ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 204

เส้นหมี่จ้องมาที่เขาอย่างว่างเปล่า ไม่สามารถแยกแยะการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ได้

“เธอจ้องมาที่ฉันเพื่ออะไร? อยากจะหย่าจริงๆ? หรือหาผู้ชายเจออีกละ? รีบแต่งงาน? เส้นหมี่อย่าลืมว่าเธอเป็นดวงกินผัว สองคนแล้วนะ”

ทันใดนั้น ชายคนนี้ที่กำลังนั่งกินอยู่อย่างช้าๆพูดอะไรบางอย่างที่ชั่วร้ายมาก

เมื่อเส้นหมี่ได้ยิน ความยุ่งเหยิงในใจของเธอก็หายไปทันที ไฟในใจก็ปะทุขึ้น

“นายพูดอะไร ใครฆ่าสามีสองคน”

“ผมพูดผิดเหรอ ผม พ่อของเด็กโง่คนนั้นไม่ได้นอนหลับสบายห้าปี และตายเพราะเธอ เธอยังจะไปทำร้ายผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ?”

“！！！！”

“เพี้ย” เสียงดังขึ้น!

ในที่สุดเส้นหมี่ตบฝ่ามือบนโต๊ะ เธอลุกขึ้นอย่างโกรธจัด: “ดีสุดคืนนี้นายก็ตายไปเลย! ถ้าอย่างนั้นสามีฉันก็ตายทั้งคู่แล้ว!”

แล้วเธอก็ขึ้นไปชั้นบน

ไอ้โง่นี่ บอกว่าเธอเป็นดวงกินผัว ดีที่สุดท้าเขาตายในคืนนี้ จะได้สมชื่อดวงกินผัวของเธอ

เส้นหมี่กลับไปที่ห้องนอนของเธอด้วยความโกรธ

แต่เธอไม่รู้ว่าทันทีที่เธอจากไป ผู้ชายที่อยู่ข้างล่างก็หัวเราะ

เขามองไปยังห้องอาหารที่ปกติ และยังคงเป็นเวลานานที่เขาได้ยินเสียงรองเท้าแตะที่กดทับบนหัวอย่างขุ่นเคือง เขาก้มหน้าลงกินข้าวในชามและมุมปากก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ผู้หญิงโง่คนนี้! -

หลังจากแสนรักกินเสร็จ เขาก็ขึ้นไปที่ชั้นสาม

ทันทีที่เขาถอดเสื้อแจ็กเกต โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น เขาไม่ได้ดูโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาเลย เขาเลยรับสาย “ฮัลโหล?”

“รัก ฉันคือแป้งร่ำนะ คุณเห็นข้อความที่ฉันส่งถึงคุณวันนี้ไหม หนังสือของฉันออกสู่ตลาดแล้ว ฉันมีแผนจะกลับไปในอีกสองวันข้างหน้า คุณไปรับฉันที่สนามบินได้ไหม”

คือ แป้งร่ำนี่เอง

เธอถามอย่างระมัดระวังทางโทรศัพท์ เสียงของเธอก็เบาเหมือนเช่นเคย และแม้กระทั่งเพื่อเอาใจชายคนนี้ เธอก็จงใจทำน้ำเสียงน่าสงสาร

น่าเสียดาย หลังจากที่แสนรักได้ยิน สีหน้าอันหล่อเหลาก็เย็นชาลง

เขาวางสายโดยไม่พูดอะไรสักคำ

แป้งร่ำ： “……”

ทันใดนั้น เธอที่อยู่ต่างประเทศเกือบโยนมือถือตนเองทิ้ง!

ทำไม?

ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้กับเธอ? แม้ว่าเธอจะโกหกเขาแต่จดหมายสำหรับสี่ปีเป็นที่เธอเขียนจริงๆ เมื่อเทียบกับ 6 ปีที่ผ่านมา สี่ปีไม่ใช่จดหมายแล้วเหรอ? ไม่ใช่ความในใจเหรอ?

ดังนั้น บางสิ่งบางอย่างจึงเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงมาก และไม่มีเหตุผลใดๆ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่พบ มันหยั่งรากอยู่ในใจของเขาแล้ว

มันไม่เกี่ยวอะไรกับจดหมายพวกนั้นเลยจริงๆ

แม้ว่าจะมี นั้นก็เป็นเพียงสิ่งที่อยู่เบื้องหลังจดหมายเหล่านี้ ทีละนิดๆ เหมือนพิษ หรือความเกลียดชังตาม ที่แทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเขาแล้ว

และแป้งร่ำไม่มี

ในท้ายที่สุด สุขาวดีทำได้เพียงโทรไปที่บ้านหลังเก่าของตระกูลหิรัญชาอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าคราวนี้ทัศนคติของคุณท่านกมลภพที่มีต่อเธอจะดีขึ้น

“ยังไงก็จะจัดงานวิวาห์กัน วันที่แปดเดือนธันวาเป็นวันเกิดป้าของเขา กำหนดเป็นวันนั้น เธอพาหลานสาวมาก็ถือว่าเป็นการเจอพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย ฉันจะไม่ห้ามไว้"

คุณท่านกมลภพพูดอย่างแข็งทื่อทางโทรศัพท์เหมือนไม่เต็มใจมาก

เมื่อ สุขาวดีได้ยิน เธอไม่สนใจอะไรมากหรอก เธอมีความสุขในทันที: "โอเค ขอบคุณคุณท่านกมลภพมากๆ!"

ป้า?

นั่นไม่ใช่ จารุณี?

คนนี้จัดการได้ง่ายกว่าผู้ชายสองคนตระกูลหิรัญชามาก ตราบใดที่ให้ของขวัญที่มีราคาแพงและได้ยินมาว่า ลูกชายของหล่อน โลภลูกสาวของนายกเทศมนตรีมาเป็นเวลานานแล้ว ถึงเวลาเติมเชื้อเพลิงสู่ไฟ ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

ในที่สุดสุขาวดีก็ตาสว่างขึ้น