แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 58

บ้านชินกรณ์

"ได้ข่าวบ้างมั้ย!?" ชายหนุ่มเดินเข้าไปถามลูกน้อง สภาพของเขาในตอนนี้ทรุดโทรมลงไปมาก เพราะแต่ละวันแทบจะไม่แตะอาหารเลยนอกจากเหล้า

"ยังเลยครับนาย ตามรอยไม่ได้เลยครับ ไม่เหลือร่องรอยอะไรให้ตามเลย"

"พวกมึงไปตามหาให้เจอดิวะ!"

"พวกผมพยายามอยู่ครับนาย"

"...."

"ผมว่านายไปพักก่อนดีกว่านะครับ"

ชินกรณ์อยู่ในสภาพที่แทบจะยืนไม่ติดแล้ว หน้าตาทรุดโทรมดำคล้ำเห็นได้ชัดเลย เขากลับไปหาเธอที่บ้านมาแต่ก็ไม่เจอเพราะคนที่บ้านนั้นบอกว่าเธอกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อนและก็ไม่กลับมาอีกเลย

แม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทมากๆ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอหายไปอยู่ที่ไหนกับใคร ฟ้าฝันไม่มีญาติอยู่ต่างจังหวัดไม่มีคนรู้จักที่เคยไปนอนพักด้วย เดาไม่ออกเลยว่าเธอนั้นจะหายไปอยู่ที่ไหนกับใคร เพราะตัวเองก็ไม่ได้มีคนอื่นที่สนิทมากจนจะไปอยู่ด้วยกันได้

พลั่ก! เพล้ง!

โต๊ะที่วางแจกันราคาแพงถูกชายหนุ่มโค่นลงเทกระจาดทำให้แจกันราคาแพงที่เขาซื้อมาจากต่างประเทศหล่นลงพื้นแตกกระจาย แม่บ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันยืนก้มหน้าตัวสั่นด้วยความกลัวเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้มาก่อน

แม้กระทั่งป้าแม่บ้านที่ชินกรณ์เชื่อฟังก็ไม่กล้าจะเข้ามาพูดอะไรเลย

หลังจากที่ทำลายข้าวของภายในบ้านจนแตกกระจายทั่วพื้นแล้วชินกรณ์ก็เดินกลับขึ้นไปด้านบน และก็ไม่ลืมที่จะคว้าขวดเหล้าราคาแพงติดมือขึ้นไปด้วย

ผ่านไปสักพัก...

บรืน~

"เสียงรถดังเข้ามาในบ้าน ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินเข้ามาในทันที"

"คุณท่าน.."

"เจ้าชินล่ะ?"

"อยู่ด้านบนค่ะ"

"เป็นยังไงบ้าง"

"สภาพก็เป็นอย่างที่เห็นแหละค่ะคุณท่าน เอาแต่กินเหล้า รู้ตัวขึ้นมาก็ไปอาละวาดกับลูกน้อง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่คุณฟ้าหายตัวไปแล้วค่ะ"

"เฮ้อ...มันก็ทำตัวเองมั้ย อยู่ดีๆ ไม่ชอบคิดแต่อยากจะแก้แค้นบ้าบออะไรนั่นจนเมียหอบลูกหนีหายไป" ผู้เป็นพ่อบ่นขึ้น เอือมระอากับการกระทำของลูกชายเต็มทน รู้อยู่เต็มอกว่าชินกรณ์เป็นคนเอาแต่ใจและไม่ชอบทำตามคำสั่งของใคร เป็นคนที่ยึดมั่นกับคำพูดของตัวเอง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ขนาดนี้ ทำได้แม้กระทั่งเมียตัวเองที่กำลังท้องอยู่

"เอาไงดีคะคุณท่าน คุณฟ้าเธอก็หายตัวไปเลย"

"คงมีคนช่วยเหลือไป ไม่อย่างนั้นเราคงตามหาเจอไปแล้ว"

"น่าเป็นห่วงคุณฟ้านะคะเพิ่งคลอดลูกแท้ๆ แต่หายไปจากโรงพยาบาล"

"อันที่จริงก็ดัดสันดานไอ้ลูกชายตัวดีคนนี้บ้างก็ดีนะ มันจะได้รู้ว่าบางอย่างมันก็ต้องยอมอ่อนข้อให้บ้างโดยเฉพาะลูกกับเมีย"

"แล้วคุณท่านจะขึ้นไปดูคุณชินกรณ์หรือเปล่าคะ เพิ่งจะคว้าขวดเหล้าขึ้นไปได้สักพักเองค่ะ"

"เดี๋ยวฉันขึ้นไปดูเอง"

"...."

"ตราบใดที่แกยังเป็นแบบนี้หนูฟ้าไม่กลับมาง่ายๆ หรอก ต่อให้แกจะกินเหล้าพร่ำเพ้อเมามายหาหนูฟ้ามากแค่ไหนมันก็เท่านั้น"

"แล้วผมจะต้องทำยังไงครับพ่อ ผมให้ลูกน้องหาแล้ว เจาะระบบทุกอย่างแฮกทุกทาง แต่ก็ไร้วี่แวว"

"เพราะคนที่ช่วยหนูฟ้าไปเขาเก่งกว่าแกไง เผลอๆเขาอาจจะดูแลหนูฟ้ากับลูกได้ดีกว่าแกด้วยซ้ำหนูฟ้าถึงยอมไปอยู่กับเขา"

"พ่อคิดว่าเธอไปกับผู้ชายหรอครับ"

"จะไปกับผู้ชายหรือจะไปกับใครฉันก็ไม่สนทั้งนั้น ฉันคิดแค่ว่าดีแล้วที่หนูฟ้าออกไปจากนรกตรงนี้ได้ และก็สมน้ำหน้าแก!"

"...."

"เรื่องของแม่แกฉันไม่ได้ติดใจอะไร ถ้าแกจะโทษคนที่ทำให้แม่แกต้องตายก็ควรจะโทษฉันเพราะฉันเป็นคนขับรถไม่ใช่พ่อกับแม่ของหนูฟ้า และแกก็ควรจะโทษฉันที่ไม่เข้าไปช่วยแม่ของแก ไม่ใช่ไปโทษคนอื่น"

"แต่พวกเขาก็ยืนดูแม่ร้องเรียกให้ช่วย...จนแม่ตายอยู่ในรถ"

"แสดงว่าแกยังคิดไม่ได้จริงๆ สินะ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้แกเข้าใจจริงๆ"

"...."

"ถ้าแกจะแก้แค้นแกก็มาลงที่ฉัน เพราะหนูฟ้าเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมแกถึงต้องดึงหนูฟ้าเข้ามาอยู่ในวังวนการแก้แค้นบ้าบออะไรของแกด้วย"

"คนเป็นลูกมันก็ต้องรู้สึกเจ็บเหมือนกันสิครับ...ผมก็แค่..."

"แล้วตอนนี้เป็นใครล่ะที่เจ็บ เป็นแกไม่ใช่หรอที่เจ็บมากกว่าใครเขา อยากจะทรมานคนอื่นเขา แต่ก็กลายเป็นตัวเองที่เจ็บ เรื่องนี้ฉันช่วยเหลืออะไรแกไม่ได้จริงๆ ฉันคิดว่าแกฉลาดและคงจะคิดอะไรได้มากกว่านี้ แต่ฉันไม่คิดว่าแกจะคิดอะไรตื้นๆ อยู่ตาตุ่มของตัวเองแบบนี้ คิดเอาเองก็แล้วกันนะถ้าคิดอยากจะแก้แค้นต่อไปก็อยู่มันไปแบบนี้แหละไม่ต้องมีหรอกลูกกับเมียน่ะ คนอย่างแกมันสมควรอยู่คนเดียวนั่นแหละถูกแล้ว" พูดจบพ่อของเขาก็เดินออกไปทันที หลังจากนั้นภายในห้องก็เกิดเสียงดังโครมครามอึกทึกครึกโครม ข้าวของภายในห้องหล่นแตกกระจายเสียงดัง และทุกอย่างก็เงียบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น