ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 859

[คิตตี้: คุณแสนรัก อรุณสวัสดิ์ค่ะ]

[...]

ไม่มีคนสนใจ

วีแชทฝ่ายตรงข้าม เหมือนกับว่าสำหรับคำทักทายของเธอทุกครั้งเหมือนกับเป็นคำพูดไร้สาระ ตั้งแต่แรกเริ่มยังตอบเครื่องหมายคำถามกลับ จนตอนนี้พัฒนาเป็นไม่สนใจเสียเลย

เส้นหมี่กลับหน้าหนาส่งข้อความต่อไปอีก

[คิตตี้: คุณแสนรัก ฉันพบว่าลูกสาวของฉันช่วงนี้ผิดปกติเล็กน้อย เมื่อก่อนไม่ค่อยชอบเรียนหนังสือมาโดยตลอด แต่ช่วงนี้หลังจากที่ย้ายไปโรงเรียนที่นี่ ในทุกวันเธอกระตือรือร้นที่จะไปมากเลยค่ะ]

เธอไม่กล้าแบ่งปันเรื่องราวโดยตรง ทำได้เพียงพูดอ้อมๆ ว่าลูกสาวของพวกเขาช่วงนี้เหมือนกับว่าผิดปกติเล็กน้อย เธอใช้สิ่งนี้เพื่อดึงดูดความสนใจจากคนคนนี้

เป็นอย่างที่คิดไว้ หลังจากที่วีแชทข้อความนี้ส่งออกไป ก็มีการเคลื่อนไหวแล้ว

[แสนรัก: นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแม่ที่ดี]

[คิตตี้: ...]

สุดๆ ไปเลย อยู่ดีๆ ทำไมถึงเริ่มด่าเธออีกแล้ว?

เส้นหมี่รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย

[คิตตี้: ฉันไม่ได้เป็นแม่ที่ดียังไง? ฉันดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด]

[แสนรัก: ยิ้มเยาะ/ยิ้มเยาะ/ยิ้มเยาะ]

[แสนรัก: ขังเธอไว้ในโกดังคนเดียวก็เรียกว่าดูแลอย่างดี? หรือว่าทิ้งเธอไว้ในบ้านคนเดียวแล้วไม่สนใจเรียกว่าดูแล?]

[คิตตี้: ...]

เธอถูกคนคนนี้ทำให้โมโหจนจุกคอแบบนี้ เส้นหมี่แทบอยากจะส่งอีโมจิทุบตีออกไปในทันที อยากจะทุบผู้ชายคนนี้อย่างแรงหลายๆ ครั้ง

เธอขังหนูรินจังไว้ที่โกดังซะที่ไหน?

นั่นก็เพื่อรับมือกับเขาชัดๆ ถึงได้ปล่อยหนูน้อยไว้ที่ห้องเก็บไวน์ของคณาธิปที่ญี่ปุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

และในตอนที่เขาตามหาเธอพบ นั่นเป็นเพราะดลธีไม่สะดวกที่จะเผยตัวไม่ใช่เหรอ?

เฮ้อ!

ตาบ้านี่...

เส้นหมี่ยังอยากจะคุยอีกสักสองสามประโยค แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆ มีพยาบาลมาเรียกเธอ

“คุณหมอคิตตี้คะ ผู้ป่วยเตียง 16 เรียกคุณค่ะ เหมือนกับว่ามีธุระ”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

เส้นหมี่ทำได้เพียงวางโทรศัพท์มือถือลง จากนั้นก็ออกไปจากห้องพักแพทย์ ไปยังโซนห้องพักผู้ป่วยทันที

ช่วงนี้ไวท์รอนค่อนข้างเงียบสงบดี ดังนั้น เธอไม่รู้ว่าจู่ๆ เขาเรียกเธอมีเรื่องอะไร? หรือว่า ร่างกายไม่สบายตรงไหน?

เส้นหมี่คิดถึงตรงนี้ ก็อดเพิ่มความเร็วฝีเท้าไม่ได้

“ตอนนี้ความจริงวางอยู่ตรงหน้า รักษาก็เป็นแบบนี้ ไม่รักษาก็เป็นแบบนี้ งั้นทำไมไม่ให้เขาใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายอย่างดีนะ?”

“เธอพูดอะไร? ใครบอกว่าเขาเป็นแบบนี้? เป็นเขาที่ไม่ยอมรักษา ไม่ใช่ว่าโรคนี้รักษาไม่ได้!”

“เธอ—”

เส้นหมี่ตกตะลึงทันที: “เรื่องนี้...เกรงว่าจะไม่ได้ ฉันยังมีงานอื่นอีกค่ะ อีกอย่าง คุณไวท์รอน คุณไม่ควรมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้ อะไรที่เรียกว่าช่วงสุดท้าย? วันเวลาของคุณยังอีกยาวนาน”

ไวท์รอนยิ้มบาง: “หมอคิตตี้ คุณไม่ต้องกล่อมผม สถานการณ์ของผมผมรู้ ถือว่าผมขอร้องคุณ ครั้งนี้ ผมไม่ได้ไปประเทศ M แค่อยู่ที่บ้าน ได้ไหมครับ?”

เขาเริ่มขอร้องขึ้นมาอีกในดวงตาสีเหลืองอำพัน ทั้งหมดคือความโศกเศร้าและความหวังที่ลบไม่ออก

เส้นหมี่: “...”

เธอเม้มปาก สุดท้าย เธอก็ยังส่ายหน้า

“ขอประทานโทษค่ะคุณไวท์รอน ฉันไม่สะดวกจริงๆ ถ้าหากคุณต้องการแพทย์จริงๆ ฉันสามารถพูดกับหมอนัทได้ ลองดูว่าเธอยินยอมไหม?”

เธอปฏิเสธแล้ว และอีกอย่าง เพื่อไม่ให้เขาผิดหวัง ยังผลักหมอนัทออกมา

แต่ว่า เธอเพิ่งพูดจบ ไวท์รอนคนนี้สีหน้าเย็นชาลงอีกครั้ง

“งั้นก็ไม่ต้องแล้ว ในเมื่อหมอคิตตี้ไม่ยินยอม งั้นก็ช่างเถอะ” เขาพูดจบ จากนั้นก็นอนหลับตาลงบนเตียง ไม่ยอมพูดอะไรอีกสักคำ

เส้นหมี่เห็นดังนี้ จึงทำได้เพียงออกไป

เธอไม่มีทางรับปากเขา

เธอเป็นหมอของที่นี่จริงๆ สักหน่อย อีกไม่นานผู้ชายคนนั้นที่ฝึกซ้อมอยู่ในกองทัพที่เธอรออยู่กลับมาแล้ว เธอก็จะกลับไปข้างกายเขา จะสามารถไปดูแลผู้ป่วยคนนี้ได้ยังไง?

ต่อให้เป็นเรื่องจริง เธอก็ไม่มีทางไป!

อยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วย?

ขอโทษด้วย เธอไม่ได้มีความเคยชินแบบนี้