แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 19

วันต่อมา...

เมื่อคืนฉันกลับมาดึกพอสมควร ตอนเช้าก็เลยตื่นสายเพราะนอนดึกแถมยังเมามากๆ อีกต่างหาก

ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวและหยิบเอาขวดน้ำออกมา กำลังจะเดินออกไปแต่กลับมีเสียงของแม่บ้านกำลังพูดนินทาแบบจงใจให้ฉันได้ยิน ทำให้ฉันต้องหยุดเดินทันที

"แต่งงานมีสามีแล้วแทนที่จะอยู่บ้านดูแลความเรียบร้อยเป็นแม่บ้าน กลับเที่ยวเตร็ดเตร่ทำตัวเถลไถลอย่างกับคนพ่อแม่ไม่สั่งสอน" นี่คือเสียงของแม่บ้านคนนึงที่กำลังพูดนินทาฉันแบบจงใจให้ฉันได้ยิน

ฉันหมุนตัวกลับไปหาแม่บ้านคนนั้นโดยที่ยังมีขวดน้ำอยู่ในมือ แต่นางก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยเมื่อฉันเดินมายืนอยู่ตรงที่นางนั่งอยู่

"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"

"...." ทุกคนเงียบ ไม่สนใจคำพูดของฉันราวกับว่าฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

ฉันเปิดฝาขวดน้ำก่อนจะเทน้ำราดลงบนหัวของแม่บ้านคนนั้นจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว และวางขวดน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแม่บ้านคนอื่นๆ สะดุ้งไปตามๆ กัน

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอถูกสั่งสอนมายังไงถึงได้มาพูดถึงครอบครัวคนอื่นเขาแบบนั้น แน่ใจแล้วหรอว่าเธอถูกสั่งสอนมาดี"

"...."

"ฉันไม่เคยยุ่งอะไรกับพวกเธอ ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเลยด้วยซ้ำ แต่นี่พวกเธอมาล้ำเส้นฉันก่อนฉันควรจะทำยังไงดี"

"คุณไม่มีสิทธิ์ คุณไม่ใช่เจ้านายของพวกเรา เจ้านายของพวกเราคือคุณชินกรณ์คนเดียวเท่านั้น"

"อย่างนั้นหรอ เพราะฉันไม่ใช่เจ้านายพวกเธอเลยคิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้ คิดว่าฉันเป็นคนไม่สู้ใครหรอ คิดว่าฉันจะยอมให้ใครมาพูดจาต่ำๆ ใส่แล้วฉันจะไม่โต้ตอบ พวกเธอคิดแบบนั้นหรอ?"

"ก็ละคุณเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่าล่ะ ถ้าคุณไม่ได้เป็นคุณก็ไม่เห็นต้องกลัวเลย"

"อืม..." ฉันจิกผมของแม่บ้านคนนั้นและดึงอย่างแรงจนเธอเชิดหน้าขึ้น "ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน อย่างน้อยสิ่งที่ฉันทำมันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร"

"อึก...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณชินกรณ์ ว่าคุณทำร้ายร่างกายฉัน"

"ก็เอาสิ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนี้เท่าไหร่หรอก ออกไปจากที่นี่ได้ก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันหรือเธอจะได้ออกไปก่อน"

"...."

ฉันค่อยๆ ปล่อยมือออกจากผมของเธอเมื่อเห็นเธอไม่มีกิริยาโต้ตอบ จากนั้นก็เดินหันหลังออกไปจากห้องครัว ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแม้กระทั่งน้ำแล้วล่ะ

"แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันผิดตรงไหน ถ้าคุณได้รับการสั่งสอนมาดีคงไม่เป็นแบบนี้"

เพี๊ยะ!!

ฉันหันกลับไปและตบหน้าแม่บ้านคนนั้นอย่างแรงจนเธอล้มลงไปกับพื้น แน่นอนว่าแรงตบของฉันตอนที่อารมณ์กำลังโมโหมันแรงจนยั้งมือไม่ทันเลย

"อย่าคิดที่จะพูดถึงครอบครัวของฉันแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้ อยู่ในฐานะไหนก็ควรที่จะวางตัวให้ถูก เรื่องของเจ้านายเธอไม่ควรก้าวก่าย"

"...."

"นี่เป็นแค่คำเตือนเท่านั้น ถ้าเธอยังขืนพูดอะไรไม่ดีกับครอบครัวของฉันอีก เธอได้โดนหนักมากกว่านี้แน่ อย่าคิดว่าฉันไม่ทำจริง!"

"...."

ฉันทิ้งท้ายคำพูดเอาไว้แค่นั้นและเดินออกไปทันที

ตกบ่าย...

มหาวิทยาลัย...

"หน้าตาแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย"

"อืม ฉันสั่งสอนคนปากดีมานิดหน่อย"

"ใครอะ คุณชินกรณ์อะไรนั่นหรอ"

"เปล่า แม่บ้าน" สิ้นสุดเสียงฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง

"เกิดอะไรขึ้นอะ ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยหรอ"

"แกคิดว่าเรื่องอะไรบ้างที่ทำให้ฉันหมดความอดทน"

"ไม่ต้องขอบใจหรอก ว่าแต่ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก?"

"รองานจากต้นหอมน่ะ" ฉันตอบ

"อ๋อ งั้นฉันกลับก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิอาชิ"

"...."

"นายโกรธฉันเรื่องนั้นหรอ?"

"ฉันมีสิทธิ์อะไรไปโกรธเธอล่ะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา"

"ฉันขอโทษนะที่ไม่บอกเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ฉันก็กำลังหาทางบอกอยู่เหมือนกัน"

"อืม ไม่เป็นไรหรอก"

"ได้ข่าวว่านายกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศหรอ"

"อืม รู้ข่าวไวดีหนิ"

"ต้นหอมบอกน่ะ ทำไมนายไม่คิดจะบอกกันเรื่องนี้เลยล่ะ"

"ฉันก็คิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร และมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยนี่ ฉันจะบอกเธอทำไม"

"เอ่อใช่สิ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน" ฉันพูดเบาๆ รู้สึกเหมือนถูกหักหน้ายังไงก็ไม่รู้ หน้าชาไปแบบเหมือนโดนยาชาเลย

"ฉันกลับก่อนนะไม่อยากกลับผิดเวลาเดี๋ยวแม่ว่า"

"ขับรถกลับดีๆ ล่ะ"

"อื้ม"