อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1287

กู้ชูหน่วนยิ้มกว้าง ทำหน้าหยอกล้อ “วางใจได้ ต้องให้เจ้าพอใจแน่นอน”

“เสี่ยวเย่เย่ ขอแค่เจ้ายอมจ่าย เจ้าก็จะพอใจกับคำตอบเช่นกัน”

ฝูกวงดึงชายเสื้อของกู้ชูหน่วน รีบกระซิบเตือนนางด้วยเสียงเบาๆ

“นายหญิง แค่นี้ก็พอแล้ว ตำแหน่งฮองเฮามีเพียงหนึ่งเดียว ท่านจะทำให้พวกเขาพอใจทั้งสองฝ่ายได้อย่างไร?

“ถอยไปเลยนะ ทำเหมือนว่าข้ามีปัญหาด้วยง่ายอย่างนั้นแหละ”

ฝูกวงส่งสายตาทิ้งท้ายให้นาง

ถ้าอิทธิพลในทวีปเย่หยู่ด้วย ในปัจจุบัน นางเป็นคนที่มีปัญหาด้วยง่ายที่สุด

กู้ชูหน่วนเบิกตาโพลงมองไปที่ฝูกวง บ่งบอกเขาหยุดพูด ส่วนนางก็ยกยิ้มพูดประจบ “เสี่ยวเย่เย่เป็นอย่างไร ตัดสินใจได้หรือยัง ตำแหน่งฮองเฮาอยู่ใต้อำนาจแค่คนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ถ้าเจ้าได้เป็นฮองเฮา เจ้าก็จะตำแหน่งสูงที่สุดในวังหลัง ทุกคนจะต้องฟังคำสั่งของเจ้า”

เย่จิ่งหานมองไปทางเวินเส้าหยี หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็ลูบขลุ่ยหยกขาวแล้วกัดปากพูดออกมา “ตกลง เอาตามที่เจ้าพูด ห้าสิบล้านตำลึงซื้อตำแหน่งฮองเฮา ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะทำให้พวกเราสองคนพอใจเราได้อย่างไร”

“เสี่ยวเย่เย่ แล้วเจ้าจะจ่ายเมื่อไหร่?”

มุมปากของเย่จิ่งหานกระตุก

นางต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

“ห้าสิบล้านตำลึงจำนวนไม่ใช่น้อยๆ เร็วสุดก็ต้องใช้เวลาสิบวัน ข้าต้องให้คนไปเอามา”

“แค่ห้าสิบล้านตำลึงเอง ไม่มากเลย สิบวันนานเกินไป ครึ่งวันได้หรือไม่ หรือจะหนึ่งวัน?”

ภัยพิบัติต้องรีบแก้ไขปัญหาด่วน

นางรอต่อไปไม่ได้แล้ว

ถ้าช้ากว่านี้ไม่รู้จะมีกี่คนที่ต้องตาย

เย่จิ่งหานรีบถามยืนยันเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “หนึ่งวัน?”

ครั้งนี้แม้แต่เลว่อิ่งก็ไม่อาจทนทนดูได้อีกต่อไป

ห้าสิบล้านตำลึง

แม้แต่ราชสำนักก็ไม่สามารถเอาออกมาได้ในคราวเดียว นับประสาอะไรกับเย่จิ่งหาน

ถ้าอยู่ในทวีปเย่หยู่ห้าสิบล้านตำลึงสำหรับเย่จิ่งหานแล้วไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

แต่ที่นี่คือทวีปปิงหลิง ดินแดนของคนอื่น

“ใช่แล้ว หนึ่งวัน ถ้าเจ้าเอาเงินมาให้ข้าภายในหนึ่งวัน ข้าจะประกาศแต่งตั้งให้เจ้าเป็นฮองเฮาข้าทันทีทำตามที่รับปากไว้แน่นอน”

เย่จิ่งหานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“ได้ หนึ่งวันก็หนึ่งวัน”

บรรดาลูกน้องของเย่จิ่งหานแทบจะเป็นลมหมดสติ

เตรียมเงินห้าสิบล้านตำลึงในหนึ่งวัน?

นี่มันเยอะเกินไปแล้ว

กู้ชูหน่วนดีใจมาก ก่อนจะรีบตะโกนออกมา “ได้ยินกันแล้วใช่ไหม เย่กุ้ยเหรินจะใช้เงินห้าสิบล้านตำลึงทองเพื่อซื้อตำแหน่งฮองเฮา รีบจดบันทึก แล้วเตรียมส่งคนไปขนทองด้วย “

โห...

ฝูกวงเลว่อิ่งเกือบสะดุดล้ม

เย่จิ่งหานชะงัก

เวินเส้าหยีเองก็ตกใจเช่นกัน

คนอื่นๆ ก็เดินโซเซ เกือบจะสะดุดล้มหลายคนทอง

ห้า... ห้าสิบล้านตำลึงทอง?

พวกเขาฟังผิดหรือเปล่า

ไม่ใช่สิ ฝ่าบาทคงพูดผิดไป

จะต้องเป็นฝ่าบาทที่ผูดผิดไปแน่ๆ

“เสี่ยวเย่เย่ คงมีแต่เจ้าที่ร่ำรวยจริงๆ บอกจะใช้ห้าสิบล้านตำลึงก็ใช้ได้เลยได้ตามต้องการเลย”

เย่จิ่งหานกัดฟันกรอดและพูดด้วยใบหน้าที่มืดมนว่า “ข้าหมายถึงโลหะเงินห้าสิบล้านตำลึง”

“ไม่ใช่สิ เจ้าเพิ่งรับปากกับข้าว่าเจ้าจะใช้ทองคำเงินห้าสิบล้านตำลึงทองเพื่อซื้อตำแหน่งฮองเฮา ทุกคนต่างก็ได้ยินแล้ว ฝูกวง เจ้าบอกข้าสิ เจ้าเองก็ได้ยินใช่หรือไม่”

กู้ชูหน่วนกระพริบตาปริบๆ ส่งสัญญาณสื่อความหมายไปให้

ฝูกวงตอบอย่างอ้ำอึ้ง “เอ่อ... ใช่ขอรับ ข้า... ข้าก็ได้ยิน”

เย่จิ่งหานถลึงตาใส่ฝูกวง

คนทรยศ

เขาเป็นองครักษ์ลับของอาหน่วน แต่ตอนนี้กลับทำงานให้นาง อีกทั้งยังร่วมมือกับนางรังแกเขาอีก

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีของอาหน่วน

“เลว่อิ่ง เจ้าเองก็ได้ยินเหมือนกันจริงหรือไม่?”

เลว่อิ่งหันหน้าหนีไปทางอื่น คำพูดเช่นนี้เขาพูดไม่ออก

กู้ชูหน่วนรีบพูดอย่างหน้าด้าน “ดูสิ คำถามไม่มีสมองเช่นนี้ แม้แต่เลว่อิ่งเองยังอับอายเกินกว่าที่จะตอบเลย”

“ฝ่าบาท เมื่อครู่นี้พระองค์ไม่ได้บอกว่าเป็นทองคำพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีที่ยืนด้านข้างเย่จิ่งหานกระซิบกระซิบบอก

นางเหนื่อยจนดื่มน้ำไปหลายแก้ว

“เจ้าเอาแต่นั่งนิ่งเหมือนพระพุทธรูป ตกลงเจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่ จะซื้อหรือไม่ซื้อ”

“ซื้อ แต่ข้ามีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”

“ได้เลย เงื่อนไขอะไรบอกข้ามา”

กู้ชูหน่วนนึกว่าตนเองฟังผิดไป เงินจำนวนมากเช่นนี้ เขายอมให้อย่างง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ?

“เจ้าต้องเขียนพระราชโองการประกาศออกไปตอนนี้เลย”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องให้ค่ามัดจำบ้าง ถ้าเจ้าไม่ให้ บ่าวรับใช้ก็จะไม่กระตือรือร้นในการทำงานเอาได้”

“ค่ามัดจำหนึ่งแสนตำลึง”

“ทอง?”

“ตกลง”

หลังจากที่เย่จิ่งหานเป่าขลุ่ยหยกขาว บ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงานอย่างตื่นเต้นดีใจ “ฝ่าบาท มีคนจากนอกวังส่งทองคำหนึ่งแสนตำลึงมาให้พ่ะย่ะค่ะ บอกว่าของเย่กุ้ยเหริน”

กู้ชูหน่วนหันไปมองเย่จิ่งหานเหมือนกำลังครุ่นคิด

ดูเหมือนว่าเขาจะมีอิทธิพลมาก

ทองคำหนึ่งแสนตำลึงสามารถรวบรวมมาได้ในระยะเวลาสั้นๆ

“โธ่ เสี่ยวเย่เย่ ค่ามัดจำหนึ่งแสนตำลึงน้อยเกินไปหรือไม่ ขอค่ามัดจำเพิ่ทเป็นยี่สิบห้าล้านตำลึงได้หรือไม่”

“ไม่ได้ เจ้าจะเอาไม่เอา ถ้าไม่เอา เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้แม้แต่อีแปะเดียว

“ตกลง ข้าจะรับไว้”

“พระราชโองการแต่งตั้งล่ะ”

“พรุ่งนี้ข้าจะประกาศออกไป”

“ได้”

ถึงแม้จะบรรลุเป้าหมายแล้ว แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่มั่นใจ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอีกฝ่ายจะตกลงง่ายดายถึงเพียงนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น

ขุนนางทุกคนต่างก็ตกใจ

พอเห็นพระราชโองการที่กู้ชูหน่วนร่างขึ้นมา ทุกคนต่างก็รีบคุกเข่าลงเพื่อคัดค้าน

“ฝ่าบาท ทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาดเลยนะพ่ะย่ะค่ะ ตั้งแต่โบราณกาลองค์จักรพรรดินีจะมีฮองเฮาเพียงผู้เดียว จะมีหนึ่งจักรพรรดินีสองฮองเฮาได้อย่างไร โปรดพิจารณาใหม่อีกครั้งด้วยพ่ะย่ะค่ะ”