ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 696

“ท่านครับ เราจะทำยังไงต่อดี ท่านจะไปช่วยเขาไหมครับ”

หลังจากออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่า คณาธิปขึ้นรถและผู้ช่วยที่ขับรถอยู่ด้านหน้าถามเขา

คณาธิปที่นั่งหลับตาอยู่ด้านหลัง

ช่วยเขาน่ะเหรอ?

จะช่วยเขายังไง?

เมื่อตอนที่ชายคนนั้นมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ยังไม่กล้าใช้หิรัญชากรุ๊ปไปต่อสู้กับตระกูลราชวงศ์ของเมืองหลวง นับประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่าเขาจะเอาอะไรไปช่วยผู้อื่น?

คณาธิปคิดวกวนอยู่นานและในที่สุด เขาทำได้เพียงส่ายหน้าด้วยใบหน้าซีด: "จองตั๋วไปญี่ปุ่น ฉันจะไปดูก่อน"

"ได้ครับ ท่าน"

ต่อจากนั้นรถก็เคลื่อนออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

คืนนั้นคณาธิปบินไปญี่ปุ่น

ซาจากรุ๊ปเจแปน

ที่จริงหิรัญชากรุ๊ปอยู่ภายใต้การดูแลของคณาธิปและหลังจากที่เนติเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหันในคุก ถึงตอนนีบริษัทนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว

เขาก็กลับมาอยู่กับตระกูลเฮกัง

แต่ในเมื่อคณาธิปบริหารที่นี้มานาน แน่นอนว่ายังคงมีอสังหาริมทรัพย์อยู่ และจะไม่มีน้อยไปกว่านี้อีกด้วย

“นายท่าน คุณกลับมาแล้ว”

"อืม"

เขาพึ่งมาถึงหน้าผับของตัวเองในโตเกียว พนักงานของผับที่ได้รับข่าว ทักทายเขาด้วยความเคารพทันทีและถือรองเท้าเกี๊ยะคู่ใหม่มามอบให้เขา

คณาธิปถอดเสื้อโค๊ดออกแล้วยื่นให้เธอ จากนั้นจึงสวมรองเท้าเกี๊ยะ

“คุณโดโมโตะมาแล้วเหรอ?”

“นัดไว้แล้ว กำลังเดินทางมาค่ะ”

พนักงานตอบอย่างอ่อนโยนและนำสาเกที่อบอุ่นมาให้เขา

ไม่กี่นาทีต่อมา ชายชาวญี่ปุ่นสวมแว่นและบนตัวเขาก็มีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขามาถึงที่นี่ เขาก็ตะโกนเสียงดัง

“อากิโกะ นายท่านของเธอกลับมารึยัง”

"กลับมาแล้วค่ะ"

เมื่อครู่พนักงานคนนั่นก็ออกมาอีกครั้งและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

ที่แท้พนักงานคนนี้คืออากิโกะ นากาจิมะ ซึ่งกำลังกลับมา

โชกิ โดโมโตะเข้ามาอย่างรวดเร็ว

นับประสาอะไรกับคนที่มีบาดแผลทั้งตัวและอวัยวะที่เสียหายอย่างรุนแรงอีก

ในท้ายที่สุดคณาธิปก็ไม่พูดอะไร

หลังจากดื่มเหล้าเสร็จแล้ว เขาก็ชวนเพื่อนคนนี้ไปทานอาหารเย็นอีก และทั้งสองก็ออกเดินทางเพื่อไปโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของที่นี่ด้วยกัน ซึ่งจัดได้ว่าเป็นโรงพยาบาลที่ได้มาตราฐานทางการแพทย์สูงสุดอีกด้วย

เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนเงียบๆ ในหอไอซียู

เธอมีท่อทั่วร่างกายและมีเครื่องช่วยหายใจที่ปาก รวมถึงใบหน้าซึ่งมีผ้าพันแผลปิดอยู่

หากไม่ใช่เพราะดวงตาคู่นั่นที่หลับอยู่อย่างเงียบ ๆ คงจะเห็นขนตาที่ยาวหนาและม้วนงอนราวกับใบพัด

คนไข้ที่พันผ้าไว้แน่นเช่นนี้แทบจะดูไม่ออกเลยว่าเป็นผู้หญิง

"การฟื้นตัวค่อนข้างดี อย่างน้อยถ้าไม่ถอดเครื่องช่วยหายใจเธอก็จะไม่ตายในทันที"

หลังจากที่ โชกิ โดโมโตะพาเขาเข้ามา โชกิ โดโมโตะเห็นว่าเขาไม่เคยละสายตาจากผู้ป่วยคนนี้เลย และโชกิ โดโมโตะกังวลว่าเขาจะคิดว่าโชกิ โดโมโตะโกหกเขาอีก โชกิ โดโมโตะจึงอธิบายละเอียดเป็นพิเศษ

หลังจากที่คณาธิปฟังจบ เขาก็ขยุกขยิกไปมา

เหมือนเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ท้ายที่สุด เขาก็ไม่พูด แต่ดวงตาของเขาค่อย ๆ กวาดไปทั่วใบหน้าของผู้ป่วยหญิง แล้วก้มลงมองบนมือของเธอที่อยู่ข้างๆ อย่างเงียบ ๆ

น่าจะเป็นอวัยวะเพียงส่วนเดียวที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ

ในเวลานั้นเองที่เขาได้รับความไว้วางใจจากบุคคลนั้นให้หยุดเธอและปกป้องเธอ และในที่สุดเขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้มา