แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 81

หลายวันต่อมา...

ขณะที่ฟ้าฝันกำลังใส่เสื้อผ้าให้กับลูกชายหลังจากอาบน้ำเสร็จ แม่บ้านก็วิ่งขึ้นมาหาเธอด้วยความร้อนใจ

"คุณฟ้าคะคุณฟ้า!"

"อะไรคะป้า ทำไมดูรีบร้อนขนาดนั้น"

"เกิดเรื่องแล้วค่ะ"

"เกิดอะไรคะ!?"

"คุณชินกรณ์รถคว่ำค่ะตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ลูกน้องที่บริษัทเพิ่งจะโทรมาบอกค่ะ"

"อะไรนะคะรถคว่ำ!?"

"ค่ะ ตอนนี้ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณชินกรณ์เป็นยังไงบ้าง พอรู้ข่าวแล้วก็รีบมาบอกคุณฟ้าเลยค่ะ"

"บอกคนขับรถให้ทีค่ะฟ้าจะไปโรงพยาบาล ฝากป้าคอยดูแลลูกหมูด้วยนะคะ ฟ้าจะไปดูเขา"

"ได้ค่ะคุณฟ้า"

เธอรีบเดินไปคว้าเสื้อแขนยาวแล้วเดินลงไปทันทีพร้อมกับลูกชาย ก่อนจะส่งลูกหมูให้กับป้าแม่บ้านอุ้มและเธอก็รีบไปโรงพยาบาลทันที

โรงพยาบาล...

ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลฟ้าฝันก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที และก็ได้เจอกับลูกน้องของชินกรณ์ที่อยู่ในสภาพร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเลือดไม่ต่างกัน

"เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงรถคว่ำได้"

"ถนนมันลื่นครับ ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณฟ้าผมไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

"แล้วคุณชินกรณ์เป็นยังไงบ้าง?"

"คุณหมอเพิ่งพาเข้าห้องฉุกเฉินไปก่อนหน้าคุณฟ้าจะมาไม่นานเองครับ"

"...." เธอมองเข้าไปด้านในก่อนจะเดินไปวนเวียนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินไม่ยอมไปไหน เพราะเป็นห่วงคนด้านใน แต่ก็เป็นห่วงลูกที่อยู่ที่บ้าน ยังดีที่ลูกหมูมีคนคอยดูแลอยู่เลยไม่ต้องคอยกังวลอะไรมาก

ผ่านไปไม่นาน...

แกร้ก....

ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกก่อนที่คุณหมอและพยาบาลจะเดินออกมาพร้อมๆ กัน

"คุณหมอคะคนไข้ที่รถคว่ำอาการเป็นยังไงบ้างคะ"

"ยังดีที่สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนมากครับ มีแค่บาดแผลภายนอก บาดแผลภายในทางหมอได้ทำการเอกซเรย์แล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ แต่ต้องให้คนไข้นอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลก่อนสักสองสามวันนะครับ"

"ค่ะคุณหมอ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวไปพักก่อนนะครับ"

"ค่ะ"

หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปได้ไม่นาน ชินกรณ์ก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสภาพที่ศีรษะผูกพันด้วยผ้าสีขาวหนาเตอะ ข้างกายมีสายให้น้ำเกลือและสายให้เลือดอยู่ สภาพของเขาถึงแม้จะไม่ได้อันตรายอะไรแต่ก็บอกได้ว่าเขาเองก็เจ็บหนักเหมือนกัน

"พวกนายกลับไปพักเถอะ ฉันให้หยุดงานได้จนกว่าจะกลับมาหายดี ฝากบอกป้าด้วยนะว่าดูแลลูกหมูให้ฉันก่อน พรุ่งนี้ค่อยพามาหาฉันที่โรงพยาบาล"

"ได้ครับคุณฟ้า"

เพราะไม่มีคนคอยดูแลฟ้าฝันจึงต้องรับหน้าที่นี้แทน และให้แม่บ้านคอยดูแลลูกชายที่ตอนนี้เริ่มจะอยู่กับคนอื่นได้บ้างแล้ว

ผ่านไปสักพัก...

ร่างบางค่อยๆ ก้าวเดินไปมองที่เตียงคนไข้ มองดูร่างของสามีที่สะบักสะบอมไม่น้อย ก่อนจะใช้ปลายนิ้วสัมผัสกับแผลบนร่างกายของชายหนุ่มอย่างเบามือ

เขาคงจะเจ็บมากสินะ

แม้ตอนนี้ใจจะยังนึกโกรธเขาอยู่ แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเธอกลับเป็นห่วงเขามากกว่า เธอคงรับไม่ได้ถ้าจะต้องมีใครตายเพราะการชดใช้ความผิดที่ตัวเองเคยทำ

ถึงมันจะรุนแรงในสายตาของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้ใครต้องมาตายเพียงเพราะเรื่องแค่นี้

เช้าวันต่อมา...

"ฟ้าฝัน ฟ้าฝัน"

"...." หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่แผ่วเบาดังมาจากที่ไหนสักที่หนึ่ง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าในห้องนี้มีเพียงเธอและชินกรณ์อยู่ด้วยกันเพียงสองคน "คุณชินกรณ์!"

"แล้วพวกนั้นล่ะเป็นอะไรกันมากหรือเปล่า?"

"พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ฉันก็ให้หยุดงานจนกว่าจะรักษาตัวให้หายดีนั่นแหละ มีแต่คุณนี่แหละที่ได้นอนโรงพยาบาล"

"ฉันอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ"

"คุณหมอบอกว่าต้องนอนดูอาการก่อนอีกสองสามวัน"

"คิดถึงลูกหมูแล้วอ่ะ อยากนอนกอดจัง"

"...."

"อืม...แล้วฉันไม่ได้เป็นอะไรมากทำไมต้องให้เลือดด้วยล่ะ?"

"คุณหมอบอกว่าคุณเสียเลือดเยอะก็เลยต้องให้เลือด ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองหัวแตก"

"รู้ มันก็เจ็บจี๊ดๆ อยู่ ไม่คิดว่ามันจะ..."

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันให้ป้าทำอาหารมาให้คุณอยู่ คิดว่าคุณคงจะไม่ชอบอาหารโรงพยาบาล"

"รู้ใจดีแบบนี้ต้องเลื่อนขั้นเป็นศรีภรรยาแล้วไหม?"

"เจ็บตัวแบบนี้ยังจะมีอารมณ์พูดเล่นอีกนะ!"

"แล้วลูกหมูจะมาด้วยหรือเปล่า?"

"มาสิ ถ้าไม่มาจะอยู่กับใครได้ล่ะ"

"แล้วตอนกลางคืนให้ลูกหมูนอนที่นี่ด้วยได้ไหม เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องเอาเตียงมาเปลี่ยน ลูกหมูจะได้นอนกับฉันบนเตียงได้"

"ไม่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากเลย ลูกหมูมาคุณก็ไม่ได้พักผ่อนพอดี หายกลับบ้านได้แล้วค่อยว่ากัน"

"อื้อ...คิดถึงเด็กอ้วนจังกอดแม่ลูกหมูแทนได้ไหม"

"หยุดเลยนะ!"

"คร้าบ หยุดก็หยุด"