ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 18

“พวกนายยืนบื้ออยู่ทำไม？ยังไม่รีบไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาอีก？”

“ครับท่านประธาน”

“……”

“แสนรัก คุณมาได้สักทีนะ ฉันต้องรู้สึกปีติยินดีหรือเปล่า？คุณยังไม่ได้ใจแข็งถึงขึ้นไร้ความเป็นคน ได้ยินว่าฉันกำลังจะตายก็มาหาฉัน”

เส้นหมี่เบือนหน้าหันไปมองเขาอย่างแช่มช้า หลังจากที่เธอต้องทรมานสิบกว่าชั่วโมง ดวงตาบวมแดงร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว เธอมองไปยังผู้ชายที่ยอมปรากฏตัวเสียที

เส้นประสาทแสนรักกระตุก “คุณบ้าหรือเปล่า？คุณคิดว่าผมกลัวคุณตายหรือไง？ผมแค่บอกตาเฒ่าไปแล้วว่าคุณยังมีชีวิตอยู่”

“ใช่เหรอ？”

เส้นหมี่ได้ยินพลันยกมุมปากขึ้นยิ้มด้วยใบหน้าซีดเผือด

ก็จริงอยู่ มิฉะนั้นคนอย่างเขาจะใส่ใจความเป็นตายร้ายดีของเธอได้อย่างไร？

เขาเคยบอกแล้ว เธอจะตายหรือไม่ ในสายตาเขาคือไม่ได้แตกต่างกัน

เส้นหมี่ค่อย ๆ หลับตาลง “ถ้าเป็นแบบนี้คุณคืนลูกชายให้ฉันได้ไหม？”

“คุณว่าอะไรนะ？คืนให้คุณ？”

“ใช่ แสนรัก คุณเกลียดฉันได้ แค้นฉันก็ได้ หรืออยากให้ฉันตายทันทีก็แล้วแต่ความคิดของคุณ แต่คุณเห็นแก่ที่ชินชินเป็นลูกในไส้ ให้เขามีทางรอดบ้างได้ไหม？ แสนรัก เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คุณเลือดเย็นไร้ความเมตตาแบบนี้ได้ลงคอจริง ๆ เหรอ？”

เธอลืมตากะทันหัน ดวงตาที่น้ำตาไหลจนแห้งเหือดหมดสิ้น เหลือเพียงสีแดงฉาน คล้ายกับสัตว์ที่ถูกจองจำ เธอจ้องเขม็งไปยังตัวเขา

ผู้ชายคนนี้หลุบตาจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่คล้ายกับหากมองเธอนานขึ้นก็จะรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้น

ฮ่า ๆ ๆ……

ที่แท้ ในสายตาเขา คือไม่มีใครทำให้ตำแหน่งของผู้หญิงคนนั้นสั่นคลอนได้ เธอผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกบัวที่ขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ส่วนเส้นหมี่อย่างเธอกลับเป็นคนต่ำช้า！

ใช้กลเจ็บกายเหรอ？

ทันใดนั้นเส้นหมี่ดีดตัวลุกขึ้น จากนั้นก็คว้าสิ่งของอะไรบางอย่างแทงร่างกายตัวเอง ซึ่งทำโดยแสนรักตอบสนองไม่ทัน