แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 20

ตกเย็น...

คนขับรถของที่บ้านไปรับฟ้าฝันที่มหาวิทยาลัยตามปกติเหมือนอย่างเคย หลังจากเลิกเรียนแล้วเธอก็ไม่ได้ออกไปที่ไหน และเธอก็ไม่ได้อยากไปที่ไหนด้วยนอกจากไปเที่ยวสังสรรค์กับเพื่อนเป็นครั้งคราวเท่านั้น

"เจ้านายของนายหายไปไหน?"

"อยู่ที่บ้านครับ นายกลับมาได้สักพักแล้ว" คนขับรถตอบ

"ฉันก็นึกว่าเขาไม่อยู่ เห็นโทรไปไม่รับ" ฟ้าฝันบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความคุยเล่นกับเพื่อนเหมือนที่เคยทำเวลาระหว่างนั่งรถกลับบ้าน

ผ่านไปสักพัก...

ร่างบางก้าวเดินเข้าไปด้านในอย่างใจเย็น และก่อนที่จะขึ้นไปบนห้องมันก็ต้องผ่านห้องรับแขกด้านหน้า

"คุณฟ้าคะ คุณชินกรณ์ให้มาตามค่ะ"

"...." เธอหยุดชะงักขณะที่กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได ก่อนจะหันหลังกลับไปมองแม่บ้านมีอายุรุ่นๆ ยายของเธอ "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เอ่อ..."

"...." เมื่อเห็นแม่บ้านอึกอักไม่ยอมตอบเธอก็รีบเดินไปที่ห้องรับแขกทันที

และเธอก็ได้เห็นชินกรณ์กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่โดยมีแม่บ้านที่ถูกเธอตบไปเมื่อเช้ายืนก้มหน้าอยู่ทางด้านหลัง

"มีอะไร?"

"มาก็ดีละ" ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

"...."

"ขอโทษลำดวนซะที่เธอไปตบเขา"

"ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย คนที่ล้ำเส้นคนอื่นก่อนกล่าวหาถึงครอบครัวของคนอื่นในทางที่ไม่ดี โดนแบบนี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ" ฟ้าฝันเถียงอย่างไม่ยอม ถ้าเธอจะผิดเพราะตบหน้าแม่บ้านคนนั้น คนที่กล่าวหาครอบครัวคนอื่นในทางที่ไม่ดีก็ต้องผิดมากกว่า

"ฉันบอกให้ขอโทษ" ชินกรณ์พูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุดัน

"ไม่!"

"บ้านหลังนี้ฉันเป็นใหญ่ที่สุด และมันจะต้องไม่มีความรุนแรงเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นเธอขอโทษลำดวนซะ"

"ถ้าฉันขอโทษแลกกับการที่คุณไล่แม่บ้านคนนี้ออก คุณจะยอมมั้ยล่ะ"

"มะ ไม่นะคะคุณชินกรณ์ อย่าไล่ลำดวนออกเลยนะคะ ถ้าคุณชินกรณ์ไล่ลำดวนออกแล้วลำดวนจะไปทำงานที่ไหนได้คะ"

"เพราะสันดานที่เป็นแบบนี้ไงเธอถึงไปทำงานที่ไหนไม่ได้!"

"...." แม่บ้านที่ชื่อลำดวนไม่กล้าเถียง เพราะฟ้าฝันพูดถูก และมันก็จี้ใจดำเธอไม่น้อย

"ไม่ จะไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่ทั้งนั้น เธอขอโทษลำดวนซะ ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ!"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ขอโทษ" ฟ้าฝันคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอเลย ที่เธอตบหน้าแม่บ้านคนนี้ก็เพื่อจะสั่งสอนเธอไม่ให้เข้าไปล้ำเส้น แต่สุดท้ายมันกลับกลายเป็นว่าเธอผิดทั้งหมด

"ฟ้าฝัน!"

"...."

"พ่อของเธอคงไม่ชอบใจหรอกนะที่มีลูกสาวชอบใช้กำลังแบบนี้"

"เหอะ! ขอโทษพอใจแล้วใช่มั้ย!"

"...."

หญิงสาวจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจก่อนจะมองไปที่แม่บ้านที่ชื่อลำดวนซึ่งเธอกำลังยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ จากนั้นก็หันหลังเดินกระทืบเท้ากลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันที

ปึง!!

เสียงปิดประตูดังก้องไปทั่วบ้าน หญิงสาวดึงกระเป๋าสะพายออกและโยนลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นก็ถือโทรศัพท์มือถือของตัวเองเดินออกไปที่หน้าระเบียงห้อง

ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด

( ฮัลโหลเพื่อนสาว ถึงบ้านแล้วหรอโทรมาเร็วเชียว )

"ฉันโดนบังคับให้ขอโทษแม่บ้าน"

( ห๊ะ!? เรื่องที่เธอเล่าให้ฉันฟังเมื่อเช้าน่ะหรอ )

"ให้ป้าเอานมอุ่นๆ ขึ้นมาให้มั้ยคะ คุณฟ้าจะได้กินแทนข้าวจะได้นอนหลับสบาย"

"ไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะป้าฟ้าไม่หิวป้าไปพักเถอะค่ะ"

"โอเคค่ะคุณฟ้า ป้าไม่กวนแล้วก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป เธอไม่ได้สนใจอะไรปกติชินกรณ์ก็ไม่ค่อยมานอนกับเธออยู่แล้ว นอกจากว่าเขาต้องการที่จะนอนกับเธอถึงจะมาที่นี่

เวลาต่อมา...

มหาวิทยาลัย

"เป็นยังไงบ้าง?"

"หมายถึงเรื่องอะไร?"

"ก็เรื่องเมื่อวานไง มันยังมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า"

"ไม่มีแล้วล่ะ ฉันไม่ได้สนใจแล้ว แต่มันก็คงไม่จบลงแค่นั้นหรอก ตราบใดที่แม่บ้านคนนั้นยังชอบพูดจาไม่ดีใส่ฉันอยู่ฉันก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"

"ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เลย ว่าทำไมคุณชินกรณ์ถึงเข้าข้างแม่บ้านขนาดนั้น แทนที่จะเข้าข้างเมียตัวเองแต่กลับไปปกป้องแม่บ้านที่พูดจาไม่ดีใส่เมีย"

"อย่าพูดแบบนั้นสิหอม ฉันกับเขาแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามนะ"

"แต่เธอกับเขาก็มีอะไรกันแล้วนี่ แต่งงานกันแล้วจดทะเบียนสมรสกันแล้ว แถมมีอะไรกันแล้วก็แปลว่าเธอและเขาเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องทุกอย่าง"

"เขาไม่คิดแบบนั้นหรอก เขามีอะไรกับฉันมองว่าฉันเป็นอีตัวที่เขาเคยเอาก็เท่านั้น"

"...."

"ฉันฝากเธอซื้อยาอีกนะ ฉันกลัวว่าเขาจะสงสัยน่ะ"

"ได้สิ"

"ขอบใจมากนะ"