ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 502

"นายน้อย รอสักครู่ ผมจะจัดการให้"

"อืม"

ในที่สุดแสนรักก็เหลือบมองเขา จากนั้นก็หันกลับไปที่ห้องแพทย์

ชายชราที่ตายไปแล้วนั้น ต่อให้เขาจะไม่ชอบ ก็อดให้พวกก่อกวนเหล่านี้มาทำกิริยาต่ำทรามไม่ได้

คนที่อยู่นอกห้องด้วยกันกับทนายและหมอเมื่อตอนแรกไม่กล้าอยู่อีกต่อไป หลังจากเห็นฉากนี้ ทุกคนก็วิ่งหนีไปทันที

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ!

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้มีอำนาจของตระกูลหิรัญชา อีกต่อไป แต่รัศมีและความโหดเหี้ยมของเขาไม่เคยเปลี่ยน ความเย่อหยิ่งและความยโสของเขายังคงเหมือนเดิม

แสนรักและธวัชมาที่ห้องพักแพทย์

"คุณคณาธิป พ่อของคุณไม่แนะนำให้ไปญี่ปุ่นจริงๆ มันไกลเกินไป ผมเกรงว่าเขาจะไม่สามารถทนต่อการกระแทกและเพิ่มความเสี่ยงได้"

"ใช่ คุณคณาธิป อาการของคุณท่านสำคัญมาก ควรไปที่เมืองหลวงดีที่สุด ผมแนะนำให้คุณคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง"

ทันทีที่คนทั้งสองมาถึง พวกเขาก็ได้ยินหมอที่อยู่ข้างในกำลังโน้มน้าวอย่างอุตสาหะ

แต่ทันทีที่เสียงของพวกเขาลดลง เสียงของชายที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

"คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ผมจะจัดเครื่องบินส่วนตัวไป และผมได้ติดต่อแพทย์ที่ญี่ปุ่นไปแล้ว ให้เขามาที่นี่และกลับไปพร้อมกัน"

"..."

มันคือเสียงของคณาธิป

เมื่อธวัชได้ยินมันจากข้างนอก มือและเท้าของเขาก็เย็นลงทันที "น้องสาม รีบเข้ามาสิ เราไม่สามารถหยุดเขาแบบนี้ได้"

แต่แสนรักไม่ตอบสนอง

"นี่ไม่ใช่การจัดการที่ดีเหรอ"

"แต่……"

"ประธานแสนรัก คุณมาแล้ว เยี่ยม เข้ามาสิครับ!"

โดยไม่คาดคิด ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ข้างนอก ประตูห้องทำงานของแพทย์ก็เปิดออก หลังจากที่เห็นว่าเป็นแสนรัก หมอที่เปิดประตูก็ประหลาดใจมาก

โรงพยาบาลซิตี้วันเดิมเป็นของตระกูลหิรัญชา ตอนโรงพยาบาลจัดการประชุมระดับสูง แสนรักมาที่นี่หลายครั้ง

ดังนั้นแพทย์ผู้อาวุโสที่นี่ทุกคนจึงรู้จักเขา

แสนรักขมวดคิ้ว และจำใจเดินเข้าไป

แน่นอนว่าเป็นคณาธิปที่อยู่ข้างใน นอกจากนี้ ยังมีอีกคนหนึ่ง เขาอายุประมาณสี่สิบปี ผมของเขาถูกหวีอย่างพิถีพิถัน

หลังจากที่เห็นแสนรักเข้ามา เขาก็พยักหน้ายิ้มทักทาย

นี่คือใคร

แสนรักรู้สึกรังเกียจมากขึ้นในใจ เขาไม่แม้แต่จะนั่ง ดังนั้นเขาจึงถามหลังเข้ามาอย่างไม่อดทน "สถานการณ์เป็นยังไง"

คนในห้องที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังต่างมองหน้ากันอย่างตกตะลึง เป็นเวลานานที่พวกเขานั่งอึ้งมาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะจากไปแบบนี้

มีเพียงคณาธิปที่หลังจากได้สติเขาก็มองตามหลังชายคนนั้นไป และเผยรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก

"ธนากร ดูนี่สิ นี่คือลูกชายที่คุณเลี้ยงดูมามากว่ายี่สิบปี คุณปกป้องเขาจนมือของคุณเปื้อนเลือด เพราะเห็นแก่เขา แต่ตอนนี้คุณเห็นสิ่งที่เขาทำให้คุณมั้ย เสียใจไหมล่ะ"

——

ในที่สุดธนากรก็ถูกย้ายไปรักษาที่ญี่ปุ่น

เมื่อคณาธิปเห็นว่าเรื่องดังกล่าวคลี่คลายแล้ว เขาก็กลับมาที่บริษัท และมอบอำนาจให้นากาจิมะ

"ฉันขอเตือน เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาไปญี่ปุ่น ฉันจะทำให้นายเสียใจ!"

ตอนเขาจากไป เขาก็ได้เตือนชาวญี่ปุ่นอย่างจริงจัง

แต่สีหน้าของคนญี่ปุ่นไม่เปลี่ยน และใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้ม

"ทำไม ท่านประธาน อยู่กับบิดาผู้ให้กำเนิดมาสองสามเดือนแล้วเริ่มมีความผูกพันหรอ ทนเห็นเขาเกิดเรื่องไม่ได้หรอ"

"นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย!"

ใบหน้าของคณาธิปเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ดวงตาสีแดงเข้มของเขาราวกับจะเผาคนญี่ปุ่นทั้งเป็น

"ฉันจะบอกให้นะนากาจิมะ นายควรกลับไปบอกผู้หญิงคนนั้น อย่าท้าทายขีดความอดทนของฉัน ธนากรเป็นแบบนี้ เส้นหมี่ก็เป็นแบบนี้ มิฉะนั้นฉันจะทำให้เธอเสียใจที่ทำให้ฉันมาเกิดในโลกนี้"

ประโยคสุดท้ายค่อนข้างรุนแรง