ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1410

นี่คือ?

สีหน้าของเขารู้สึกไม่พอใจในทันที แววตาก็เปลี่ยนจนเย็นชาสุดๆ

ไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อเขากลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ได้รับเนื้อหาการแชททั้งหมดของเด็กสาวคนนี้บนโซเชียลมีเดียช่วงสองสามวันนี้ในโทรศัพท์

[เชียนหยวน ชิกะ :ไม่อยากให้ฉันยั่วยุให้คนในครอบครัวโกรธเหรอ? ได้สิ แกให้เงินฉัน แกไม่รู้เหรอ? ว่าตอนนี้ฉันทำเเบบนี้ก็เพราะแก ทำแบบนี้ก็เพราะสามีคนนั้นของแก ฉันใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ฉันไม่ไปขายร้องขายเต้นในบาร์ ฉันจะหาเงินได้จากที่ไหนกันล่ะ?

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : พี่—]

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : ได้ พี่ต้องการเท่าไหร่?]

[เชียนหยวน ชิกะ: แน่นอนว่ายิ่งมากยิ่งดี เชียนหยวนล๋ายเย่ ตอนนี้แกเริ่มเป็นคุณนายท่านประธานหิรัญชากรุ๊ปแล้วนี่ แกยังจะขาดเงินได้เหรอ? ให้มาสักล้านสิบล้านแล้วแต่สะดวก]

[เชียนหยวนล๋ายเย่ :เชียนหยวน ชิกะ พี่ทำเกินไปแล้วนะ! พี่ทำอะไรอย่าให้มันมากจนเกินไป!]

นี่คือประวัติการสนทนาตอนที่เด็กสาวบอกว่าจะไปซื้ออาหารเช้าในวันนั้น และไปเป็นเวลานาน

คณาธิปมองจนสายตามุ่งร้ายและโหดเหี้ยม

แต่ว่า พวกนี้ก็ยังนับว่าดี เขาเปิดต่อไปเรื่อยๆ หลังจากที่เห็นเด็กสาวคนนี้ส่งให้ผู้หญิงนั่นไปหลายแสน ผู้หญิงนั่นก็ยังเป็นฝ่ายเรียกร้องเธออีก

[ เชียนหยวน ชิกะ: เชียนหยวนล๋ายเย่ เพิ่งจะหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นเอง ที่แกส่งมานั่นเรียกว่าขอทาน!]

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : น้องมีมากแค่นั้น อีกทั้ง นั่นไม่ใช่สกุลเงินเรอัลบราซิล เเต่เป็นเงินของเราที่นี่ หลังจากที่แปลงสกุลเงิน พี่ก็มีหลายล้านแล้วนะ]

มีจอกั้นอยู่ ก็สามารถรับรู้ถึงความน้อยอกน้อยใจและความอดทนอดกลั้นนั้นได้

แต่ว่า ยัยเชียนหยวน ชิกะนี่ก็ไม่ได้ซาบซึ้งน้ำใจเลยสักนิด และเธอเริ่มโจมตีน้องสาวแท้ๆของเธอด้วยคำพูดจาที่รุนแรง

[เชียนหยวน ชิกะ: หลายล้านเหรอ? เชียนหยวนล๋ายเย่ แกไม่ได้บ้านี่ แกรู้ไหมว่าตอนนี้แกฐานะอะไรอยู่? แกรู้ไหมว่าที่วันนี้ฉันกลายเป็นแบบนี้ ก็เพราะใครกันแน่?]

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : ……]

[เชียนหยวน ชิกะ : ฉันจะบอกแกให้นะ ก็คือสามีผู้แสนดีคนนั้นของแก !! เปิดโปงเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าของฉันทั้งหมดออกมาอย่างลับๆ ทำให้ฉันชื่อเสียงป่นปี้ในโตเกียว สุดท้ายจึงทำได้แค่แต่งไปตระกูลเทนคา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าเขาทำทั้งนั้น]

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : ……]

เป็นเวลานาน หลังจากประวัติการสนทนานี้ ก็ไม่มีข้อความปรากฏขึ้นอีก

คณาธิปเห็นแล้ว ฉันพลัน ราวกับมีของอะไรยื้อยุดไว้ อยู่ที่หน้าอกของเขา เขาที่ใจเย็นมาโดยตลอด และควบคุมอารมณ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย

นึกไม่ถึงว่าเป็นครั้งแรกที่ กระวนกระวายจนเปิดลงไปโดยทันที

เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับยัยเด็กนี่จริงๆ และในตอนนั้น ก็ไม่ได้ไปคิดอะไรมากขนาดนั้นอีกด้วย

แต่ว่าตอนนี้ หลังจากที่เขาเห็นเรื่องนี้ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมานิดหน่อย กังวลว่ายัยเด็กนั่นจะโกรธไหม? หลังจากที่หญิงชั่วช้าคนนี้พูดเรื่องพวกนี้ไป

เป็นไปได้ไหมว่า…… จากนี้จะไม่สนใจเขาแล้ว?

เขาเปิดอย่างรวดเร็ว

[เชียนหยวนล๋ายเย่ : นั่นก็เป็นการลงโทษที่พี่สมควรได้รับมันอยู่แล้ว สามีของน้องไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างแน่นอน!]

อีกวันต่อมา เด็กสาวคนนี้ถึงจะตอบพี่สาวของเธอ

ส่วนประโยคแรกของเธอนั้น นึกไม่ถึงว่ายังคงเข้าข้างคณาธิปอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ

จนคณาธิปตกตะลึงอยู่ตรงนั้นเลยทีเดียว

เวลานี้ ในอกของเขา ฉับพลัน ความรู้สึกอบอุ่นที่หายไปนาน ซึ่งหายไปหลังจากอายุสิบแปดปี ความรู้สึกแบบนั้นที่ติดอยู่ในใจ และฝังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ

กลับมาอีกแล้ว

ใช่ ตอนที่เขามีความรู้สึกแบบนี้เพียงหนึ่งเดียว ก็คือสิบปีนั้นที่ถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลวชิรนันท์

“ยืดเส้นยืดสายหน่อยน่ะ ศักราชบอกพี่ว่าต้องเดินให้เยอะๆไม่ใช่เหรอ?” คณาธิปถอนสายตาอย่างเฉยเมย และเริ่มเปลี่ยนรองเท้า

“!!!!”

ในที่สุด สาวน้อยก็มีสติกลับมาสักที

ในเสี้ยววินาที หลังจากที่เห็นเพียงแสงสีประดุจดวงดาวปรากฎขึ้นในสายตาเธอ เธอจึงขานรับอย่างมีความสุข

“โอเคค่ะ เราไปทานข้าวกัน”

หลังจากนั้นเธอก็วิ่งไปหยิบกล่องอาหารสำหรับสองคนในตู้ออกมาแล้ว เธอเพิ่งจะหยิบออกไป ในเวลานี้เอง นิ้วของผู้ชายที่เรียวยาวและสมส่วนข้างหนึ่งกลับเข้ามา วางกล่องอาหารในมือของเธอลง

“ทานที่นั่นเเหละ ไม่ต้องถือติดมือกลับมาหรอกครับ”

“หา? อืมๆ โอเคค่ะ”

ใบหน้าอวบอิ่มของสาวน้อยยิ่งเปล่งปลั่งและมีเสน่ห์มากเพิ่มขึ้น

นั่นแน่นอนว่าดีที่สุด บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า ในโรงอาหารของโรงพยาบาลนั้น เพราะว่าที่นี่ไม่มีคนป่วยที่เดินไม่ได้ ดังนั้น พอถึงเวลาทานข้าวทุกครั้ง ครอบครัวและคนป่วยก็จะรับประทานอาหารร่วมกัน

เธอไม่รู้ว่ามีความอิจฉาอยู่มากน้อยแค่ไหนกัน

อีกทั้ง เธอตักข้าวมากไป คุณป้าที่โรงพยาบาลก็จะถามอยู่เสมอว่า ทำไมสามีถึงไม่มาด้วย

เด็กสาวตามอยู่ข้างสามีอย่างมีความสุข เธอก้มหัวมองไปทางแขนของสามี อยากไปโอบกอดเหลือเกิน แต่กลัวว่าเขาไม่ยอมอีก อย่างไรเสีย ก่อนหน้านี้ เขาอยู่ในท่าทีที่เย่อหยิ่งและปฏิเสธผู้อื่นไม่ยอมให้เข้าใกล้มาโดยตลอด

แต่ในเวลานี้ มือที่สวยงามอย่างมากนั้น เป็นฝ่ายออกตัวเอื้อมมา

เพียงแค่จับเบาๆ มือเล็กๆของเธอ ก็ถูกโอบด้วยฝ่ามืออันอบอุ่นจากเขา

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “!!!!”