ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 668

ตัวอย่างเช่น ใช้ชื่อของเขาเพื่อฆ่าพ่อแท้ๆของเขา

อีกตัวอย่างหนึ่งเช่น หลอกใช้เขาเพื่อแย่งชิงหิรัญชากรุ๊ปที่เธอคิดอยากได้มาโดยตลอด

คณาธิปหมุนตัวกลับอย่างคนไร้วิญญาณ เตรียมจะจากไป

“คุณชายรอง คุณคือต้องการเจอท่านประธานของเราเหรอ? เชิญครับ” ทันใดนั้น ดลธีก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา

คณาธิปอ้าปากค้าง.....

ครู่หนึ่ง เขาก็เดินตามหลังเขาขึ้นรถไป จากนั้น ไม่นานก็หายไปจากเขตเมือง และมุ่งหน้าไปยังสถานที่ห่างไกลมากในแถบชานเมือง

จากนั้นอีกสองชั่วโมง เมื่อคณาธิปมาถึงสถานที่รกร้างอันกว้างใหญ่ ทันใดนั้น หลังจากที่มองเห็นแค่รถคนนี้ของพวกเขาขับเข้าไป ที่ดินรกร้างนั้น จู่ ๆ ก็ปรากฏฉากกั้นขึ้นมากลางอากาศ

“โปรดกรอกคำสั่ง!”

“0113!”

ดลธีผู้ซึ่งขับรถอยู่ก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาในรถ

ทันใดนั้น คณาธิปที่นั้นอยู่ในรถต้องตกใจจนอ้าปากค้างหลังจากที่เห็นชุดข้อมูล 3D ปรากฏขึ้นบนฉากกั้นนั้น ไม่นาน ก็ปรากฏรูปใบหน้าคนคนหนึ่งขึ้นมาบนนั้น

“0113 สแกนเสร็จเรียบร้อย การยืนยันสำเร็จ เชิญเข้าค่ะ”

เมื่อเสียงกลไกและดังฟังชัดเจนของผู้หญิงที่พูดอยู่กลางอากาศพูดจบ จากนั้น ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ดังสนั่นขึ้นแล้ว ที่ดินรกร้างตรงหน้าของเขาก็หายไปเรียบร้อยแล้ว และสิ่งที่มาแทนที่ กลับกลายเป็นทางเข้าสีขาวที่ค่อยๆ ยกสูงขึ้น

คณาธิป : “......”

จนกระทั่งเมื่อเขาถูกพาตัวเข้ามายังทางเข้านี้แล้ว สมองของเขา ยังคงเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

นี่มันคืออะไรกัน?

เทคโนโลยีขั้นสูงเหรอ? ทำไมถึงมาทำในที่รกร้างไร้ผู้คนอยู่อาศัยนี้?แสนรักคิดจะทำอะไรกันแน่?

ผู้ชายคนนี้ยังไม่ค่อยเข้าใจ ในเวลานี้เขาเข้ามายังสถานที่ใด และจู่ ๆ เขาถูกพาตัวเข้ามาที่นี่ มันหมายถึงอะไร?

“ท่านประธานครับ พาตัวคนมาถึงแล้วครับ”

ตอนที่ดลธีพาตัวคนเข้ามายังใจกลางของสถานที่ลับ แสนรักตื่นแล้ว และกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะหนังสือ

แต่ เนื่องจากอาการบาดเจ็บของร่างกาย เขาเขียนไปได้ไม่นาน ก็ต้องหยุดชะงักลง และนั่งอยู่ตรงนั้นใช้มืออุดปากแผลของตัวเองไว้ ในขณะที่เหงื่อก็ไหลออก

ตอนที่คณาธิปเข้ามา สิ่งที่มองเห็น ก็คือฉากแบบนี้

“คุณเป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้ชายคนนี้ในสภาพสะบักสะบอมแบบนี้ หน้าขาวซีดราวกับกระดาษ คนนั่งอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนว่าจะล้มลงไปได้ตลอดเวลา

และในเมื่อก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่เขาเห็นเขา ไม่ว่าจะเป็นลักษณะความดึงดูดหรือท่าทาง เขาก็จะต้องดูเหนือกว่าเขาตลอด

ดังนั้น เขาเป็นอะไร?

ใกล้ตายแล้ว?

จู่ ๆ ดวงตาของคณาธิปก็สว่างขึ้น

“คุณไม่ต้องห่วง ผมยังไม่ตายหรอก” เหมือนกับอ่านความคิดในใจของเขาออก แสนรักที่นั่งอยู่ตรงนั้น ก็เอ่ยประโยคเยาะเย้ยขึ้นมา

สีหน้าของคณาธิปเปลี่ยนสีไปในทันที

ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ เพราะว่าอาการบาดเจ็บ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาภายใต้แสงไฟสีขาวที่สาดส่อง ราวกับว่าถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำค้างสีขาว จนเกือบโปร่งใส

แต่ ตอนที่เขาพูดอยู่นี้ ตรงมุมปากของเขากลับยกขึ้นดูน่าเกรงขาม ซึ่งเหมือนกับวิญญาณผีที่จ้องจะหลอกหลอนหัวใจคน

อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของคณาธิปบิดงอไปชั่วขณะ

“แกบ้าหรือเปล่า?”

เขาทั้งตกใจทั้งโกรธจนถึงขีดสุด แต่กลับทำได้เพียงเอ่ยไม่กี่คำนี้ออกมา

แสนรักก็หัวเราะเยาะอีกครั้ง : “เดิมทีหล่อนก็สมควรตายแล้วไม่ใช้เหรอ? หล่อนฆ่าพ่อของคุณ ยังทิ้งคุณไปตั้งหลายปี ถ้าหากไม่ใช่เพราะความใจดีมีเมตตาของญาณีกับสามี คุณคิดว่าคุณจะยังมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ไหม?”

“……”

“ยังมี จะว่าไปแสงดาวก็คือพี่สาวแท้ๆของคุณ ถ้าหากไม่ใช่ม็อกโกที่สุดท้ายช่วยชีวิตเธอเอาไว้ คุณคิดว่าคุณร้องขอความช่วยเหลือหลายครั้งกับผู้หญิงคนนั้น หล่อนจะยอมปล่อยเธอไปเหรอ? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหมี่.......”

ตอนที่เขากำลังเอ่ยถึงชื่อสุดท้ายนี้ เขากำนิ้วมือไว้แน่น เพราะเมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้นที่ทำให้คนเกลียดชังเป็นที่สุด

ใช่ ยังมีเส้นหมี่

หนึ่งปีก่อน ที่ตึกเอ็มไพร์ เส้นหมี่เพื่อช่วยชีวิตเขา สุดท้ายตกไปอยู่ในน้ำมือของคนคนนี้

ในตอนนั้น ถ้าหากไม่ใช่เขาที่ป้องกันเธอเพื่อไม่ให้โดนเนติทำร้าย เขาจะแอบซ่อนตัวเธอไว้ที่เกาะร้างนั่นตลอดไหม? เพื่อให้เธออยู่ที่นั่นอย่างสบายใจ ฉีดยาที่ทำให้เธอพิการให้เธอ และทำให้สุดท้ายดวงตาเธอบอดลง

สิ่งเหล่านี้ เขาเคยคิดบ้างหรือไม่?

ในที่สุดคณาธิปก็รู้สึกสั่นระรัวไปทั้งตัว