนำมันวางไว้ในกระเป๋าเอกสารทำงานของตัวเอง

อันที่จริงหนูรินจังกับคิวคิวก็อยากไปเยี่ยมพี่ชายด้วยเหมือนกัน แต่เพราะพวกเขากำลังเรียนหนังสือกันอยู่ ไม่สามารถลาหยุดได้ สุดท้ายได้เพียงแค่ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปหาพี่ชายอีกครั้งในช่วงปิดเทอมฤดูหนาว

แสนรักก็ออกเดินทางไปจากเมือง A

ในตอนที่ไปถึงเกาะกลางทะเล ท้องฟ้าก็ค่ำมืดแล้ว เขาเห็นเช่นนั้น หลังจากที่เหลือบมองดูนาฬิกาบนข้อมือ เดินขึ้นจากในเรือแล้วเดินตรงดิ่งมายังบ้านพักทางนี้

“ท่านประธาน ท่านมาแล้วเหรอครับ?”

ดลธีที่ได้รับข่าวคราวมาก่อนแล้วก็กำลังรออยู่ด้านนอกบ้านพัก เมื่อเห็นว่าเขามาถึงในที่สุด ก็รีบก้าวยาวๆ ไปช่วยเขาลากกระเป๋าสัมภาระ

แสนรักถามมาหนึ่งประโยคแบบสบายๆ: “ลูกล่ะ?”

ดลธี: “เมื่อครู่พี่ภาพาเขาไปกินข้าวที่บ้านหัวหน้ามัตถ์ ครับ ช่วงนี้เขาไม่ค่อยชอบกินข้าวมากนัก มีแค่ตอนที่ไปบ้านของพวกเขาถึงจะกินบ้างนิดหน่อยครับ”

เขาอธิบายให้ฟัง

ก็คือยังไม่กินข้าว?

คิ้วอันหล่อเหลาของแสนรักก็ขมวดพันกันแน่น

ไม่ได้เข้าไปในบ้านพัก แต่หลังจากที่นำกระเป๋าเอกสารทำงานในมือยัดเข้าในมือของลูกน้องคนนี้แล้ว เขาก็หันหลังเดินไปยังสถาบันวิจัยทางนั้นแทน

ในตึกครอบครัวบุคลากร

พี่ภาในเวลานี้กำลังพาชินจังมากินข้าวที่นี่จริงๆ ด้วย

“คุณนายราตรี ขอโทษด้วยนะคะ ที่คุณชายพวกเรามักจะรบกวนพวกคุณบ่อยๆ”

“พูดอะไรกัน? เด็กเขาชอบกินอาหารที่ฉันทำ นั่นคือความโชคดีของฉัน ฉันจะบอกเธอให้นะน้องภา ต่อไปถ้าไม่ติดธุระอะไรก็ให้เขามาที่นี่บ่อยๆ ได้ไหม?”

ราตรี ตำหนิเธอไปหนึ่งที บอกเธอว่าคำพูดแบบนี้ต่อไปอย่าพูดออกมาอีก

พี่ภาเห็นเช่นนั้นก็ได้เพียงแค่ยิ้มแบบรู้สึกผิด

กลับมาบนโต๊ะอาหาร เป็นไปตามคาดหลังจากที่ได้เห็นไข่ม้วนห่อกุ้งจานนั้นแล้ว ชินจังที่ไม่กินข้าวที่บ้านมาหลายมื้อแล้ว ก็เริ่มขยับตะเกียบขึ้นมา

“กินช้าๆ ใครไม่แย่งคุณหรอก”

พี่ภาเห็นแล้วรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก

กำลังกินอยู่แสนรักก็มาถึง เขาเคาะประตู ราตรี ได้ยินจึงรีบวิ่งออกมาจากในห้องครัว

“.......รัก? ทำไมเธอมาแบบกะทันหันจัง?”

เธอตื่นตกใจมาก หลังจากที่จู่ ๆ ได้เห็นชายหนุ่มคนนี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูในตอนนี้ แม้แต่คำพูดก็พูดแบบติดๆ ขัดๆ

ก็ใช่ มาโดยไม่บอกอะไรสักคำ มันทำให้คนตื่นตกใจมากจริงๆ

สายตาของแสนรักมองผ่านตัวเธอและมองไปยังลูกชายที่อยู่ในห้อง

“อืม ชินจังอยู่ข้างไหนไหม?”

“อยู่ เขา......กำลังกินข้าวอยู่” ราตรี รีบอธิบายอีกครั้ง

แสนรักพยักหน้า แล้วเตรียมก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปข้างใน

แต่ทว่า--

เขามองดูผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ที่ยังยืนขวางประตูอยู่ ตรงระหว่างคิ้วที่มีรอยเปื้อนจากการเดินทาง ในที่สุดก็เผยให้เห็นถึงความไม่พอใจเล็กน้อย

แสนรักรีบคว้าเขากอดไว้แน่นทันที

“พอแล้ว ไม่ร้องนะ แด๊ดดี้กลับมาแล้ว แด๊ดดี้อยู่ที่นี่” เขากอดร่างกายน้อยๆ ของเขาไว้แน่น แล้วพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนที่ข้างหูของเขา

พี่ภาที่นั่งอยู่ด้านข้างได้เห็นก็อดไม่ได้ที่จะแปลกประหลาดใจ

“คุณชาย ในช่วงนี้คุณชายเล็กเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เลยนะคะ ที่แท้ก็ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นด้วย ฉันยังก็คิดว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยแล้วเสียอีก”

แสนรัก: “........”

เขาแหงนหน้าเหลือบมองคนใช้คนนี้ แต่ไม่พูดอะไร

แต่มือใหญ่ที่ใจดีคู่นั้นกลับกอดลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดไว้แน่นยิ่งขึ้น

สุดท้าย เด็กคนนี้ถูกแสนรักเป็นคนพากลับไปเอง ถมัตถ์ ก็รีบกลับมา ได้ยินว่าพวกเขาจะกลับแล้ว สองสามีภรรยาจึงลงมาส่งที่ชั้นล่าง

“รัก เธอไม่ต้องเป็นห่วง เด็กคนนี้เขาใจจดใจจ่อมากเกินไปจริงๆ เธอดูสิเขากินข้าวที่บ้านพวกฉันเก่งมากเลยทีเดียว”

“อืม”

แสนรักตอบรับเบาด้วยเสียง “อืม”

จากนั้นก็พาลูกกลับไป

พอมาถึงในบ้านพักที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ ในที่สุดชินจังที่ได้เจอกับแด๊ดดี้ก็ได้ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของแด๊ดดี้เรียบร้อยแล้ว แสนรักก็อุ้มเขาเอาไว้ แล้วหยิบสิ่งของอย่างหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อสูท

“เอาอันนี้มอบให้โทอิส ให้เขาไปทดสอบดูหน่อย”

“หา?”

ดลธีที่ได้รับสิ่งของนี้ก็รีบเงยหน้ามองดู BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ทันที

และพี่ภาที่กลับมาพร้อมกัน หลังจากที่ได้ดูชัดเจนแล้วว่าเป็นอะไร สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที