ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 950

“เปล่า คุณอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระเหล่านี้”

เขาอ้าปากปฏิเสธอย่างไม่ค่อยพอใจ

เส้นหมี่ก็ไม่กล้าถามแล้ว

เธอรู้นิสัยอารมณ์ของเขา หากไม่พอใจแล้ว งั้นก็ไม่ต้องพูดต่อไปอีก ไม่อย่างนั้น ก็จะทำให้เขาโกรธ

เส้นหมี่ไม่ได้ถามต่อ เพียงแค่เหลือบสายตามองไปยังบนตัวเขา

กลับพบว่า ร่างกายที่แข็งแรงจนทำให้คนต้องหน้าแดงหัวใจเต้นแรงนี้ ก็ไม่มีร่องรอยได้รับบาดเจ็บอะไรเลย มีก็แต่หยดน้ำที่กระจัดกระจายอยู่บนตัวของเขาเท่านั้น ทำให้เธอหน้าแดงหูแดงจนปากคอแห้งไปหมด

“ปลดออกมาให้คุณดูเอาไหม?”

“หา?”

“หา! ! ! !”

เส้นหมี่ “กระอัก” จนสีเลือดทั้งหมดพุ่งปรี๊ดขึ้นบนใบหน้า

เธอรีบดึงสายตากลับมา แทบจะมุดหนีออกไปจากในห้องนี้ให้เร็วเหมือนสายฟ้า

แม่ง!

ชายหนุ่มคนนี้ ทำไมเป็นแบบนี้? เขาหน้าไม่อายเหรอ? ทำไมถึงได้ลามกขนาดนี้?

เส้นหมี่วิ่งมาจนถึงชั้นล่าง หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงมาก!

น่ากลัวมาก!

ไม่กล้าขึ้นไปชั้นบนอีก และก็ยิ่งไม่กล้าเผชิญหน้ากับชายคนนี้อีก เธอคิดจะไปดูลูกๆ ในเวลานี้ พิมเจ้า ที่อยู่เรด พาวิเลี่ยนทางนั้นก็โทรศัพท์เข้ามา

“หมี่ จู่ ๆ ทางนี้ก็มีคนจำนวนมากมาแสดงความเสียใจ เธอทางนั้นมีเวลาว่างไหม? ถ้าหากมี มาช่วยป้าหน่อยได้ไหม?”

“ค่ะ”

เส้นหมี่รับปากตกลงในทันที

เพราะอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อยากเห็นหน้าชายคนนั้นอยู่พอดี

“น้าแจ๋ว งั้นน้าเดี๋ยวหลังจากที่เด็กๆ ตื่นขึ้นมาแล้ว ดูแลพวกเขาให้หน่อยนะ อีกอย่าง คุณชายไม่ได้นอนมาทั้งคืน น้าทำอะไรไปให้เขาทานหน่อย และไม่ต้องให้เขาออกไป”

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง “

น้าแจ๋วได้ยินแล้ว แล้วตกลงตอบรับด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเส้นหมี่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่ายสะอาดตา เพื่อเตรียมตัวไปเรด พาวิเลี่ยน

เมื่อเธอกำลังออกมาจากประตูเดอะวิวซี เธอกลับพบเข้ากับรองผู้นำเดชา ที่กำลังขับรถเข้ามา

“คุณผู้หญิง นี่คุณจะไปไหนครับ?”

“ไปเรด พาวิเลี่ยนค่ะ เมื่อครู่ป้า พิม โทรศัพท์มาให้ฉันไปช่วยค่ะ” เส้นหมี่อธิบายให้ฟัง

รองผู้นำเดชา ก็ลงมาจากบนรถ ได้ยินเช่นนี้ เขาก็พยักหน้า

“คุณควรจะไปที่นั่นจริงๆ ตอนนี้คุณเป็นคุณนายหญิงแห่งตระกูลเทวเทพ งานศพงานนี้ คงต้องเป็นคุณที่ต้องจัดการหน่อย แต่ คุณท่านทางนั้นก็โวยวายอยากไปด้วย คุณคิดว่าควรทำอย่างไรดี?”

“หา?”

เส้นหมี่เองก็รู้สึกถึงความกะทันหันและลำบากใจ

หนูรินจังที่ถูกหม่ามี๊จับอุ้มขึ้นมาจากบนเตียงและพามายังนรถ หลังจากที่ในที่สุดรถก็เคลื่อนตัวออกแล้ว ในที่สุดสาวน้อยศีรษะเล็กๆ ผมฟูๆ ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเล็กเสียงน้อย

เส้นหมี่ที่กำลังรีบเร่งมัดผมให้กับเธอ ได้ยินเธอถาม เธอจึงคาบหวีไว้และพยักหน้า

“คิวคิว เร็ว เอายางรัดผมของน้องสาวให้หม่ามี๊หน่อยครับ”

“……”

มือเล็กๆ ขาวสะอาดข้างหนึ่งยื่นมา เผยให้เห็นถึงยางรัดผมอันเล็กสีชมพูน่ารักของน้องสาว

ชินจังก็ขยี้ตาน้อยๆ ที่ยังง่วงนอนอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เห็นว่าหม่ามี๊ในที่สุดก็ถักเปียผูกผมให้น้องสาวเสร็จแล้ว เขาจึงถามว่า : “หม่ามี๊ เมื่อคืนแด๊ดดี้ไม่ได้กลับมาเหรอ?”

หนุ่มน้อยคนนี้ที่ถูกแด๊ดดี้เลี้ยงดูมา ก็ยังคงคิดถึงแต่แด๊ดดี้ของเขาอยู่

เส้นหมี่ลูบศีรษะน้อยๆ ของเขา แล้วอธิบายให้ฟัง : “แด๊ดดี้กลับมาแล้วค่ะ อยู่ที่บ้าน ตอนนี้พวกเราไปเยี่ยมคุณปู่ทวดก็กลับมาแล้ว”

“โอเค”

หนุ่มน้อยหยุดถามอย่างเชื่อฟังทันที

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาลศูนย์หลวง

การมาถึงของเด็กน้อยน่ารักทั้งสามคน ก็ทำให้ไชยันต์ที่เดิมทีกำลังรอไปเรด พาวิเลี่ยนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้นรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่สาวน้อยตุ๊กตาสีชมพูปีนขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วยของเขา

“คุณปู่ทวดคะ ปู่ทวดผอมลงแล้วนะ กลับไปบ้านแล้ว จำไว้นะว่าต้องกินข้าวให้มากๆ หน่อย ก็จะสามารถกลับมาเป็นคุณปู่ทวดตัวอ้วนกลมได้แล้วล่ะ”

หนูรินจังมีความน่ารักใสซื่ออยู่ในตัว หลังจากที่ปีนขึ้นมาแล้ว ก็ประคองใบหน้าเล็กๆ กลมๆ แล้วสังเกตชายชราคนนี้อย่างละเอียด

จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย