แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 18

ฟ้าฝัน Talk

มหาวิทยาลัย...

"เป็นอะไรนั่งหน้าเครียดเชียว"

"...." ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง หลังจากที่นั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่รู้สิ ฉันอยากหนี"

"ทำไมล่ะ เขาทำอะไรเธอ!?"

"ก็อย่างที่เธอรู้นั่นแหละ ฉันรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวเองเลย จะทำอะไรไปตรงไหนก็มีสายตาของการ์ดและแม่บ้านคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา จนฉันไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเองสักนิด"

"...."

เพราะสิ่งนี้แหละที่ทำให้ฉันอยากหนีออกไปจากบ้านหลังนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะต่อให้ฉันหนีไปพวกเขาก็ต้องตามตัวฉันเจออยู่ดี

"งั้นแกไปพักอยู่ที่คอนโดกับฉันก่อนมั้ย ซักอาทิตย์นึงก็ได้"

"ไม่รู้เหมือนกันสิ ฉันโดนกักบริเวณอย่างกับนักโทษมาได้แค่มหาลัยเนี่ย"

"ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วเธอก็ไปกับฉัน แล้วก็ค่อยโทรบอกเขา"

"ฉันไม่อยากให้เธอต้องเดือดร้อนนะต้นหอม ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง ถ้าฉันไปอยู่กับเธอฉันต้องทำให้เธอเดือดร้อนแน่"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"เธอไม่เป็นอะไรแต่ฉันเป็นนะ ถ้าเขาทำอะไรเธอขึ้นมาฉันจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่ปกป้องเพื่อนตัวเองไม่ได้"

"โอเคๆ ไม่ไปก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเธอโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ"

"คืนนี้ออกไปดื่มกันนะ เขาน่าจะไม่อยู่บ้าน"

"ปกติเขาอยู่บ้านหรือเปล่า?"

"ไม่ค่อย กลางวันไปทำงานที่บริษัทตกดึกก็อยู่ที่ไนท์คลับ กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้านบ้างฉันเอาแน่เอานอนกับเขาไม่ได้หรอก"

"อ๋อ.."

"ปล่อยให้ฉันอยู่กับแม่บ้านที่ใช้สายตามองฉันเหมือนกับฉันไม่ใช่คน"

"ยังไง?"

"พวกแม่บ้านชอบมองฉันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้อะ"

"แล้วแกทำไง?"

"ก็เฉยๆ เพราะฉันไม่ชอบยุ่งกับใครอยู่แล้ว แค่อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ"

"คนเรานี่ก็แปลกเหมือนกันนะ เฮ้ออ"

"ช่างเถอะ ว่าแต่คืนนี้แกไปได้หรือเปล่า"

"ได้สิไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

เวลาต่อมา...

"คุณฟ้าจะออกไปไหนครับ?" การ์ดเดินเข้ามาขวางฉัน

"ฉันจะออกไปคลับ ไปขับรถให้ฉันสิ"

"นายอนุญาตหรือยังครับ?"

"ฉันโทรไปหาเขาแล้วแต่เขาไม่ยอมรับสาย แต่ถ้าเห็นข้อความที่ฉันส่งไปก็คงจะรู้เองแหละ"

"ต้องรอให้นายอนุญาตก่อนนะครับผมถึงจะพาคุณฟ้าไปได้"

"...." ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองการ์ดที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ฉันต้องไปตามนัดฉันเสียเวลาไม่ได้"

"ผมเองก็ละเลยคำสั่งของนายไม่ได้เหมือนกันครับ"

"งั้นเดี๋ยวฉันจะขับรถไปเอง"

"คะ คุณฟ้า!"

ฉันเดินไปที่รถสปอร์ตที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถ ทำไมฉันต้องง้อด้วยล่ะไม่ยอมขับรถพาฉันไปฉันก็ขับไปเองได้นี่

"คุณฟ้าครับอย่าทำแบบนี้เลยนะครับนายอาจจะโมโหเอาได้"

"ฉันไม่สน ฉันจะไปตามนัด"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขับรถไปให้ครับ คุณฟ้าจะไปที่ไหน"

"คลับเดิม"

"ได้ครับ"

การ์ดขับรถพาฉันไปที่ไนท์คลับที่เดิมที่ฉันไปดื่มอยู่เป็นประจำ

"หอมรอนานหรือเปล่า?"

"ไม่นะ ฉันเพิ่งมาเหมือนกัน"

"...."

"เขาอนุญาตให้เธอมาได้หรอ?"

"อืม เธอได้คุยกับอาชิบ้างหรือเปล่า ตั้งแต่วันนั้นฉันไม่เห็นหน้าอาชิเลยนะ ไม่เห็นเข้าเรียนเลย"

"อ้าวเธอไม่รู้เรื่องหรอ อาชิทำเรื่องย้ายไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว เห็นว่าจะบินในอีกไม่กี่วันนี้แหละ"

"ห๊ะ!? ทำไมมันเร็วขนาดนั้นล่ะฉันยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรเลย?"

"ก็ใช้เส้นสายของครอบครัวแหละก็เลยได้ย้ายเร็วหน่อย"

"เป็นเพราะฉันหรือเปล่า ที่ทำให้อาชิต้องออกไปเรียนต่อเมืองนอก"

"ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก มันไม่ได้เป็นเพราะเธอเลยนะ ฉันเคยได้ยินอาชิเกริ่นเอาไว้ก่อนหน้าแล้วว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก แต่ที่ไปเร็วเพราะน่าจะถูกแม่กดดันมากกว่าไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เธอก็น่าจะรู้ว่าแม่ของอาชิดุขนาดไหน"

"น่าสงสารอาชินะ ถูกแม่คอยบังคับมาตั้งแต่เด็กๆ เลย"

"...."

"ฉันเข้าใจความรู้สึกของอาชินะ เพราะฉันก็เคยยืนอยู่ตรงจุดนั้นเหมือนกัน ไม่สิตอนนี้ฉันก็ยังเป็นอยู่"

"ไม่เป็นไรนะฟ้า"

"...." ฉันก้มหน้าแล้วยิ้มจากนั้นก็เทเหล้าใส่แก้วของตัวเอง กระดกกินราวกับน้ำเปล่า

"เบาๆ สิเดี๋ยวก็เมาหัวทิ่มอีกหรอก"

"เธอว่าเหล้ามันขมมั้ย"

"ก็ขมนะ"

"ชีวิตของฉันมันขมกว่าเหล้าเยอะ ทั้งขมทั้งเลี่ยนแทบกระเดือกไม่ลงเลยล่ะ"

"แล้วตั้งแต่หลังแต่งงานเธอได้คุยกับพ่อของเธอบ้างหรือเปล่า?"

"ไม่อ่ะไม่ได้คุยอีกเลย ฉันไม่อยากกลับบ้านกลับไปก็เจอแต่อะไรไม่รู้ ชีวิตฉันมันก็เลยวนเวียนอยู่แบบนี้"

"อืม..."

"ชนแก้วดีกว่า เลิกคิดเรื่องพวกนี้เถอะ"

"โอเค แด่มิตรภาพของเรา"

"แด่มิตรภาพของเรา"

แกร๊ง!

ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยกับต้นหอม เพราะไม่อยากให้ต้นหอมต้องมาเครียดหรือไม่สบายใจไปกับฉันด้วย