ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 405

สายตาสีดำเย็นชาของเขากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงที่เสื้อผ้าของนางแบบในร้านที่ดูไม่เลวเลย

“ชุดนี้มีสีอื่นไหม”

“มีค่ะ คุณผู้ชายชอบสีไหนคะ หรือบอกเราได้ไหมว่าคุณซื้อให้ใคร พวกเราจะได้แนะนำให้ได้”

พนักงานรีบหยิบชุดทุกสีออกมา และเอามาวางไว้ตรงหน้าอีกด้วยความเคารพ

แสนรักกวาดตามอง และหยิบชุดสีขาวออกมา

เขาไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนเดียวมาก่อน ก่อนหน้านี้ทั้งแป้งร่ำ และแครอท เขาเพียงแค่มาซื้อเป็นเพื่อน และทำหน้าที่จ่ายเงิน

ครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งแรก

พนักงานอดที่จะแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นเขาหยิบสีเรียบๆอย่างนี้ “คุณผู้ชาย จะ…เอาแค่สีขาวหรือคะ คุณอยากจะจับคู่กับผ้าพันคอหรืออะไรมั้ยคะ จับคู่กับกระโปรงสีอื่นก็ได้”

สิ่งที่พนักงานพูดก็มีเหตุผล

ร้านเสื้อผ้าสุดหรูของพวกเขาขายเสื้อผ้าสีพื้น เมื่อลูกค้าซื้อแล้วจะสามารถจับคู่กับเครื่องประดับในร้านได้ ผลลัพธ์ออกมาดีมาก และเป็นที่นิยมอย่างมาก

แต่ผู้ชายตรงหน้ากับซื้อเพียงชุดสีพื้นของพวกเธอ

“ไม่ต้อง”

แสนรักปฏิเสธ

เขาไม่คิดว่าสิ่งที่หรูหราเรานั้นจะดูดีสำหรับผู้หญิงคนนั้น คนอย่างเธอเป็นคนเรียบง่าย ใส่อย่างนี้สบายตากว่า

แสนรักใช้บัตรของเขารูดซื้อชุด

จากนั้นก็ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ

แม้แต่เสื้อผ้าผู้หญิงยังซื้อเป็นครั้งแรก การซื้อของใช้ของผู้หญิงจึงเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“คุณมาช่วยซื้อให้ภรรยาหรอคะ”

เมื่อเห็นชายร่างใหญ่ยืนอยู่หน้าชั้นวางสินค้าของผู้หญิง เหล่าผู้หญิงในห้างก็ต่างกระตือรือร้นเดินเข้ามา และมองเขาด้วยรอยยิ้ม

ทำให้แสนรักยิ่งทำตัวไม่ถูก

ท่าทางของเขาเย็นชา คนที่ไม่เคยเปลี่ยนสีหน้าเลยแม้จะเจออะไรมากมายในแวดวงธุรกิจ แต่ตอนนี้กลับอายจนหน้าแดงหูแดงไปหมด

“อืม…”

“เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ สมัยนี้ผู้ชายที่ยอมซื้อของให้ภรรยามีไม่มากนัก งั้นฉันจะช่วยแนะนำให้ คุณจะใช้ตอนกลางวันหรือตอนกลางคืน”

“…”

ใครมันจะไปรู้

แสนรักมองคนรอบตัวที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกว่าอยากรีบออกไปเดี๋ยวนี้

โชคดีที่พี่สาวคนนั้นอาจเห็นความลำบากใจของเขา จึงช่วยเขาตัดสินใจ หยิบทั้งแบบกลางวันและกลางคืนใส่ตะกร้าให้เขาหลายชิ้น

“เสร็จแล้ว เอาพวกนี้ไปแล้วกัน อ้อ แล้วก็ผู้หญิงช่วงนี้มักเป็นไข้และปวดท้อง คุณเอาน้ำตาลทรายแดงไปสักกล่องไหม แค่ชงกับน้ำเปล่าก็พอแล้ว”

พี่สาวหยิบของบนชั้นอีกอย่างหนึ่งให้เขา

แสนรักทนอยู่ไม่ได้อีกต่อไป เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็หยิบสิ่งนั้นจากมือถือโยนลงไปในตะกร้า

และสิบนาทีจากนั้นเขาก็ออกมา

เส้นหมี่ฝากไว้ก่อนเถอะ เรื่องนี้ต้องได้ชำระ!

ที่แท้ก็เป็นคนนั้นให้เขาไปซื้อ

ในที่สุดสีหน้าของเส้นหมี่ก็ดีขึ้นมาบ้าง

แต่เมื่อเธอนึกถึงของใช้ส่วนตัวเหล่านี้ แสนรักกลับยอมให้ลูกน้องของตัวเองไปซื้อ ไม่ยอมไปซื้อด้วยตัวเอง ดวงตาของเธอก็หรี่ลงอีกครั้ง

ในเมื่อเขาไม่สนใจ ถึงได้ปล่อยปะละเลยแบบนี้ไม่ใช่หรอ

“ใช่แล้ว คุณเส้นหมี่ เราต้องไปแล้ว ท่านประธานมีเรื่องด่วนที่บริษัท คุณรีบจัดการตัวเอง ถ้ามีเรื่องอะไรโทรมาเบอร์นี้ได้เลย”

ดลธีพูด

เส้นหมี่พยักหน้า ครั้งนี้เธอไม่รบกวนพวกเขาอีก

มีประโยชน์อะไร

เธอเป็นขนาดนี้แล้ว แม้แต่ช่วยซื้อของใช้ส่วนตัว เขายังไม่ยอมทำให้ ถ้าเธออดทนตามรังควาญเขาอีก จะมีผลลัพธ์ยังไง

เส้นหมี่นอนลงบนเตียงด้วยท่าทางเหม่อลอย

และดลธีหลังจากเดินออกไปก็ตรงไปหาบอสของเขาทันที

“ท่านประธาน คุณ…เมื่อกี้ทำไมถึงให้ผมพูดแบบนั้น คุณเส้นหมี่ได้ยินแล้วเสียใจมาก”

“…”

เป็นเวลานานมากที่คนนั่งเบาะหลังไม่ส่งเสียงอะไรออกมา

ดลธีทำได้เพียงเสียงถอนหายใจ และเตรียมสตาร์ทรถออกไป