ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 858

“ไสหัวออกไป!”

เขาหยิบแก้วน้ำและสิ่งของอื่นๆ พวกนั้นบนโต๊ะข้างเตียงโยนมา หลังจากเสียง “เพล้ง!” ดังขึ้น—

ถ้าไม่ใช่ว่าเส้นหมี่หลบได้ไว สิ่งของพวกนี้เขวี้ยงโดนตัวเธอแล้ว

นี่ทำเกินไปแล้ว!

คิดว่าตระกูลที่อยู่เบื้องหลังเขายิ่งใหญ่ ก็สามารถดูถูกคนคนหนึ่งได้ตามใจชอบแบบนี้เหรอ?

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เกิดความโมโหแล้ว

เธอไม่พูดออกมาสักนิด แล้วหันหลังเดินออกไปตามที่เขาต้องการ

สิบนาทีต่อมา เธออยู่ในห้องทำงานแพทย์แผนกอายุรกรรม เห็นหัวหน้าแผนกอายุรกรรมเดินมา เธอหยิบบัตรทำงานและหูฟังแพทย์ของตัวเองวางลง

“หมอคิตตี้...”

หมอนัทที่รับรู้ทุกอย่าง และอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่สิบกว่านาที เห็นภาพนี้ ก็เข้ามาโอบบ่าเธอไว้อย่างเสียใจมาก

เส้นหมี่ตบบ่าเธอ แสดงออกว่าไม่เป็นไร

เธอไม่เป็นกังวลเรื่องนี้จริงๆ เป้าหมายหลักของเธอไม่ใช่ว่าจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนี้จริงๆ ถูกไล่ออก หลังจากนั้นสามารถให้ด็อกเตอร์ไพบูลย์พาเธอไปส่งที่เดอวิวซี

หัวหน้าแผนกอายุรกรรมในที่สุดก็มาถึงที่พวกเธอ

“คิตตี้ เมื่อครู่ผู้ป่วยเตียง 16 ด่าคุณเหรอ?”

“คะ?”

เส้นหมี่ลุกขึ้นยืนในทันที: “หัวหน้าคะ เรื่องนี้ฉัน...”

“เมื่อครู่เขาหาฉันแล้ว บอกว่าให้ฉันมาขอโทษคุณ เขาวู่วามเกินไป ไม่ควรจะใส่อารมณ์กับคุณ คุณไปดูเขาเถอะ วันนี้เช้าจ่ายยานิดหน่อย ยังไม่ผสมออกมา”

พูดจบ หัวหน้าคนนี้ก็นำผลตรวจสองสามแผ่นให้กับเธอ และยังมีใบสั่งยาบางอย่าง

เส้นหมี่ตกตะลึง

รวมทั้งหมอนัทที่อยู่ข้างเธอ ก็มองหัวหน้าคนนี้ด้วยใบหน้างงงัน

ไม่ใช่มั้ง? คุณชายน้อยตระกูลไวท์ที่สูงส่งคนนี้ คิดไมถึงว่าจะขอโทษคนอื่น?!!

พวกเธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

คนที่อยู่ในห้องพักแพทย์ทั้งหมดก็ไม่อยากจะเชื่อ

“คิตตี้ ฉันคิดว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์สมองเขาต้องพัง แต่ว่าแบบนี้ก็ยิ่งดี คุณไม่ต้องถูกไล่ออกแล้ว เป็นเรื่องดี!”

หัวหน้าแผนกอายุรกรรมออกไปแล้ว หมอนัทวิเคราะห์อยู่ข้างๆ เส้นหมี่

พร้อมแสดงความยินดีกับเธอ

เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้

นี่คุณชายอะไรกัน ทำเหมือนหมอเหล่านี้ไม่ถูกเขาฟ้องร้องไล่ออกไป ก็ซาบซึ้งน้ำใจเป็นอย่างมากแล้ว

เส้นหมี่นำใบสั่งผสมยาเหล่านี้เข้ามาในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง

เป็นจริงด้วย หลังจากเห็นเธอเข้ามา วัยรุ่นที่ท่าทางร้ายกาจเป็นอย่างมากเมื่อครู่นี้ที่ให้เธอไสหัวไป ใบหน้าที่ซูบเซียวผอมแห้งเผยความเก้กังบนใบหน้าขึ้นในทันที

แต่ว่าจู่ๆ วัยรุ่นคนนี้พูดเรื่องพวกนี้กับเธอ กลับทำให้เธอก้าวเท้าไม่ออก

เขายังอายุน้อยมากจริงๆ!

“คุณคิดแบบนี้ได้ยังไง? ต่อไปมีของที่คุณอยากทานเยอะแยะไป เอาแบบนี้ รอให้คุณทานอาหารได้ คุณบอกฉันว่าอยากทานอะไร ฉันจะไปซื้อให้คุณ”

“จริงเหรอ?”

พูดประโยคนี้ออกมา วัยรุ่นคนนี้ที่นอนอยู่ตรงนั้นดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เส้นหมี่พยักหน้า: “แน่นอนค่ะ คุณวางใจได้ ครั้งนี้ฉันจะไปซื้อให้คุณด้วยตัวเอง เพียงแต่ ก่อนอื่นคุณจะต้องเชื่อฟัง ให้ความร่วมมือในการรักษา”

เธอเกลี้ยกล่อมเขาเหมือนกับกล่อมเด็ก

ความเป็นจริง เขาก็เด็กมากจริงๆ เพิ่งจะยี่สิบต้นๆ เด็กกว่าเธอตั้งหลายปี

ในที่สุดไวท์รอนอารมณ์ดีแล้ว

ต่อมา หลายวันติดต่อกันเขาไม่ได้ก่อเรื่องอีกแล้วจริงๆ และก็ให้ความร่วมมือในการรักษาของโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง ทำให้การทำงานของเส้นหมี่ง่ายมากขึ้น

หนูรินจังช่วงนี้ก็เชื่อฟังเป็นอย่างมาก เด็กน้อยคนนี้ สลับกับก่อนหน้านี้ที่มักจะไม่ยอมไปโรงเรียน ในทุกวันเส้นหมี่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ เธอก็เริ่มเร่งให้เธอตื่นขึ้นไปส่งเธอไปโรงเรียน

จากนั้นรอให้เส้นหมี่ส่งไปโรงเรียน เธอก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น

หรือว่า สาวน้อยคนนี้เปลี่ยนนิสัยแล้ว?

และก็เริ่มพัฒนาไปทางเด็กเรียนแล้ว?

เส้นหมี่อดกลั้นความดีใจไว้ไม่อยู่ อดไม่ได้ที่อยากจะแบ่งปันเรื่องราวกับคนคนหนึ่ง