แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 21

เวลาต่อมา

ฟ้าฝันก้าวเดินเข้าไปในบ้านตามปกติของเธอ และก็ไม่ได้เจอชินกรณ์อีกเหมือนเคย เจอแต่แม่บ้านที่จ้องแต่จะเล่นงานเธอให้ได้

"แหมๆ วันนี้กลับบ้านเร็วนะคะ ไม่ออกไปเถลไถลอีกหรอ?"

"...." เธอหยุดเดินถอยตัวมาเล็กน้อยและเดินเข้าไปหาแม่บ้านที่ยืนอยู่ "โดนตบไปครั้งที่แล้วไม่เข็ดหรือไง?"

"ก็ไม่นะ เพราะถ้าคุณตบฉันอีก ฉันก็จะฟ้องคุณชินกรณ์ คุณก็จะต้องมาขอโทษฉันเพราะใช้ความรุนแรง"

"เธอนี่ก็แปลกนะ เป็นแค่แม่บ้านแต่อยากจะมายุ่งเรื่องของเจ้านาย เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่ทำไมถึงอยากสาระแน ฉันจะเป็นยังไงมันก็ตัวฉัน ฉันไม่ได้ขอเงินเธอใช้และไม่ได้ทำให้ใครต้องเดือดร้อน หัดมีความคิดที่มันดูดีมากกว่านี้บ้างนะ เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่วนเวียนเป็นแม่บ้านรับใช้คนอื่นอยู่แบบนี้ หวังว่าที่ฉันพูดออกไปมันจะเข้าไปอยู่ในสมองที่มีอันน้อยนิดของเธอนะ"

"นี่เธอ!!"

"อย่าสะเออะมาเรียกฉันแบบนี้"

"...."

"คนอย่างเธอตบไปมันก็เสียแรงเปล่าๆ เพราะคนอย่างเธอมันคิดไม่ได้หรอก"

"...."

"เธอคงไม่ได้รับการสั่งสอนจากพ่อแม่มา หรืออาจจะได้รับการสั่งสอนแล้ว แต่เธอมัน..."

"มันอะไร พูดให้มันดีๆ นะ อย่ามาพูดถึงพ่อแม่ฉันแบบนี้!"

"ทำไมล่ะ เธอรับไม่ได้หรอที่มีคนพูดถึงพ่อแม่เธอแบบนี้ แล้วทีเธอไปพูดถึงพ่อแม่คนอื่นล่ะ เธอคิดว่าใครจะรับได้บ้าง?"

"...."

"พอโดนตอบกลับเข้าหน่อยถึงกับรับไม่ได้เลยหรอ?"

"คอยดูนะถ้าคุณชินกรณ์กลับมาเมื่อไหร่ฉันจะฟ้องคุณชินกรณ์"

"เอาสิ ฟ้องเลย เพราะครั้งนี้ฉันไม่ได้ใช้ความรุนแรง ถ้าจะให้ฉันขอโทษเธอเพราะฉันด่าเธอเธอก็ต้องขอโทษฉันเหมือนกัน"

"...."

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันไม่ชอบพูดคำเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง เพราะถ้าเธอยังไม่หยุดปากดี ยังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีก เธอเองนั่นแหละที่จะต้องเดือดร้อน ระวังจะได้เข้าไปนั่งกินข้าวแดงอยู่ในคุก"

"เธอไม่กล้าทำหรอก คุณชินกรณ์ต้องปกป้องฉัน!"

"ก็อีแค่ชีวิตแม่บ้านไร้ค่าคนนึง เขาจะปกป้องเธอไปทำไม เขาคงไม่เอาชื่อเสียงของเขามาแลกหรอกจริงมั้ย"

"...." ได้ยินแบบนั้นแม่บ้านก็หน้าเสียไปเลย เพราะถ้าต้องติดคุกจริงๆ ชินกรณ์คงไม่เอาชื่อเสียงในสังคมของตัวเองไปปกป้องแม่บ้านคนเดียวหรอก

"ต่อหน้าสังคมเขาก็ต้องเลือกที่จะช่วยฉันอยู่แล้ว ถึงในบ้านหลังนี้ฉันจะดูเหมือนคนไร้ค่าในสายตาของเธอ แต่ในสังคมเธอเองนั่นแหละที่ไร้ค่าไม่ได้อยู่ในสายตาของคนอื่น เธอคิดว่าเรื่องนี้เธอกับฉันใครมันจะตกต่ำมากกว่ากัน"

"ทะ ทำไมฉันต้องกลัวด้วยล่ะ แค่คำขู่ฉันไม่กลัวหรอก"

"เธอแน่ใจนะว่าเธอจะยอมแลก เพราะมันอาจจะทำให้ครอบครัวของเธอต้องเดือดร้อนไปด้วย"

"นี่เธอ!!"

"เวลาฉันพูดอะไร ฉันไม่เคยพูดเล่นนะ ฉันพูดจริงแล้วก็ทำจริงด้วย"

"...."

"ฉันจำได้นะว่าตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันไม่เคยยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอเลย มีแต่เธอที่ยุ่งวุ่นวายกับฉัน เธอคิดว่าคุณชินกรณ์ของเธอจะช่วยเธอไปได้ตลอดหรอ?"

"คะ คุณฟ้าคะ อย่าทำอะไรนังลำดวนมันเลยนะคะ ป้าจะสั่งสอนมันให้เองค่ะ เลิกแล้วต่อกันเถอะนะคะ" ป้าแม่บ้านรีบเข้ามาห้าม

"...."

"นังลำดวนรีบขอโทษคุณฟ้าเขาสิ"

"ทำไมฉันต้องขอโทษด้วยล่ะป้า เขาด่าพ่อแม่ฉันนะเขาต้องขอโทษฉันสิ"

"แล้วทีเมื่อวันก่อนแกยังไปต่อว่าครอบครัวของคุณฟ้าเขาเลย แถมยังไม่ขอโทษคุณฟ้าเขาอีกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกไปพูดอะไรให้คุณชินกรณ์ฟัง"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะป้า ไม่ใช่ทุกคนที่จะคิดได้ เพราะคนบางคนต่อให้โตจนบรรลุนิติภาวะแล้วยังคิดไม่ได้ก็มี"

"ฉันบอกให้ขอโทษไง ถ้าแกไม่อยากโดนคุณฟ้าเอาเรื่องก็ขอโทษซะ!"

"ทำไมเธอต้องกลัวด้วยล่ะ ปกติฉันก็เคยเห็นอยู่แล้ว ทำอย่างกับฉันไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเตียงของเธอ

"แล้วมาที่นี่มีอะไร?"

"เปล่า แล้วนั่นเธอซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง มีเรื่องอะไรปิดบังฉัน?"

"เปล่า ก็แค่แผงยาแก้หวัด ฉันไม่สบายรอบก่อนก็เลยซื้อมากินตอนนี้หมดแผงแล้วก็เลยจะไปทิ้ง"

"เธอเป็นหวัดตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันก็เห็นเธอสบายดีไม่เห็นจะป่วยอะไรเลยนี่นา"

"เวลาฉันป่วย ฉันต้องบอกให้ใครรับรู้ด้วยหรือไง แค่ซื้อยามากินก็จบแล้วป่ะ"

"ไหนเอามาดูหน่อย"

"มะ ไม่มีอะไรหรอก ก็ฉันบอกแล้วไงว่ามันแค่ยาแก้หวัด"

"แค่ยาแก้หวัดทำไมเธอถึงร้อนรนแบบนั้นล่ะ?"

"ก็..."

"ไหนเอามาดู!" ชินกรณ์เดินเข้าไปหาหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอนั้นมีท่าทีที่แปลกไป ก่อนจะแย่งแผงยาที่เธอซ่อนเอาไว้ด้านหลังมาดู

"...."

"ยาแก้หวัด?"

"...."

ชินกรณ์พลิกแผงยาไปมา เขาเองก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่านี่มันไม่ใช่แผงยาแก้หวัดแต่มันเป็นแผงยาคุมต่างหาก

"ยาคุมใคร เธอซื้อมากินหรอ?"

"เอ่อ..."

"ฟ้าฝัน!"