ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1427

เชียนหยวนล๋ายเย่พยักหน้า “ใช่ค่ะ พวกเราต่างก็ชอบเที่ยว ที่ตรงนั้นเมื่อเทียบกับบ่อน้ำพุร้อนทั่วไปแล้วได้ผลกว่าเยอะเลย เพียงแต่เมื่อก่อนคุณพ่อคุณแม่ของหนูไม่ยอมให้หนูไป บอกว่ามันเปิดเผยกับสายตาคนอื่น” เด็กสาวคนนี้พูดพลางก้มศีรษะลงอย่างน้อยใจ

คณาธิป : “……..”

ยังไม่ทันได้พูดอะไร พี่สาวที่โง่เง่าของเขาคนนั้น ก็ตบไปที่บ่าของเด็กสาวเบาๆ “ตอนนี้ไม่ต้องห่วงแล้ว เธอเป็นภรรยาคนอื่นแล้ว ฮ่าฮ่า ไปไหนก็ไม่ต้องกลัวแล้ว” พูดจบ สายตาของเธอไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจ ก็มองกวาดมาที่หลังคอของเด็กสาวที่มีรอยประทับรูปสตรอเบอร์รี่อยู่

คณาธิป : “! ! ! !”

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “……..”

ท้ายที่สุด คงเป็นม็อกโกที่ลากสะใภ้ที่เชื่อถือไม่ได้คนนี้ออกไป หลักจากนั้นครึ่งชั่วโมง เมื่อปรึกษากันแล้ว ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดนี้จึงตัดสินใจออกเดินทางอีกครั้ง แต่ครั้นกำลังเตรียมตัวจะออกเดินทาง จู่ๆก็มีคนจากตระกูลเชียนหยวนมา “เชียนหยวนฮอนเด็น แย่แล้ว คุณหนูใหญ่เมื่อวานหลังจากที่ถูกส่งกลับไป กินยาพิษฆ่าตัวตายแล้ว!” “คุณว่าอะไรนะ?” เชียนหยวนล๋ายเย่หน้าถอดสีทันที เชียนหยวนชิกะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?!! ทุกคนต่างช็อคกับข่าวคราวนี้ แผนการที่ทุกคนกำหนดไว้แล้ว จึงต้องพับไปในที่สุด

หลังจากนั้นสิบกว่านาที ในห้องพักผู้ป่วย “พี่คะ หากพี่อยากจะออกจากตระกูลเชียนหยวน หนูส่งเสริมพี่ก็ได้ แต่หนูจะบอกพี่ว่า ภายหลังหากหนูรู้ว่าพี่คิดจะทำร้ายตระกูลแม้เพียงเล็กน้อย หนูไม่มีวันปล่อยพี่แน่” เธอมาที่หน้าเตียง เป็นครั้งแรกที่เธอพูดจาโดยไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องเลยสักนิด ขนตาของเชียนหยวนชิกะกระตุก ในที่สุดเธอก็ลืมตาและมองไปทางน้องสาว

นั่นมันสายตาอะไรนะ? เกลียดหรือ? อันที่จริงจะใช้คำนั่นคำเดียวมาบรรยายก็ไม่ได้ เพราะว่าเธอเกลียดเธอจนเข้ากระดูก สิ่งที่ปรากฏออกมา นอกจากความเกลียดแล้วยังมีไอสังหารอีกด้วย เกลียดถึงขนาดจะสับเธอเป็นพันๆชิ้นได้เลยทีเดียว “เชียนหยวนล๋ายเย่ เธออย่าได้ใจนักเลย ไม่ช้าก็เร็วที่เธอจะต้องถูกฉันเหยียบอยู่ใต้เท้าและร้องขอชีวิตกับฉัน!” “หรือคะ? งั้นพี่ต้องรอนานหน่อยนะคะ หรือพี่อาจจะตายไปแล้วก็ได้ ฉันก็ยังไม่ทำ” สาวน้อยก็มองเธออย่างเย็นชา ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่หญิงสาวผู้นี้กลับหัวเราะออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น “เธอคงจะลืมไปแล้วสินะว่าตอนแปดขวบเธอทำอะไรไว้? เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไมเธอถึงยอมออกมาตอบรับการสู่ขอของตระกูลเฮกังหรือ?”

“……….” เพราะประโยคนั้น สีหน้าของเชียนหยวนล๋ายเย่ถึงกับเปลี่ยนไป เธอเบิกตากว้างจ้องไปที่พี่สาวคนนี้ เพียงไม่กี่วินาที ใบหน้าเล็กๆกลมๆก็ไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย “เธอบอกอากิโกะ นากาจิมะไม่มีศีลธรรม บอกว่าเธอก็คืองูพิษที่หลบซ่อนอยู่ในท่อระบายน้ำ อาศัยว่ารู้ถึงเงาในใจของอากิยามะ แล้วจึงไปจับเขาไม่วางมือ แล้วเธอไม่ใช่หรือ? เธอก็เคยทำชั่วมาก่อน ไม่ใช่หรือไง?” “ไม่ใช่!” สาวน้อยในที่สุดก็ตะโกนออกมา “ฉันไม่ได้ทำ พี่พูดจาเหลวไหล ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!” “ไม่ได้ทำ? งั้นตอนที่เธอแปดขวบ คุณพ่อพาเธอไปตระกูลเฮกัง แล้วเธอลุกลี้ลุกลนวิ่งกลับมาทำไม วันนั้นฉันจำได้ เป็นวันที่เนติไปส่งลูกชายคนนั้นของเธอเป็นวันแรก” “แต่หลังจากวันนั้น ฉันก็จำได้ ทั้งเมืองต่างก็พูดถึงเรื่องเรื่องหนึ่งอย่างน่าปิติยินดี บอกว่าลูกเลี้ยงที่รับมาใหม่ของเฮกัง เพื่อที่จะเข้าตระกูลเฮกังแล้ว คุกเข่าตั้งแต่ตะวันขึ้นจนตะวันตก ท้ายที่สุดภายใต้ข้อเสนอของสาวน้อยจากตระกูลสูงส่งอายุแปดขวบที่ซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน ว่าจะล้างเท้าและโขกศีรษะคำนับเฮกัง เฮกังถึงยอมรับเขา ไม่ใช่เหรอไง?” ผู้หญิงคนนี้นอนอยู่บนเตียง กลับนำเอาเรื่องที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ออกมาพูด แล้วยังหัวเราะเหมือนงูพิษเช่นนั้น