ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 501

เช้าตรู่ชายคนนั้นตะโกนอยู่ในสนามทำให้คนทั้งตึกได้ยิน

แสนรักตื่นตามเสียง "..."

ตอนแรกเขาไม่อยากลงไป แต่คิดดูแล้ว เด็กๆ อยู่ที่นี่เต็มไปหมด เขาจึงต้องฝืนลุกขึ้นอีกครั้ง

"กำลังพูดเรื่องอะไร เขาป่วยหนัก ลูกชายของเขาส่งตัวไปญี่ปุ่นมันไม่ดีเหรอ"

"ดีอะไร ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร แสนรักพอได้แล้ว รีบตามฉันไปเถอะ"

ธวัชรีบร้อนจริงๆ เขาพุ่งเข้าไปเตรียมลากเขาออกไปทันที

โชคดีที่พี่ภาซึ่งอยู่ข้างล่างก็ช่วยพูดอีกแรก "คุณผู้ชาย ยังไงเขาก็เป็นพ่อของคุณ ไปดูหน่อยเถอะค่ะ"

แสนรัก "..."

หลังจากถูกสายตาสองคู่จ้องมอง ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไม่เต็มใจ และออกไปกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้

ยี่สิบนาทีต่อมาที่โรงพยาบาล

แสนรักไม่อยากมาที่นี่จริงๆ

ระหว่างเขากับคุณท่าน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะถึงจุดเยือกแข็งตั้งแต่ตอนที่เขาพูดกับเขาว่า "ต่อหน้าอีกอย่าง ลับหลังอีกอย่าง"

ใช่ เขาไม่เคยเชื่อฟังเขามาก่อน

แต่ไม่มีใครรู้ว่าในหัวใจของเขาหลายปีมานี้ การปกป้องเขาที่มีต่อเขา คำว่า "พ่อ" ได้ครอบครองตำแหน่งที่ค่อนข้างสำคัญเสมอ

มิฉะนั้นตอนเขาให้เขาแต่งงานกับเส้นหมี่ เขาก็จะไม่เห็นด้วย

แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะหมดไป

ธวัชขับรถ และเห็นว่าคนในกระจกมองหลังไม่ได้พูดอะไร แถมใบหน้าที่เย็นชาก็แสดงความเศร้าโศกออกมา เขาจึงไม่กล้าพูดอะไร

จนถึงโรงพยาบาล

"คุณชายใหญ่ ในที่สุดคุณก็มาแล้ว นายน้อยมามั้ย"

ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ตามติดหัวท่านแก๊งอินทรีดำกาโร่ หลังจากที่เห็นรถของ ธวัชเขาก็วิ่งไปทันที

ธวัชไม่พูด แค่เปิดประตู

กาโร่เหลือบมองและดีใจทันที "นายน้อย ในที่สุดคุณก็มา"

นัยน์ตานั้นดูราวกับอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง ทันใดนั้นก็เห็นแสงริบหรี่ในยามรุ่งอรุณเจิดจ้าขึ้นมา

แสนรักไม่ตอบสนอง

แม้แต่หลังจากเห็นสีหน้าของชายผู้นี้แล้ว เขาก็ยังมีรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา

กาโร่ "..."

ธวัชรีบดึงเขาขึ้นมา "พอแล้ว เขามาได้ก็ดีแล้ว เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน รีบไปดูคุณท่านเร็ว"

"ครับ!"

หลังจากได้รับการเตือน กาโร่ก็รีบพาทั้งสองคนเข้าไปที่โรงพยาบาลทันที

"แล้วผมจะทำยังไง นี่เป็นพินัยกรรมของผมนะ!"

ในที่สุดชายคนนั้นก็โพล่งออกมาอย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นแสนรักมาถึงพอดี เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เอามือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปตรงนั้น

ทันใดนั้นทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็รู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรงทันที ทุกคนจึงเงยหน้าขึ้นด้วยความเกรงกลัวพร้อมร่างกายที่สั่นสะท้าน!

"สะ...สะ..."

"ฆ่าเขาซะ!"

แสนรักพูดคำเหล่านี้ออกมาช้าๆ

เขาไม่มีอาการอะไร และไม่มีร่องรอยของความโกรธบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยอารมณ์สงบ และท่าทางที่สง่างาม

แต่ชายที่สวมแว่นแสดงความหวาดกลัวในทันที

"ไม่ คุณแสนรัก ฟังผมอธิบายก่อน ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไม่..."

"แค่ก!"

ไม่มีโอกาสได้พูดจบ

กาโร่ก้าวไปข้างหน้าแล้วบีบคอเขาด้วยนิ้วห้านิ้วของเขาทันที และทันใดนั้นเขาก็ทรุดตัวลงในมือของเขาราวกับสุนัขที่ตายแล้ว

กาโร่แต่เป็นคนที่ทรงพลังยิ่งกว่าดลธี เขาก่อตั้งแก๊งอินทรีดำที่น่ากลัวของตระกูลหิรัญชา