ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 461

ทั้งสองมาถึงร้านอาหาร หาที่นั่งนั่งลง แป๊บเดียว พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามารับออเดอร์

“คุณอยากกินอะไร？”

“ได้หมด ดูเหมือนจะมีเกี๊ยว เอาสักชุดไหม ไม่ได้กินนานแล้ว ลองกินดูได้”

แสนรักหยิบเมนูอาหารขึ้นมา หลังจากเหลือบมองอย่างไม่ใส่ใจ ทันใดนั้น สายตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมาเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง

เส้นหมี่ตกตะลึง

เขาอยากกินนี่เนี่ยนะ？

เธอแปลกใจเล็กน้อย เพราะเธอรู้ว่า คนอย่างเขาไม่เคยกินสิ่งนี้ อย่าว่าแต่เกี๊ยวเลย แม้แต่อาหารจีนก็ไม่ค่อยได้กิน

แต่ตอนนี้เขาอยากกินสิ่งนี้ เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยกินที่เธอทำหรือ？

ในใจเส้นหมี่รู้สึกหอมหวาน ทันใดนั้น เธอก็สั่งเกี๊ยวกับพนักงานชุดหนึ่ง จากนั้นก็เพิ่มอาหารจานร้อนอีกสองสามอย่าง

“รัก งั้นพวกเรากินข้าวเสร็จแล้ว ไปที่บ้านคุณลุงหน่อยละกัน คุณ……”

“เอ๋？ตารัก บังเอิญจัง？ถึงได้มาเจอคุณที่นี่？”

ตอนที่เส้นหมี่จะกำชับผู้ชายคนนี้ ว่าอีกเดี๋ยวพอไปถึงบ้านคุณลุงแล้ว ต้องอดทน

ทันใดนั้น คำพูดของเธอก็โดนคนมาตัดบท

ตารัก？

สถานที่นี้ ยังมีคนกล้าเรียกเขาแบบนี้ด้วย？

เส้นหมี่หันข้างไปมองทันที จึงพบว่า ที่แท้ตรงหน้าร้าน ก็มีชายชราผมสีเงินเข้ามาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

และตอนนี้เอง หลังจากเขาเห็นพวกเขาสองคนแล้ว ก็สาวเท้าเดินเข้ามา

เส้นหมี่：“……”

นี่มันจังหวะอะไร？

ชายชรารู้จักเขา？

“ตารัก ที่แท้ก็ภรรยาคุณนี่เอง ช่างเป็นสาวน้อยที่หน้าตาสวยงาม จะพาไปกินข้าวที่บ้านผมเมื่อไหร่ล่ะ？”

ชายชราเดินมาแล้ว พอเห็นเส้นหมี่ ก็มองสำรวจ จากนั้นอ้าปากชมด้วยรอยยิ้ม

เส้นหมี่อึดอัดทันที：“ขอโทษนะคะคุณคือ……？”

“หมี่ คุณไปบอกพนักงานเสิร์ฟหน่อย เกี๊ยวชุดนั้นพวกเราเอากลับบ้าน เดี๋ยวจะไปแล้ว”ในที่สุดแสนรักก็พูด แต่ทุกคำ เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

เส้นหมี่เริ่มสนใจขึ้นมาทันที

ผ่านไปไม่กี่นาที โต๊ะอาหารก็เงียบสนิท

“แค่กๆๆ……ประธานแสนรัก คุณอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้ คุณพูดเองไหม อย่าให้ภรรยารู้ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีทางเลือก”

ชายชราเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ไม่กี่วินาทีสั้นๆ ความระมัดระวังและความอึดอัดบนใบหน้า ก็อย่างกับเป็นคนละคนจากเมื่อกี๊โดยสิ้นเชิง

สายตาแสนรักยังคงหม่นหมอง！

“คุณมาหาผมทำไม？มีอะไรก็รีบพูด！”

“ครับๆๆ ประธานแสนรัก คือแบบนี้ ผมอยากถามว่า คุณจะกลับบริษัทเมื่อไหร่？ตอนนี้ในบริษัทวุ่นวายมาก พวกเราที่เป็นหุ้นส่วนถูกคณาธิปไล่บีบออก”

จะเป็นไปได้อย่างไร？เขาเคยเห็นบริษัทนี้เป็นชีวิตของตัวเอง ทำไมถึงพูดว่าไม่สนง่ายๆ แบบนี้？

ชายชราทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาลุกขึ้นดัง“พึ่บ”แล้วหยุดเขาไว้

“ประธานแสนรัก คุณพูดแบบนี้ได้อย่างไร？คุณเป็นถึงทายาทแห่งตระกูลหิรัญชา และก็ ที่หิรัญชากรุ๊ปมีวันนี้ได้ ก็เพราะว่าคุณลำบากตรากตรำมา คุณทนเห็นมันไปอยู่ในมือคนอื่นได้หรือ？”

“สมเดช ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ไปให้พ้น！”

เขาไม่มีช่องว่างให้เจรจาเลย！

ชายหนุ่มที่เย็นชาถึงขั้นสุด เวลานี้ ที่ตอบสนองเขา มีเพียงคำไม่กี่คำที่เย็นชาและไร้ความปรานี

สุดท้ายชายชราก็สิ้นหวังอย่างสมบูรณ์

เขามองเขาที่ออกไปด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาอยู่ตรงนั้นด้วยดวงตาเหี่ยวๆ ที่มองไม่เห็นแสงสว่างอีกครั้ง

จนกระทั่งไม่กี่นาทีถัดมา เส้นหมี่ก็ถือเกี๊ยวที่ห่อใส่ถุงเสร็จเข้ามา

“เอ๋？เขาล่ะ？”

“อ๋า？”

ทันใดนั้น ก็เหมือนว่าชายชราคนนี้จะจับอะไรได้ จากนั้น เขาก็จ้องหญิงสาวคนนี้เขม็ง

“คุณนาย ตอนนี้ที่บริษัทคุณท่านก็ไม่มีอำนาจแล้ว คุณจะต้องเกลี้ยกล่อมประธานแสนรัก ไม่อย่างนั้น หิรัญชากรุ๊ปก็จะจบเห่จริงๆ นะครับ”

เขาได้เอาหนังสือโอนหุ้นในมือที่เหลืออยู่ไม่กี่ฉบับที่ผู้ถือหุ้นไม่กี่คนนั้นลงชื่อไว้เรียบร้อยแล้ว ไปไว้ในมือเส้นหมี่อย่างจริงจัง ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

เส้นหมี่ตกตะลึง……