แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 57

สองอาทิตย์ถัดมา

ตอนนี้ร่างกายของฉันมันก็แข็งแรงแล้วล่ะ ความจริงฉันเดินเหินคล่องตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ แล้ว คลอดลูกเองก็งี้ร่างกายฟื้นฟูได้เร็ว

แต่ถึงยังไงฉันก็ยังมีคุณหมอยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลตลอดแทบจะ 24 ชั่วโมงเลย เพราะฉันออกมาจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดไอวาก็เลยให้คุณหมอคอยดูแลจนกว่าจะมั่นใจว่าฉันกับลูกน้อยแข็งแรงแล้วจริงๆ

"ตื่นแล้วหรอคะคุณฟ้า"

"ค่ะพี่หวาน เช้านี้มีอะไรกินบ้างคะ"

"ก็แนวต้มๆ ตามเดิมค่ะคุณหมอสั่งกำชับเอาไว้ว่าให้คุณฟ้ากินอาหารที่มีน้ำต้มเยอะๆ น้ำนมจะได้แข็งแรง งดกินอาหารรสจัดค่ะ"

"โห ความจริงแค่ฟ้าคนเดียวไม่จำเป็นต้องทำอาหารหลายอย่างขนาดนี้ก็ได้นะคะ แค่อย่างเดียวฟ้าก็จะกินไม่หมดแล้วค่ะ" ถึงจะเป็นบ้านของไอวา แต่ฉันก็เกรงใจทุกคนที่นี่เหมือนกันเพราะทุกคนที่นี่ดูแลฉันดีมากๆ

"ไม่ได้นะคะคุณฟ้าต้องทานเยอะๆ ยิ่งช่วงนี้ให้นมคุณหนูน้อยด้วยยิ่งต้องกินแต่อาหารที่มีประโยชน์บำรุงร่างกายทั้งแม่และลูกนะคะ"

"ขอบคุณมากนะคะพี่หวาน"

"แล้วนี่คุณหนูน้อยยังไม่ตื่นหรอคะ"

"ตื่นแล้วค่ะอยู่กับพี่เลี้ยง"

"ว่าแต่คุณหนูน้อยชื่ออะไรหรอคะ พี่เรียกแต่คุณหนูน้อยตั้งแต่มาถึงยังไม่รู้ชื่อเลย"

"ชื่อ ชารัญ ค่ะ"

"ชื่อแปลกดีนะคะ พี่ไม่ค่อยได้ยินคนชื่อนี้สักเท่าไหร่"

"ค่ะ แปลกดี" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่หวาน ชื่อของลูกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกเอาชื่อของฉันผสมกับชื่อของคุณชินกรณ์แค่นั้น

แม่บ้านที่ฉันคุยด้วยเมื่อครู่นี้ชื่อพี่หวาน เป็นแม่บ้านประจำอยู่ที่นี่ตั้งแต่ไอวาเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ และมีแม่บ้านอีกหลายคนที่อยู่ที่นี่แต่ฉันไม่รู้จักชื่อ จะรู้ก็แต่พี่หวานคนเดียว และก็มีการ์ดที่คอยดูแลบ้านหลังนี้อีกเกือบสิบคนผลัดกันเฝ้าทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน

และตั้งแต่ที่ไอวามาส่งฉันที่นี่เธอก็ยังไม่ได้กลับมาอีก แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกฉันเข้าใจ เพราะถ้าไอวามาที่นี่บ่อยๆ ก็อาจจะถูกคนที่นั่นสงสัยเอาได้

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าฉันแข็งแรงดีแล้วมีที่อยู่ใหม่ที่ห่างไกลกว่านี้ฉันก็คงจะย้ายออกไป แต่ตอนนี้ลูกยังเล็กเกินที่ฉันจะพาเดินทางไกลๆ

ฉันไม่อยากพาลูกกลับบ้าน เพราะไม่มีใครต้องการฉัน ไม่มีใครต้อนรับฉันกับลูกมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นฉันก็จะทำตามสิ่งที่พวกเขาต้องการ คือไม่ไปยุ่งกับครอบครัวของพวกเขาอีก

เวลาผ่านไป..

หลังจากที่กินข้าวเช้าอิ่มฉันก็รีบกลับขึ้นไปได้บน กลัวว่าน้องชารัญจากแผงฤทธิ์ใส่พี่เลี้ยง แต่ความจริงแกนอนกินนมที่ฉันปั๊มทิ้งเอาไว้ให้หลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว

"แกหลับนานแล้วหรอคะ" ฉันเอ่ยถามพี่เลี้ยงเสียงแผ่ว แทบจะเป็นเสียงลมกระซิบเลย กลัวว่าเจ้าตัวแสบจะได้ยินเสียงแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะแกเป็นเด็กที่ค่อนข้างหูเบาได้ยินเสียงอะไรก๊อกแก๊กนิดหน่อยก็ตื่นร้องไห้แล้ว

"สักพักแล้วค่ะ" พี่เลี้ยงตอบ

"...." ฉันชะโงกหน้ามองดูลูกชายตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในเปล โดยมีพี่เลี้ยงคอยไกวไปมาเบาๆ อย่างไม่วางมือ

อีกนิดจะต้องติดพี่เลี้ยงแน่ๆ เลย ฉันเคยได้ยินมาว่าเด็กส่วนใหญ่มักจะติดพี่เลี้ยง เพราะได้อยู่กับพี่เลี้ยงมากกว่าคนเป็นแม่ แถมพี่เลี้ยงก็ชอบตามใจอยากได้อะไรก็ไม่เคยขัดเลย

"คุณฟ้าไปอาบน้ำเถอะค่ะ กว่าคุณหนูจะตื่นก็อีกหลายชั่วโมงเลย"

"แต่ก็ใจหายเหมือนกันนะคะ เวลาเราได้ดูแลเด็กคนนึงนานๆ เราก็จะรู้สึกผูกพันไปด้วย พอถึงเวลาที่หมดสัญญาเข้า เราต้องจากเด็กน้อยไปก็รู้สึกใจหาย เหมือนเราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาไปแล้ว"

"พี่ผึ้งสามารถมาหาน้องชารัญได้ตลอดเลยนะคะถ้าพี่ผึ้งอยากมา ฟ้าคิดว่าแกจะต้องติดพี่ผึ้งมากแน่ๆ"

"ค่ะคุณฟ้า ถ้าเรารู้ใจเด็กตั้งแต่แรกก็ไม่แปลกหรอกค่ะที่เด็กจะติดเรา"

"ว่าแต่พี่ผึ้งมีลูกหรือเปล่าคะ"

"มีค่ะ แต่ตอนนี้แกไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

"อ่าว ทำไมล่ะคะ?"

"แกเสียไปเมื่อห้าปีก่อนค่ะ"

"ตายจริง เสียใจด้วยนะคะพี่ผึ้ง ฟ้าไม่ได้ถามเรื่องนี้เลย"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณฟ้า คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด"

"...." ฉันนั่งยิ้มเจื่อนเลย เห็นพี่ผึ้งเป็นคนรักเด็กดูแลเด็กได้ดีขนาดนี้ถ้ามีลูกเองเด็กคนนั้นก็คงจะได้รับความอบอุ่นจากคนเป็นแม่มากแน่ๆ เลย แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ถามกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายพวกนั้นของพี่ผึ้งหรอก

แบบนี้น่าสงสารจะตาย ใครบ้างล่ะที่จะไม่เสียใจกับความสูญเสีย มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราสามารถตัดความเสียใจออกไปแล้วเดินหน้าต่อได้หรือเปล่า

ฉันก้มหน้าลงมองลูกชายที่นอนดูดนมจากขวดอยู่ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่แก้มนุ่มนิ่มนั้นอย่างเบามือ แล้วพูดขึ้นในใจ ฉันจะดูแลลูกชายสุดที่รักคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนนึงจะทำได้ ฉันจะให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ฉันจะทำให้ลูกมีความสุข ฉันจะเป็นทั้งพ่อและแม่ จะดูแลน้องชารัญอย่างดีที่สุด