ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 328

ผ่านไปประมาณสิบนาที สองคนแม่ลูกยิ่งเดินก็ยิ่งไกลมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่า หนูมะลิกับแม่ของเธอ ก็ยังไม่เจอแม้เงา ไม่รู้ว่าเดินไปทางไหนกัน?

“หม่ามี๊ เราอย่าเดินต่อกันอีกเลยนะ รินจังกลัว”

สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินสำหรับเด็กๆ มันทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย ในป่าแห่งนี้ เส้นทางที่พวกเธอกำลังเดินอยู่ก็ไม่เห็นใครอื่นเลย เธอไม่อยากจะเดินต่อไปแล้ว

เส้นหมี่ก็ไม่อยากเช่นกัน แต่ว่า แม่ลูกสองคนนั้นยังหาไม่เจอเลย หากเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง ?

และแล้วเส้นหมี่ก็อุ้มลูกสาวขึ้นมา จากนั้นก็กัดฟันเดินต่ออีกหลายกิโล

“คุณแม่มะลิ？หนูมะลิ？พวกคุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า？”

“……”

ไม่มีเสียงใดๆ บนป่าเขาที่ถูกปกคลุมไปด้วยท้องฟ้าสีเทา เงียบวังเวงจนรู้สึกเสียวไปที่สันหลัง ทำเอารู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกซู่ได้ตลอดเวลา

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไม่กล้าเดินไปต่อ

เธอตัดสินใจจะกลับไปก่อน จากนั้นค่อยให้คนมาออกตามหาสองคนแม่ลูกนี้

แต่ทว่า ในตอนที่เธออุ้มลูกและกำลังจะหันหลังกลับนั้น จู่ๆ ก็มีงูตัวหนึ่งขนาดเท่าแขนเด็กเลื้อยออกมาจากโพรงหญ้าข้างทาง ทำเธอตกใจมากจนกรีดร้องออกมา และทั้งสองคนก็ล้มกลิ้งตกถนนไป

“อ๊าก——”

——

ภารกิจในช่วงบ่ายของแสนรักกับคิวคิวและคนอื่นๆคือช่วยชาวนาหว่านปุ๋ย

ภารกิจนี้ค่อนข้างที่จะง่ายมาก และไม่สกปรกอะไร

แต่ว่า ในบ่ายของวันนี้ บรรยากาศในกลุ่มของพวกเขา เป็นไปด้วยความอึมครึม ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ และไม่มีใครแสดงสีหน้าที่พึงพอใจ

รวมถึงเด็กน้อยทั้งสองคน

เมื่อแครอทเห็น ก็อยากจะทำลายบรรยากาศนี้“คิวคิว หนูว่าเย็นนี้เราเอาอะไรกลับไปกันดี ? ได้ยินว่าพืชผลที่เก็บได้ในบ่ายนี้ เอากลับบ้านได้ด้วยนะ”

คิวคิวมองเธออย่างเย็นชา

แครอท“……”

ใบหน้ายิ้มแห้ง เธอจำต้องหันมองไปที่เด็กชายอีกคนหนึ่ง

ทว่า ชินจังนั้นหนักกว่า หันหน้าเดินหนีในทันที

“แด๊ดดี้ เราจะไปหาหม่ามี๊กับน้อง” ชินจังเดินมาตรงหน้าคนเป็นพ่อ และพูดความต้องการของตัวเองออกไปตรงๆ

บ่ายนี้แสนรักไม่ได้ลงแรงทำอะไร

เขาอยู่ตรงนี่ ก็เพื่อเข้าร่วมทำกิจกรรมทำไร่ไถนากับเด็กๆ แต่ก็ยืนอยู่กับที่และเอาแต่เล่นโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ตลอด ไม่ได้มีความกระตือรือร้นเหมือนในตอนเช้าแต่อย่างใด

เมื่อได้ยินว่าลูกชายจะไปหาหม่ามี๊ของพวกเขา สายตาที่เย็นชาของชายหนุ่ม ในที่สุดก็หลุดโฟกัสออกจากหน้าจอมือถือ

“ไม่ได้！”

“ทำไมถึงไม่ได้ ? งานของพวกเรากำลังจะเสร็จแล้ว และก็จะกลับกันได้เลย แต่ทางฝั่งหม่ามี๊กับน้องยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง ? แล้วถ้าหากทำไม่เสร็จจะทำยังไง ？”

เมื่อคิวคิวได้ยินสิ่งที่แด๊ดดี้พูดออกมา ก็รีบวิ่งมาช่วยพี่ชายอีกคน

ทว่า ที่ทำเอาพวกเขารู้สึกผิดหวังอย่างมากก็คือ แด๊ดดี้คนนี้ก็ยังไม่ยอมโอนอ่อนท่าเดียว

เขาไม่เพียงไม่ให้พวกเขาไปหาหม่ามี๊และน้องสาว แต่หลังจากที่ทำงานเสร็จ ก็ให้แครอท จัดการอุ้มพวกเขากันคนละคน

จากนั้น ก็พาพวกเขาออกจากหมู่บ้านนี้ไป และเดินทางกลับ

ไอ้แด๊ดดี้บ้า แล้วจะต้องเสียใจ！

แม่ของหนูมะลิลังเลอยู่ชั่วครู่

ในที่สุด เธอก็เห็นด้วย อาสาจะไปบอกกับทางโรงเรียนอนุบาลให้ แล้วก็จากไป

ส่วนเส้นหมี่ พาลูกน้อยค้างคืนอยู่ที่นี่

ค่ำคืนในชนบทนั้นช่างเงียบสงบอย่างมาก หลังจากที่กินมื้อค่ำกันแล้ว เส้นหมี่ก็พาเด็กน้อยไปนอนในบ้านของชาวนา เพราะเงียบสงบอย่ามาก ทำเธอนอนไม่หลับเลย

มีบางสิ่งบางอย่างที่คอยวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอ

เธอกำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน

เรื่องพวกนั้น ตามความหมายของเธอแล้ว มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ แสนรักจงเกลียดจงชังเธอ นั้นก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอนั้นไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงมันได้อีก

แล้วอย่างนี้ เธอยังจะไม่พอใจอะไรอีก?

แต่ว่า เธอรู้สึกเศร้าเหลือเกิน

เธอนอนอยู่บนเตียง ด้านนอกก็ได้ยินเสียงกบเขียดร้องระงมกันไม่หยุด ในอกก็ราวกับมีหินก้อนใหญ่มากดทับเอาไว้ ทำเธอรู้สึกอึดอัด และหงุดหงิดอย่างมาก

ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ ?

หรือใจเธอจะยังไม่แข็งอีก ? ลืมเรื่องที่ตระกูลหิรัญชาทำกับตัวเองไปหมดแล้วเหรอ ?

เป็นเวลานาน ที่เส้นหมี่พลิกตัวไปมาและนอนไม่หลับเลย

“ก๊อกๆๆ！”

“คุณเส้นหมี่ มีคนมารับพวกคุณแม่ลูกแล้ว ”

ในจังหวะนั้น เจ้าของบ้านก็มาเคาะประตูห้อง บอกว่ามีคนมารับพวกเธอแล้ว