ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 653

โชคดีที่หลังจากที่ที่เขี่ยบุหรี่ถูกทุบ ผู้หญิงคนนั้นก็หลีกเลี่ยงได้ ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จริงๆว่าเลือดที่กระเซ็นไปทั่วห้องทำงานนี้จะเป็นยังไง

"แสงดาวลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอกลับมาได้ยังไง"

การแสดงออกของแสนรักเปลี่ยนไปอย่างมืดมน และไม่มีอะไรอื่นในคิ้วของเขายกเว้นความโกรธที่เยือกเย็น

แสงดาวเลิกคิ้วทันทีอีกครั้ง "นายหมายความว่าอย่างไร นายกล้าพูดถึงเรื่องนี้กับฉันได้อย่างไร"

เธอโกรธจัดราวกับว่าจู่ๆก็มีใครบางคนเหยียบตรงจุดที่เจ็บ และทั้งตัวของเธอก็โกรธถึงขีดสุด

ใช่แล้ว เธอถูกเนรเทศในเวลานั้น ซึ่งเป็นช่วงที่น่าอายที่สุด!

แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าดูเหมือนจะไม่สนใจอารมณ์ของเธอเลย หลังจากที่เห็นเธอถูกกระตุ้นมาก เขาก็กล่าวหาเธออย่างรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก

"ทำไมฉันไม่กล้า การตัดสินใจในตอนนั้นคือสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดที่สุดที่ฉันทำในการจัดการเรื่องของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเส้นหมี่อยู่กับเธอในตอนนั้น ฉันไม่มีวันให้เธอกลับมาอีกหรอก"

"นาย--"

ในที่สุดแสงดาวก็โกรธจนตาแดงจึงรีบพุ่งไปคว้าบางอย่างบนโต๊ะทุบหัวน้องชายอย่างแรง

เธอไม่เคยโกรธจนรับไม่ไหวขนาดนี้มาก่อน!

ตั้งแต่เธอกลับมา เธอไม่ได้พูดอะไรกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย จริงๆแล้วในใจเธอเธอกำลังรอคำขอโทษจากเขาอยู่

เธอคิดว่าในฐานะน้องชายของเธอ การที่เขาตัดสินใจทำกับเธอในตอนนั้นมันมากเกินไป พวกเขาเป็นพี่น้องกัน สำหรับผู้หญิงแบบนั้น เขาจำเป็นต้องโหดร้ายกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ

แต่เขาไม่ได้พูด

เขายังคงพูดแบบนั้นกับเธอตอนนี้

ดวงตาของแสงดาวเป็นสีแดงก่ำ โทรศัพท์ในมือของเธออยู่ห่างจากเขาออกไปเพียงนิ้วเดียวก็จะโดนหัวของชายคนนั้นแล้ว

"ทุบสิ ทำไมไม่ทุบล่ะ ทุบแล้วหิรัญชากรุ๊ปนี้จะเป็นของเธอ" แสนรักไม่กลัวเลย แม้แต่ตาก็กระพริบ

แสงดาวสั่นไปทั้งตัว!

แต่ในท้ายที่สุดเธอไม่ทุบแต่จ้องเขาด้วยตาสีแดงเพลิง วินาทีถัดมาเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทุบบนโต๊ะ!

"แสนรักนายจะต้องเสียใจ"

เธอพูดออกมาทีละคำ

เมื่อแสนรักได้ยิน เขาก็พยักหน้าอย่างประชดประชัน และเห็นด้วยครึ่งหนึ่ง "เธอพูดถูก ฉันเสียใจ เสียใจที่ช่วยเธอตอนนั้น"

"..."

เหมือนสายฟ้าฟาดลงมา!

เป็นอีกครั้งที่แสงดาวจ้องมองชายผู้นี้ด้วยความประหลาดใจ เป็นเวลานานที่เธอไม่ตอบสนอง

เขากำลังพูดอะไร

เขารู้ไหมเขากำลังพูดอะไรอยู่!!

คุณหนูใหญ่ผู้ซึ่งเข้มแข็งและหยิ่งผยองมาทั้งชีวิต ในที่สุดดวงตาของเธอก็สั่นสะท้าน สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นสิ่งอัปยศก็กลิ้งลงมา

"หม่ามี๊คะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณตาจริงๆเหรอ"

เด็กสามคนซึ่งอยู่ที่บ้านอย่างกระสับกระส่ายมาทั้งวันเห็นว่าในที่สุดหม่ามี๊ก็กลับมาแล้ว พวกเขาก็สะบัดมือคนใช้ และวิ่งไปหาเธอทันที

เส้นหมี่ "..."

ดูเด็กเหล่านี้ที่กำลังวิ่งเข้าหาเธอ

เมื่อมองดูบ้านที่สะอาดซึ่งถูกทำความสะอาดด้วยตัวเอง แต่ไม่รู้สึกอบอุ่นอีกต่อไป เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอตายไปแล้ว และเธอไม่รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจด้วยซ้ำ

"ลูก หม่ามี๊... เหนื่อย หม่ามี๊ขอขึ้นไปพักผ่อนก่อน โอเคไหม"

เป็นครั้งแรกต่อหน้าเด็กๆเธอไม่สามารถฝืนได้

รินจังที่ยังไม่ค่อยมีสติฟังมัน และเม้มปากเล็กๆของเธอ และทำท่าจะพุ่งเข้ามา

โชคดีที่มีอิคคิวกับชินจังอยู่ด้านหลัง พอเห็นฉากนี้ พวกเขาก็รีบหยุดน้องสาว

"โอเค หม่ามี๊ไปพักผ่อนเถอะ เราจะไม่รบกวนคุณแล้ว"

"อืม"

ชินจังผู้เงียบขรึมก็พยักหน้า

เส้นหมี่เพิ่งขึ้นไป หลังจากเข้าไปในห้อง เธอก็ล้มลงบนเตียง และไม่ขยับอีกเลย