ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 640

น่าจะดื่มไปประมาณสามแก้วได้ เคมีที่อยู่ชั้นล่าง ขึ้นมาหาอย่างกะทันหัน

“ประธานแสนรัก มีคนมาหาคุณ”

สีหน้าของเขาไม่ปกติเป็นอย่างมาก ก็ไม่รู้เส้นหมี่คิดไปเองหรือเปล่า? เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเขานั้น เหมือนกับว่ากำลังหวาดหวั่น

หวาดหวั่น?

เลขานุการของท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ ในเวลาทำงานกลับยังมีภาวะอารมณ์แบบนี้?

แสนรักก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาในตอนนี้ ไม่อยากแม้แต่จะลุกขึ้น

“ใครกัน วันนี้ตอนเช้าคนที่นัดไว้ ต่างได้เข้าพบหมดแล้วไม่ใช่เหรอ เหลือเพียงตอนบ่ายสาม”

“ใช่ เขาคือ......มาอย่างกะทันหัน”

เคมีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แสนรักยิ่งหงุดหงิดขึ้นมา แต่ว่าในเวลานี้ ลูกค้าที่อยู่ด้านข้างได้ปรามออกมาหนึ่งประโยค：“ประธานแสนรัก งั้นคุณลงไปดูสักหน่อยเถอะ คงจะเป็นแขกคนสำคัญ มีเรื่องรีบร้อนจึงมาหาคุณ คุณวางใจเถอะ ผมจะอยู่บนนี้รอคุณมาดื่มแก้วนี้ให้หมด”

เขายกไวน์ที่ยังดื่มไม่หมดที่อยู่ด้านหน้าของทั้งสองขึ้นมา

แสนรักทำได้เพียงลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องรับแขก

ผลลัพธ์ เขาพึ่งจะออกมา เคมีที่อยู่ข้างๆเขาพูดออกมาหนึ่งประโยค สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป แม้แต่ในเมื่อสักครู่ดื่มเหล้าไปจึงหน้าแดง แต่ตอนนี้ซีดขาวขึ้นมาแล้ว

เส้นหมี่：“……”

มองดูเขากับเลขานุการเดินลงไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่เพียงเกิดความสงสัยขึ้นมา

นี่เป็นแขกคนแบบไหนมากัน?

แต่ว่า เธอเป็นแค่คนนอก หลังจากเกิดความสงสัยขึ้นมาเป็นเพียงเวลาสั้นๆ ก็ไม่ได้ไปสนใจอีก หลังจากนั้นตัวเองก็ทานข้าวเป็นเพื่อนลูกค้าอยู่ด้านบน

——

ชั้นล่าง ณ ออฟฟิศของท่านประธาน

หลังจากที่แสนรักเข้ามา มองเห็นคนสวมชุดคลุมสีดำที่อยู่ด้านใน แต่แววตาเต็มไปด้วยความเลือดเย็น ใบหน้าดูแข็งกร้าว และเต็มไปด้วยรัศมีของความแข็งแกร่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี เขาหรี่ตาลง บนร่างกายแผ่กระจายไปด้วยความเยือกเย็น

“ประธานแสนรักใช่ไหม สวัสดีครับ ผมคือม็อกกา เป็นพี่ชายของม็อกโก”

เขาได้เห็นแสนรักแล้ว จึงยื่นมือออกมาอย่างมีมารยาท

ม็อกกา？

ทายาทรุ่นนี้ของตระกูลเทวเทพคนที่สอง ในที่สุดพวกเขาก็มาจนได้?

แสนรักไม่ขยับ เขาเข้ามาด้วยท่าทางที่สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ใช้เพียงแววตาของดวงตาดำคลับทั้งสองมองไป ไม่รู้ว่าชอบหรือว่าโมโหไม่อาจดูออกได้

“มีเรื่องอะไรเหรอ”

เพราะว่า บางครั้งเงิน ก็สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้มาก

ม็อกกามองไปที่เพื่อนของน้องชาย จึงให้คำตอบกับเขาอย่างรวเร็ว！

“พากลับไปให้พวกคุณทำอะไรเหรอ เอาเถ้ากระดูกไปบดให้เป็นผงหรือไง”

“คุณพูดอะไรกัน”

ม็อกกาเบิกตาทั้งสองกว้างออกมาทันที มองไปยังชายหนุ่มผู้นี้ที่เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างเหลือเชื่อ

“แสนรัก หิรัญชา คุณหมายความว่าอย่างไร นี่คุณกำลังสงสัยตระกูลเทวเทพของพวกเราอย่างนั้นเหรอ”สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ไม่มีมารยาทเหมือนในเมื่อสักครู่แล้ว อีกทั้งโมโหจนเรียกทั้งชื่อและนามสกุลออกมา

แสนรักจ้องไปที่เขา ความอาฆาตและความโกรธเกลียดภายในใจนั้นออกมาอย่างขีดสุด ตอนนี้เหลือเพียงอารมณ์ชั่วร้ายที่เหมือนกับปีศาจเท่านั้น！

“สงสัย? นี่ผมกำลังสงสัยอย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างนั้นหรือ ผม......เธอภารานินในปีนั้นแต่งงานกับอารองของคุณ ร่างกายที่ตั้งครรภ์แปดเดือน ถูกคนของตระกูลพวกคุณตามฆ่า ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของผมช่วยเธอเอาไว้ เกรงว่าเธอคงตายไปนานแล้ว！”

“……”

“แล้วก็ถ้าคุณพูดว่าตระกูลเทวเทพของคุณมีความเป็นคนอยู่ งั้นตอนที่อยู่บนรถไฟความเร็วสูงทำไมยิงปืนมาที่เธออย่างไม่ลังเลสักนิด คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ พวกคนเหล่านั้นไม่ใช่คนของม็อกโก”

ประโยคสุดท้ายนั้น เป็นคำพูดที่ร้ายแรงมากอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากที่สาดเข้ามาอย่างแรง ม็อกกาคนนี้ ทันใดใบหน้าอันนี้ก็เปลี่ยนเป็นสีเลือดหมูขึ้นมา

วันนั้น คนที่ม็อกโกพามา ไม่ใช่คนของเขาจริงๆ

พวกเขาให้เขามาหาภารานินที่เมืองA แต่ในเวลาเดียวกันก็ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถพาตัวเธอกลับไปได้ จึงได้เตรียมการไว้สองอย่าง อย่างที่สองคือพวกเขาแอบส่งคนตามมา