ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 404

“จะนิ่งทำไมอยู่อีก รีบไปโรงพยาบาลสิ!” เขาสั่งเสียงต่ำ มองด้วยตาเปล่าก็สามารถมองออกได้ว่าเขากำลังวิตกกังวลอย่างมาก

ดลธีจะกล้าชักช้าอยู่ได้ยังไง

ดังนั้นทุกคนที่ตั้งใจจะกลับเมืองaในตอนแรกก็รีบไปโรงพยาบาลทันที

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงก็ถึงโรงพยาบาลในพื้นที่

“คุณผู้หญิง นี่มันปวดท้องประจำเดือนไม่ใช่หรอ ตกใจอะไรกัน”

“อะไรนะ!”

เส้นหมี่ที่ยังนั่งกุมท้องอยู่บนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาลเบิกตากว้างทันที

ปวดท้องประจำเดือน

เขาเป็นหมอเถื่อนหรือเปล่า เธอเพิ่งฝังเข็มเพื่อให้เลือดหยุดไหล ทำไมเขาถึงบอกว่าประจำเดือนมาได้

แสนรักยืนอยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินอย่างนี้ สีหน้าของเขาก็หยุดนิ่ง และก้มหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความโกรธ

เส้นหมี่รีบอธิบาย “ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้…ประจำเดือนมา จะปวดท้องประจำเดือนได้ยังไง เขาน่าจะวินิจฉัยผิดพลาด”

แสนรัก “…”

“ไม่ใช่มั้ง เป็นผู้หญิง ตอนนี้คุณทำเตียงของโรงพยาบาลของเราเลอะแล้ว ทำไมถึงพูดอย่างนี้ ร่างกายของคุณเป็นยังไงคุณไม่รู้เลยหรอ”

พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆโต้กลับอย่างไม่เกรงใจพร้อมชี้ไปที่ผ้าปูที่นอน

เส้นหมี่สับสน

เธอรีบมองลงไปข้างล่าง ก่อนจะพบว่ามันเป็นเรื่องจริง ไม่รู้ว่ามีรอยเลอะเธอใต้กระโปรงเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงทำให้ผ้าขาวของโรงพยาบาลขึ้นสีชัดเจน

เส้นหมี่ “…”

เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น จึงรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า และนอนอยู่ตรงนั้นไม่พูดอะไรอีก

เส้นเลือดบนหน้าผากของแสนรักกระตุก!

แล้วจะทำยังไงอีก เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาทำได้แค่ช่วยเธอจัดการ

“ในเมื่อตรวจพบแล้วว่าป่วยเป็นอะไรก็รีบช่วยเธอรักษาสิ!”

“คุณผู้ชาย ปวดท้องประจำเดือนไม่มีวิธีรักษาได้ ปกติคุณต้องช่วยให้ความอบอุ่นแก่เธอ และให้เธอดื่มน้ำน้ำตาลทรายแดง…”

“ผมไม่ได้ถามว่าปกติทำยังไง ผมถามถึงตอนนี้ รีบฉีดยาให้เธอ มียาอะไรให้กินก็ให้กิน ไม่ต้องพูดอะไรให้มาก”

ผู้ชายคนนี้หมดความอดทนแล้วอย่างเห็นได้ชัด

หมอตกใจกับโทสะของเขา จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก นอกจากสั่งยาแก้ปวดและให้พยาบาลให้น้ำเกลือให้เธอ

ร้ายกาจจริงๆ เธอฝังเข็มให้ตัวเอง ทำไมถึงกลายเป็นฝังให้เลือดไหลออกมาได้

เส้นหมี่รู้สึกหดหู่มาก

เธอไม่กล้าไปรบกวนผู้ชายคนนั้นอีก จึงอาศัยจังหวะตอนพยาบาลเดินเข้ามาให้น้ำเกลือ พูดกับเธอเสียงเบา “คุณพยาบาล ช่วยฉันซื้อผ้าอนามัยหน่อยได้ไหม”

พยาบาลเบิกตามองเธอ “สามีของคุณอยู่ตรงนั้นไม่ใช่หรอ ฉันจะมีเวลาไปซื้อให้คุณได้ยังไง”

แต่ในวินาทีนั้น เขาก็เห็นท่านประธานเงยหน้าขึ้น และหันไปมองในห้องคนไข้ด้วยสายตาโหดเหี้ยม

เกิดอะไรขึ้น

ดลธีเหลือบมองผู้หญิงในห้องด้วยความขนลุก

“รอฉันอยู่ตรงนี้”

แสนรักเปล่งเสียงออกมารอดไรฟัน

จากนั้นก็ยกเท้าเดินจากไป

ดลธีตกตะลึงเล็กน้อย เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

สิบนาทีหลังจากนั้น ในร้านเสื้อผ้าผู้หญิงสุดหรูที่สุดในย่าน

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณผู้ชาย มีอะไรให้เรารับใช้ไหมคะ”

เมื่อเห็นผู้ชายสวมแว่นกันแดดสีดำเดินเข้ามา พนักงานผู้หญิงก็สายตาเป็นประกายทันที

ผู้ชายคนนี้โดดเด่นมาก เขาสวมสูทสีดำพอดีตัว สาปเสื้อเปิดออกทำให้เห็นเสื้อสีขาวข้างใน ส่งเสริมให้เขาหล่อและสง่างามเข้าไปอีก ใบหน้าไม่ต้องพูดถึง ทุกอณูผิวราวกับถูกแกะสลัก เพียงแค่ได้มองหัวใจก็เต้นแรงจนไม่อาจละสายตาไปได้

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่

พนักงานต่างกระตือรือร้น อยากเข้ามาแนะนำเสื้อผ้าผู้หญิงให้เขา

แต่เขาเย็นชามาก