ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 807

คณาธิปที่อยู่ข้างหลังเขาตะโกนว่า "จะไปไหน"

"ติ๊ง--"

ลิฟต์มาถึงพอดี

ดังนั้นคณาธิปผู้ซึ่งกำลังจะไล่ตามเธอไปก็ทำได้เพียงหยุดอีกครั้ง จากนั้นเขาเห็นชายคนหนึ่งที่ประตูลิฟต์ซึ่งเขาไม่ได้เห็นมาเกือบปีแล้ว เขาปรากฏตัวต่อหน้าเขาพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อย

"ลุงธิป—"

เมื่อเห็นเขารินจังก็ตะโกนอย่างมีความสุขในลิฟต์และวิ่งออกไป

เมื่อคณาธิปเห็น เขาก็ก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา

เขาไม่ได้สนใจสายตาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคู่นั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความเย็นชานั้นเลย

"สาวน้อยในที่สุดก็เต็มใจที่จะกลับมาแล้ว ให้ลุงธิปดูซิอ้วนไหม"

"ไม่อ้วน ไม่อ้วน!" สาวน้อยตัวนุ่มปฏิเสธคำถามในอ้อมแขนของเขาทันที "ลุงธิป รินจังเป็นผู้หญิง ผู้หญิงเขาไม่อ้วน"

"ฮ่าๆ……"

คณาธิปรู้สึกขบขัน

หลังจากพูดคุยกับสาวน้อยคนนี้แล้ว ในที่สุดคณาธิปปก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งแล้ว หลังจากที่เขาออกมาจากลิฟต์

ยังเหมือนเดิมไม่มีสีหน้าดีๆทุกครั้งที่เห็นเขา

สายตานั้นกำลังจะเยือกเย็นถึงขีดสุด ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาด้วยความเย็นยะเยือก ราวกับว่าถ้าเขายังไม่บอกว่าเขาเป็นใคร

แถมกับเด็กน้อยคนนี้มีความสัมพันธ์ยังไงกัน

เขาจบไม่สวยแน่!

"สวัสดีครับ ผมชื่อคณาธิป ฉันเป็นเพื่อนของหมอสวยใส"

"เพื่อน"

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ความเยือกเย็นของชายผู้นี้ก็ยิ่งหนักขึ้น

เพื่อนอะไร

ชายเหงาและหญิงม่าย จะมีความเป็นเพื่อนกันได้ยังไง

แสนรักไม่เชื่อเรื่องไร้สาระดังกล่าวเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเขายังหนุ่มอยู่ และเสียงพูดของเขาก็คุ้นเคยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมาก

เขาก็ยิ่งหงุดหงิด!

"เธอยังมีเพื่อนอยู่เหรอ เธออยู่กับสาวน้อยคนนี้สองคนไม่ใช่เหรอ แม้แต่สามีของเธอก็ไม่มีใครเห็น เพื่อนมีตัวตนตั้งแต่เมื่อไหร่"

"หืม"

คณาธิปมองไปที่ชายผู้นี้ซึ่งปากเต็มไปด้วยความเฉียบแหลมและเย้ยหยัน เขาตกตะลึงเป็นเวลาหลายวินาที

เขากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เหมือนผู้หญิง ทุกประโยคคมเท่ามีด เขาแค่บอกว่าเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ควรจะมีปฏิกิริยาเอิกเกริกขนาดนี้หรือเปล่า

แต่เมื่อเธอได้ยินคำเหล่านี้ที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเสียดสี เธอก็ต้องตะลึงอีกครั้ง!

"เปล่า...เปล่า ฉันอยู่ที่นี่…อย่างแย่มากๆ คุณเห็นไหมว่าฉันอยู่โรงพยาบาลคนเดียว ไม่มีใครดูแลฉันเลย ถ้าไม่ได้คุณช่วยฉันรับลูกไปเลี้ยง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงกับเด็กคนนี้"

สมองของเส้นหมี่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง ต้องรับมือดับชายคนนี้พลางสังเกตสถานการณ์โดยรอบไปด้วย

แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอพูดขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่อ่อนลงเลยสักนิด ม่านตาหมึกที่มืดมนเหลือบมองเธออย่างเย็นชา

เมื่อหันกลับมา เขาก็ไปแล้ว!

"อ่า คุณแสนรักจะไปไหน เป็นอะไรไป อย่าไป ค่อยคุยกัน"

เมื่อเส้นหมี่เห็น เธอก็ไล่ตามเขาไปทันทีโดยไม่คิดจนลืมแม้กระทั่งลูกของตัวเอง

คณาธิป "..."

ผ่านไปนาน เขาจ้องไปที่ด้านหลังของทั้งสองคน อุ้มเด็กไว้ในมือแล้วดึงมุมปากด้วยความขมขื่น

ทำไม

แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าทำไม

ไม่มีอะไรมากไปกว่าความหึงที่ชายผู้นี้รู้สึกเมื่อเห็นเขา ดังนั้นบางสิ่งก็ไม่ใช่ไม่มีอยู่จริงเพียงเพราะเขาเปลี่ยนไปแล้ว ตรงกันข้าม มันเป็นเหมือนพิษ เมื่อติดเชื้อแล้ว มันจะเจาะเข้าไปในกระดูกของเขา แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ แต่ในช่วงเวลาวิกฤติมันก็ออกมาอยู่ดี

ในที่สุดคณาธิปก็จากไปพร้อมกับรินจัง

และเส้นหมี่ที่ตามเขาออกไป ในที่สุดก็จับเขาทันตอนแสนรักกำลังจะออกจากโรงพยาบาลพอดี