แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 72

เช้าวันต่อมา...

ตึก ตึก ตึก

ชินกรณ์รีบวิ่งลงบันไดมาพร้อมด้วยชุดสูทผูกโบว์ราวกับว่าจะไปออกงานที่ไหน

"รอนานหรือเปล่า?"

"นี่คุณจะไปซื้อของ หรือจะไปงานโชว์ที่ไหนเนี่ย?" ฟ้าฝันทัก เพราะเธอก็บอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าให้ไปช่วยถือของ ไม่ได้ไปเดินงานแฟชั่นโชว์ที่จะต้องใส่สูทผูกโบว์จัดเต็มมาขนาดนี้

"งั้น..." ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อสูท ดึงโบว์ที่ผูกอยู่ออก แล้วพันแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นไปไว้ตรงข้อศอก ปลดกระดุมลงสองสามเม็ดให้เห็นแผงอกแกร่ง ดูเซ็กซี่ไม่น้อยเลย "แบบนี้พอได้หรือยัง?"

"อืม ไปขับรถสิจะได้ไปกัน ฉันไม่อยากเสียเวลา"

"ครับ เดี๋ยวอุ้มลูกหมูให้นะ"

"อืม..."

ครั้งแรกที่ฟ้าฝันยอมส่งลูกชายให้ชินกรณ์อุ้มโดยที่เธอไม่หวงไม่ห้ามอะไรเลย

"อึ๊บ! ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ยเรา"

"แอ้~หม่ำๆ หม่ำๆ"

"โห นี่ลูกยังไม่ได้กินข้าวหรอ?"

"กินเรียบร้อยหมดแล้ว รีบไปเถอะ"

"ครับ"

ทั้งสองคนรีบเดินไปที่รถที่จอดอยู่ทางหน้าบ้าน จากนั้นชินกรณ์ก็ส่งลูกชายตัวอ้วนให้กับภรรยาที่นั่งอยู่ทางเบาะหลัง ส่วนเขาก็รีบวิ่งไปยังฝั่งคนขับแล้วขับรถพาเธอออกไปทันที

"ทำไมไม่มานั่งด้านหน้าล่ะ จะได้มองเห็นอะไรๆ นั่งสบายกว่าข้างหลังอีก"

"ฉันจะนั่งตรงนี้คุณจะมีปัญหาอะไรไหม?"

"ไม่มีหรอกครับ"

ไม่นานชินกรณ์ก็ขับรถพาภรรยามาถึงยังห้างใหญ่ เขารีบลงจากรถแล้วไปเปิดประตูให้กับเธอทันที

"แล้วนี่จะเอาลูกหมูไปยังไง ทำไมเธอไม่เอารถเข็นมา"

"อยากอุ้มลูกหมูไม่ใช่หรอ ก็อุ้มไปสิ"

"เธอให้ฉันอุ้มลูกจริงๆ หรอ?"

"คุณจะปฏิเสธก็ได้นะ"

"ไม่ๆๆๆ ฉันอยากอุ้ม ไปเถอะเดี๋ยวฉันอุ้มลูกให้เอง"

"...." ฟ้าฝันแอบยิ้ม ก่อนที่เธอจะเดินไปด้านใน เลือกซื้อของตั้งแต่ด้านบนลงมาด้านล่าง และก็เลือกของด้านล่างขึ้นไปด้านบนอยู่หลายครั้ง แต่เธอกลับไม่ซื้ออะไรสักอย่าง จนตอนนี้ชินกรณ์เริ่มล้าแขนแล้วเพราะลูกหมูตัวหนัก แถมยังดิ้นไปมาเพราะตื่นตากับสิ่งแปลกใหม่ที่ตัวเองได้เห็น ทำเอาชินกรณ์ต้องคอยเกร็งตัวประคองเอาไว้ให้ดีเพราะกลัวว่าลูกจะตก

"เลือกของได้ยัง?"

"มารยาทอีกอย่างนึงคือ เวลาผู้หญิงซื้อของอย่าเร่ง ผู้หญิงทุกคนต้องใช้สมาธิในการเลือกซื้อของ เพื่อให้ได้ของที่ดีที่สุดสวยที่สุด มันจะได้สมกับเงินที่เราจ่ายซื้อไป"

"แล้วนี่ลูกหมูไม่หิวนมหรอ?"

"นมอยู่ในกระเป๋าเป้ไง ถ้าลูกหมูร้องจะกินคุณก็แค่เอาขวดนมยื่นให้แกแค่นั้น"

"เลี้ยงง่ายจัง"

"...."

"แต่ฉันเมื่อยแล้วนะ ขอกลับไปนั่งรอในรถได้ไหม?"

"คุณมั่นใจหรอว่าคุณจะอยู่กับลูกหมูสองคนได้?"

"ได้สิ"

"ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปสิ ฉันจะเลือกซื้อของต่อ"

"โอยย..." ชินกรณ์ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับปล่อยแขนลงอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้ว

"เป็นอะไรไปคะ ไปเที่ยวกันมาไม่สนุกหรอ" ป้าแม่บ้านถามขึ้น

"สนุกหรอครับป้า ผมเหนื่อยมากกว่าอุ้มลูกเดินทั้งวันเลย แถมลูกหมูก็หนักด้วย นี่แขนของผมล้าไม่มีแรงไปหมดแล้วเนี่ย"

"คุณฟ้าอุ้มคุณหนูเดินไปตรงนั้นตรงนี้ทุกวันไม่เห็นบ่นเลยค่ะ"

"นั่นสิครับป้า เธอเองก็อุ้มลูกไม่รู้สึกหนักบ้างเลยหรือไง"

"คนเป็นแม่ก็แบบนี้แหละค่ะ เหนื่อย เพลีย ล้าร่างกาย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ต้องอดทนอย่างเดียวเพราะคำว่าแม่"

"...." ชินกรณ์รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าเธอต้องแบกรับภาระพวกนี้มากขนาดไหน การเลี้ยงเด็กมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

"ป้าว่าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่าจะสดชื่นดีกว่านี้นะคะ"

"ผมหมดแรงจริงๆ ครับป้า แขนขาล้าไปหมดเลยครับ แถมลูกหมูก็ไม่ยอมกลับมาอยู่กับผมที่รถสองคนอีก"

"คุณหนูติดคุณฟ้ามากเลยนะคะ อาจจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยติดคุณฟ้ามาก แต่ก็ปกติเลยค่ะเด็กน้อยส่วนใหญ่ติดคนเป็นแม่อยู่แล้ว"

"ครับป้า เธอมีพี่เลี้ยงคอยช่วยเลี้ยงอยู่คนนึง แต่ตอนนี้พี่เลี้ยงลาออกไปแล้วครับ"

"อ๋อ..."

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับป้า"

"ค่ะ"

"ตอนเย็นมีอะไรกินครับ?"

"หลายอย่างเลยค่ะ มีทั้งของชอบของคุณชินกรณ์และของชอบของคุณฟ้าเลยค่ะ"

"ครับ ผมหิวข้าวมากๆ เลย ข้าวก็ไม่ได้กิน แถมได้อุ้มลูกเดินทั้งวันอีก" ชินกรณ์เดินไปบ่นไป ป้าแม่บ้านเองก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้แต่ก็ปนกับสงสารเหมือนกัน