ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 806

"คุณลุงที่นี่คือโรงพยาบาลของหม่ามี๊"

เสียงน้ำนมที่นุ่มนวลดังขึ้นเมื่อทั้งสองก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล และผู้คนจำนวนมากในห้องโถงก็หันไปมองทันที

พระเจ้าช่วย! สาวน้อยคนนี้สวยเกินไปหรือเปล่า

เธอสวมชุดกระโปรงตั๋วจิ๋วของโรงเรียน บนผมที่นุ่มสลวยสวมหมวกผ้ากำมะหยี่สีกากีที่มีหูเล็กๆสองข้าง เธอมีผิวสีขาวกับราวหิมะ และดวงตาโตคู่สวยที่สั่นไหวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ไม่ต้องพูดถึงใบหน้ากลมเล็กๆที่ทำให้คนอยากสัมผัสเมื่อได้เห็น

มันละเอียดอ่อนราวกับตุ๊กตาหิมะที่ห้อยอยู่นอกหน้าต่างจริงๆ

เธอเป็นใคร

ทำไมถึงมีสาวน้อยที่สวยงามเช่นนี้

ด้วยความประหลาดใจของทุกคน พวกเขาจึงมองไปยังผู้ใหญ่ที่กำลังจูงมือเธอโดยไม่รู้ตัว

พอเห็นแบบนี้ก็อ้าปากค้างอีกครั้ง!

เขาราวกับออกมาจากความสว่างไสว เมื่อเทียบกับเจ้าก้อนตัวน้อยเช่นดวงอาทิตย์นั้น เขาอาจจะดูดรอปไปบ้าง แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อใบหน้าที่หล่อเหลา และความสง่างาม สูงส่งของเขาเลย...

ผู้ใหญ่คนนี้ทำให้คนเสียสติได้มากกว่าเด็กอีก

ทั้งห้องโถงเงียบกริบ

ชั้นบนเส้นหมี่และคณาธิปกำลังลงมา แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านล่าง

พวกเขากำลังเดินไปที่ลิฟต์ แต่เพราะเส้นหมี่อารมณ์ไม่ดีจึงถือกระเป๋า และเดินก้มหน้าตามคณาธิปไป

จนในที่สุดทั้งสองก็มาถึงลิฟต์

"ตุ้บ-"

ชายที่อยู่ข้างหน้าหยุดกะทันหัน ทำให้เส้นหมี่ซึ่งไม่ได้เตรียมตัวเดินชนหลังเขา

"พี่ธิปเป็นอะไร อยู่ดีๆทำไมถึงหยุด" เธอจับจมูกที่โดนชนของเธอ ทนความเจ็บปวดและถามชายตรงหน้า

แต่คณาธิปไม่ได้พูดอะไร

ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งกระด้างขึ้นทันที ดวงตาหลังเลนส์จ้องมองไปที่ห้องโถงชั้นล่างด้วยดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าไปทั้งตัว

มาได้ยังไง

คนนี้...จู่ๆเขาก็มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง เขา...อยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่หรอ!!

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และในทันใดคลื่นลูกใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา!

"พี่ธิป"

เส้นหมี่ยังไม่เห็น เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นยังคงนิ่ง เธอจึงต้องปิดจมูกและเรียกออกมาอีกครั้ง

แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนอง

ราวกับว่าเขารากงอกอยู่ตรงนั้นแล้ว

เส้นหมี่หมดความอดทน เธอปิดจมูกและเดินเลี่ยงมา แต่จู่ๆขณะที่เธอขยับตัว ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะมีชีวิตอีกครั้ง เขาเอื้อมมือออกไปขวางเธอ!

"เธอ--"

"เธอ...แน่ใจนะว่าจะไป"

เขาหันหน้ามาทันที ใบหน้าของเขาราวกับว่าเลือดหายไปในทันใด มันซีดอย่างน่ากลัว

ตอนนี้เขาอยากจะขวางเธอจริงๆ ทันทีที่เขาเห็นคนข้างล่าง ความคิดที่จะขวางเธออย่างบ้าคลั่งก็เข้ามาในหัวใจของเขา

อย่าให้เธอเห็น

รู้ไหมว่าเขารอโอกาสนี้มานานแค่ไหนแล้ว

แต่ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป เขาเติมเต็มเธออีกครั้ง

เส้นหมี่ "!!!"

ตื่นตะลึงอีกระลอก!

ในที่สุดสมองที่วุ่นวายของเธอก็กลับมามีสติหลังจากที่เขาพูดแบบนี้

"เจอเขา…ตอนนี้หรอ"

"ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"ไม่... ไม่ คือว่า ฉันไปเจอเขาทั้งสภาพแบบนี้เหมาะสมหรอ ฉัน...จู่ๆก็เปลี่ยนกลับมาเป็นหน้าแบบนี้ แถมตอนนี้เขาจำไม่ได้ ถ้าเจอเขาตอนนี้ เขาจะ...ไม่รู้จักฉันไหม"

เส้นหมี่พูดติดอ่าง เธอสัมผัสใบหน้าที่เพิ่งฟื้นตัว และตื่นตระหนกจนสูญเสียความสามารถในการคิดขั้นพื้นฐานที่สุด

ใช่ เธอเคยปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยใบหน้าปลอมๆ นั้นมาก่อนเสมอ

จู่ๆก็กลายเป็นใบหน้าที่แท้จริงนี้ เขาจะรับได้หรือ

ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะมาที่นี่...

เส้นหมี่เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าลิฟต์กำลังจะถึงชั้นสามของตึก เธอก็ทนไม่ไหว ปิดหน้าและวิ่งกลับไป