ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 949

เช่นเดียวกับครั้งนั้นตอนที่เส้นหมี่ไปหาเขาที่กรมทหาร เหมือนกับตอนที่ ผ.บ.หญิงคนนั้นกดทับเขา!

ม็อกโกมองดูเขา

“พรึ่บพรึ่บพรึ่บ....”

แต่หลังจากที่แสนรักลุกขึ้นแล้ว กลับไม่เหลือบมองเขาเลย

หลังจากที่เขาลุกขึ้นแล้ว ก็แค่ปัดๆ เศษฝุ่นที่ติดอยู่บนตัว และตามด้วยจัดการกับรูปลักษณ์ของตัวเองนิดหน่อย เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้ สุดท้ายเขาไม่มีแม้แต่จะด่าเขาเลย

ม็อกโก : “........”

“เอ๋ะ? รัก เธอ....นี่คือจะกลับไปแล้วเหรอ? เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” พิมเจ้า ถือเชิงเทียนใหม่สองอันมาพอดี และเจอกับเขา เธอเองก็ตกตะลึง

แสนรักจึงเอ่ยปากอย่างเรียบเฉย : “อืม กลับไปอาบน้ำหน่อย”

ปรากฎว่าคือเหตุผลอย่างนี้

สุดท้าย ทั้งสองคนมองดูเขาจากไปอย่างงงๆ จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงรถดังจากข้างนอก ในห้องโถงไว้อาลัยแห่งนี้ก็ยังคงเงียบสงบอยู่

——

อันที่จริงเช้านี้เส้นหมี่เองก็จะไปที่เรด พาวิเลี่ยนด้วย

เมื่อคืนเธอรอมาทั้งคืนแล้ว ก็ไม่เห็นผู้ชายคนนั้นกลับมา หากไม่ใช่เพราะว่าที่บ้านยังมีลูกๆ สามคนนี้ เกรงว่าเธอเองก็ไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน

แต่เธอเพิ่งเตรียมตัวจะออกไป จู่ ๆ ด้านนอกแสนรักก็กลับมาแล้ว

“ที่รัก ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว?”

เธอเห็นแล้ว ในใจก็รู้สึกดีใจขึ้นทันที ก้าวเท้าไปออกไปรับ

แต่ชายคนนี้ เมื่อเธอวิ่งเข้าไปคิดอยากจะจับแขนของเขาในวินาทีนั้น ร่างกายเขาเคลื่อนไหวเล็กน้อยและหลบออกไปโดยไม่พูดอะไร

เส้นหมี่ : “.......”

“อืม ผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบนก่อน เดี๋ยวลงมากินอาหารเช้า” จากนั้น ผู้ชายคนนี้ก็ไม่หยุดอยู่เลยแม้แต่น้อย เขาก้าวขายาวๆ เดินผ่านเธอไปและตรงขึ้นไปชั้นบน

ใบหน้าเล็กๆ ของเส้นหมี่ก็ขาวซีดลงไป

เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่นี่เขาจงใจหลบเลี่ยงและยังต่อต้าน เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจน

ทำไมเป็นแบบนี้อีก?

เมื่อคืนวาน....มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อคืนวานที่เขาออกไป ก็ยังดีๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่สับสนไปหมดแล้ว

เข้าไปในห้องครัว เธอมองดูหม้อถ้วยชามกระทะเหล่านี้อยู่เป็นเวลานานมาก จนไม่รู้เลยว่าควรทำอะไรดีก่อน

“พวกเธอได้ยินมาหรือยัง? วันนี้เกิดเรื่องขึ้นที่เรด พาวิเลี่ยนทางนั้น”

“หา?”

ด้านนอก จู่ ๆ คนใช้ที่อยู่ในสวนดอกไม้กลับสนทนาเรื่องนี้ขึ้นมา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทางนั้นไม่ใช่กำลังจัดงานศพอยู่เหรอ?”

“ตึง!”

ตอนที่เธอเปิดประตูเข้ามา ในห้องที่กำลังได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นอยู่ในห้องอาบน้ำ ก็ได้ยินเสียงอู้อี้ลอยมาพอดี

“ที่รัก? ที่รักคุณเป็นอะไร? คุณรีบเปิดประตู คุณล้มลงใช่ไหม?” เธอกังวลมาก พุ่งเข้าไปที่ประตูห้องอาบน้ำแล้วทุบขึ้นมาอย่างสุดแรง

ผ่านไปสักประมาณหนึ่งนาทีกว่าๆ

ในที่สุด หลังจากที่มีเสียงดังจากการบิดเปิดล็อกออกมา ผู้ชายที่เส้นผมยังเปียกน้ำอยู่ และตามร่างกายก็เต็มไปด้วยหยดน้ำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

“มีอะไร?”

เขากลับไม่ได้ใช้วิธีการ “ผิดกฎหมาย” มาตำหนิดุด่าเธอ

แต่หลังจากที่ขมวดคิ้วแล้ว ท่ามกลางละอองไอน้ำ ใบหน้าอันหล่อเหลาที่โครงร่างแบ่งสัดส่วนชัดเจน ยืนสูงตระหง่านมองดูเขาแล้วถามแบบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

เส้นหมี่ : “.....”

มีอยู่ครู่หนึ่ง เธอจ้องมองตรงไปที่จุดที่เขาผูกผ้าขนหนูสีขาวผืนนี้ไว้อย่างหลวมๆ หน้าแดงหูแดงจนอยากจะออกไปให้พ้นประตู

นี่มันโจ่งแจ้งจนเกินไปแล้ว

และทำให้คนละอายจนเกิดแล้วเช่นกัน

แต่ไม่นาน เธอก็นึกถึงสายตาของตัวเองขึ้นมาได้ ดังนั้นจึงบังคับตัวเองให้ขยับสายตาออก

“ไม่...ไม่มีอะไร ก็คือเมื่อสักครู่ได้ยินคนใช้พูดกันข้างล่างว่า คุณชกต่อยกับม็อกโกที่เรด พาวิเลี่ยนนั่น นี่มันไม่จริงใช่ไหม? คุณบาดเจ็บตรงไหนไหม?”