แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 62

บริษัทไอวา

หญิงสาวหยุดชะงักเมื่อได้เจอหน้าชายหนุ่มที่ไม่อยากเจอ เธอมองหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่กลับถูกชายหนุ่มเดินไปขวางหน้าเอาไว้

"อะไรของคุณอีก? นี่จะไม่เลิกตามรังควานฉันจริงๆ หรือไง"

"ไม่ จนกว่าเธอจะยอมบอกฉันว่าเธอพาฟ้าฝันไปอยู่ที่ไหน"

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้เรื่อง คุณจะมาตามเค้นถามฉันกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น เลิกมารังควานฉันได้แล้ว"

"ฉันรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้"

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้!" ไอวาโวยวายเสียงดังขึ้นมา ตรีศูลที่นั่งอยู่ในรถเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงลงจากรถมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น มึงมีปัญหาอะไรกับเมียกูหรือเปล่าไอ้ชิน"

"เมียมึงรู้ที่อยู่ของฟ้าฝัน เพราะเป็นคนช่วยเมียกูให้หนีออกไป"

"นี่มึงยังไม่เลิกสงสัยอีกหรอวะ?"

"ขอโทษจริงๆ ว่ะไอ้ตรีศูล แต่กูสงสัยคนอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ เมียมึงมีแฮกเกอร์ฝีมือดีๆ อยู่ในองค์กรด้วย แถมยังเคยใช้แฮกเกอร์ทำงานแล้วด้วย กูเลยพอจะเดาออกว่าคนที่แฮกข้อมูลของโรงพยาบาลเป็นใคร" ชินกรณ์มองหน้าภรรยาของเพื่อนสนิท เธอเองก็ก็จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตาเหมือนกันราวกับว่ากำลังจะเล่นสงครามประสาทด้วยกัน

"กูว่ามึงคิดมากไปนะไอ้ชิน"

"...."

"เมียจ๋าไปทำงานเถอะจ้ะ เดี๋ยวทางนี้ผัวจ๋าจัดการให้เองไม่ต้องห่วง"

"ดูแลเพื่อนของคุณให้ดีด้วยนะ อย่าให้มาระรานฉันอีก ฉันบอกว่าฉันไม่รู้เรื่องก็คือไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น"

"จ้ะเมีย เดี๋ยวผัวจะพูดกับมันให้เอง เมียเข้าไปทำงานเถอะจ้ะ"

ไอวาเดินเข้าไปด้านในบริษัท ชินกรณ์จะตามเข้าไปแต่กลับถูกเพื่อนสนิทห้ามเอาไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวดิวะ นี่มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย!"

"กูขอโทษนะกูรู้ว่ากูอาจจะทำให้มึงไม่พอใจที่กูสงสัยเมียมึง แต่กูต้องรู้ให้ได้ว่าฟ้าฝันกับลูกไปอยู่ที่ไหน"

"มานี่ก่อน" ตรีศูลดึงมือเพื่อนสนิทกลับไปที่รถ

"...."

"กูรู้จักนิสัยเมียของกูดี ต่อให้มึงจะไปรังควานสารพัดไอวาก็ไม่ยอมบอกมึงหรอก"

"แล้วกูต้องทำยังไงวะ"

"ไปคุยกันที่อื่นเถอะ"

"อืม"

ชินกรณ์และตรีศูลเดินขึ้นรถไปพร้อมกัน ก่อนจะขับรถไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อนั่งพูดคุยกัน

"กูรู้ว่ามึงอาจจะไม่สงสัยอะไร แต่กูมั่นใจว่าเมียมึงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้แน่"

"มึงไปรู้มาจากไหน?"

"กูแค่ลองคิดประติดประต่อเรื่องราวให้มันติดกัน ก็เลยคิดว่าเมียมึงน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในครั้งนี้"

"...."

"...."

"ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะที่คนของตัวเองจะไปมีคนอื่น ต่อให้จะแต่งงานกันหรือไม่แต่งงานกันก็ตาม"

"แล้วกูต้องทำยังไงวะ"

"ตอนนี้กูบอกได้คำเดียวว่าทำใจ มึงวางระเบิดไว้ให้ตัวเองขนาดนั้นแล้วไม่มีใครช่วยอะไรมึงได้แน่นอน"

"...." ชินกรณ์ถอนหายใจใส่เพื่อนสนิทก่อนจะหยิบแก้วกาแฟตรงหน้าขึ้นมาจิบเล็กน้อย

"แต่ตอนนี้มึงต้องกลับไปคิดเอาเองว่ามึงควรต้องทำยังไง เพราะการที่มึงมาเค้นถามไอวาแบบนั้นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แถมมึงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ กูช่วยมึงได้เท่านี้แหละ"

"อืม ขอบใจมึงมากนะ"

"เออๆ คิดให้ได้นะมึง เพราะถ้าคิดไม่ได้มึงก็ไม่ต้องเอาเมียกับลูกมึงกลับมาหรอก สงสารเธอเปล่าๆ ไหนจะมีแม่เลี้ยงมีพ่อแบบนั้นอีก แล้วนี่พ่อของเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอหายตัวไป"

"น่าจะรู้แล้วล่ะ กูก็ไม่ค่อยได้ติดต่อ หลังจากที่ให้เงินก้อนสุดท้ายแม่เลี้ยงของเธอไปก็เงียบหายไปเลย"

"สารภาพบาปที่มึงทำกับเธอเอาไว้ทั้งหมดออกมา ไม่ว่าเหตุผลของมึงมันจะเป็นอะไรก็ตามอย่างน้อยก็ต้องมีคนเข้าใจ"

"กูผิดเองแหละ ที่จมปลักอยู่กับความแค้นมากเกินไปไม่สนคำเตือนของใครสักคน"

"คำว่าความแค้นนี่แหละเกือบจะทำให้กูกับเมียไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วเหมือนกัน ทิฐิมึงมีไปก็เท่านั้นมันไม่ได้ทำให้มึงมีความสุขได้เลย"

"...."

"มึงก็เลือกเอาให้ได้ก็แล้วกัน ว่าจะอยู่กับครอบครัวของมึงหรือว่าจะอยู่กับทิฐิของมึงต่อไป"