แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 82

วันถัดมา...

"แอ้ แอ้ หม่ำ หม่ำ" เด็กน้อยส่งเสียงเรียกผู้เป็นแม่ ขณะที่ฟ้าฝันกำลังป้อนข้าวให้กับชินกรณ์อยู่ เธอวางช้อนแล้วเดินไปอุ้มลูกชายมาวางไว้บนเตียงของชินกรณ์

"นั่งตรงนี้ก่อนนะลูกห้ามดื้อห้ามซนไม่อย่างนั้นได้ตกลงไปเจ็บตัวทั้งพ่อทั้งลูกแน่"

"ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะกอดลูกหมูไว้ให้แน่นๆ เลย"

"กินข้าวเถอะ คุณยังมียาต้องกินอีกนะ"

"เบื่อแล้วอ่ะกินยา ทำไมต้องกินยาด้วย" ชินกรณ์แสดงท่าทางเบื่อหน่าย เพราะไม่ชอบกินยาเลย

"คุณเจ็บตัวอยู่แบบนี้ไม่กินยามันจะหายได้ยังไง?"

"นั่นสิ แต่ฉันก็นึกว่าฉันจะไม่รอดมาซะแล้ว กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอกับลูกหมูอีก"

"พูดอะไรแบบนั้น คุณก็รอดมาแล้วนี่ไง"

"ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอกนะ บางทีฉันอาจจะตายพรุ่งนี้ หรืออาจจะ.."

"ถ้าคุณไม่หยุดพูดเรื่องพวกนี้ ฉันจะให้คุณกินข้าวเอง!"

"ชีวิตคนเรามันสั้นนะ ฉันกลัว...กลัวว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเธอกับลูก"

"บอกให้หยุดพูดไง!" ฟ้าฝันดุคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"เราดีกันเถอะนะฟ้าฝัน ฉันก็แค่กลัวกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบครอบครัว กลัวว่าตัวเองจะตายก่อน ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเมื่อไหร่ ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากดูแลเธอกับลูก อยากใช้ชีวิตแบบครอบครัวสุขสันต์อย่างที่ฉันและเธอฝันเห็นมาโดยตลอด ต่อให้เราจะไม่มีแบบนั้นแล้วเราก็สามารถสร้างครอบครัวสุขสันต์ขึ้นมาเองได้ไม่ใช่หรอ"

"แล้วคุณจะมาพูดอะไรตอนนี้"

"ก็พูดตอนนี้แหละดีที่สุดแล้ว จะไม่ให้พูดตอนนี้แล้วเธอจะให้ฉันไปพูดตอนไหน เธอเคยบอกกับฉันไม่ใช่หรอว่ามีอะไรก็ให้รีบพูดรีบบอกรีบทำ ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้ทำมัน"

"ฉันรู้ แต่ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่คุณจะเอามาพูดทำไม"

"งั้นเธอก็ให้อภัยฉันสิ ฉันจะได้เลิกพูด เราสองคนจะได้กลับมาใช้ชีวิตแบบครอบครัวด้วยกัน มีฉันมีเธอแล้วก็มีลูกหมู อนาคตเราก็จะมีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาอีกสักคนสองคน"

"พูดเวอร์เกินไปแล้วคุณลูกหมูยังไม่ทันโตเลยจะรีบมีอะไรขนาดนั้น"

"มีหัวปีท้ายปีมันก็ดีนะลูกจะได้โตทันกัน"

"...."

"เธอให้อภัยฉันได้หรือเปล่า?"

"ตอนนี้กินข้าวก่อนอย่าเพิ่งพูดเลย"

"ฉันจะยอมกินข้าวก็ต่อเมื่อเธอให้คำตอบฉัน"

"อืม"

"อืม...นี่หมายความว่ายังไงหรอ?"

"ก็อืมไง!"

"เธอให้อภัยฉันแล้วใช่ไหม?"

"ก็เออไง ถามทำไมอยู่ได้เนี่ย เกิดมาคุณไม่เคยพูดหรือไง"

"...." ชินกรณ์เผยรอยยิ้มของตนเองออกมาเล็กน้อย ก่อนจะนั่งกินข้าวโดยมีฟ้าฝันเป็นคนป้อนเพราะตอนนี้เขายังเจ็บแขนอยู่จึงช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้มากนัก ถึงแม้กระดูกกระเดี้ยวจะไม่ได้หักแต่ก็ฝากรอยช้ำเอาไว้พอสมควรเลย

"โอ๊ยซี๊ด!"

"อุ้ย อะไรคุณ!?" ฟ้าฝันสะดุ้งอย่างแรง จนเกือบทำข้าวต้มในช้อนที่กำลังตักจะป้อนเข้าไปในปากของชินกรณ์เกือบหก

"รู้สึกว่าจะมีบางอย่างล้วงเข้ามาในเสื้อฉันแล้วหยิกหัวนมฉันนะ" ทั้งสองก้มลงมองเด็กน้อยที่นั่งมองตาแป๋วอยู่

"ลูกหมูนี่หยิกพ่ออีกแล้วหรอ?"

"แอ้ แอ้"

"เรานี่จริงๆ เลยนะ ชอบเล่นอะไรที่พิเรนทร์จริงๆ"

"หม่ำ หม่ำ หม่ำ"

"ลูกหมูเคยกินนมคุณไหม?"

"ไม่นะ"

"สงสัยลูกหมูนึกว่านมของคุณกินได้มั้ง"

"ลูกหมูไม่เคยกินแต่ลูกหมูเคยกัด กัดเจ็บมากๆ ด้วย ถ้าไม่กัดก็จะหยิกแรงๆ"

"สมควร"

"อยากรู้จริงๆ ว่าลูกติดนิสัยใช้ความรุนแรงมาจากใคร"

"ยังต้องถามอีกหรอว่าลูกหมูติดนิสัยใช้ความรุนแรงมาจากใคร?"

"ก็...ฉันก็ไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไรขนาดนั้นนะ"

"พูดอะไรอายปากบ้างหรือเปล่านั่น คุณเองไม่ใช่หรอที่ติดนิสัยชอบใช้ความรุนแรงกับคนอื่น"

ฟ้าฝันรีบเดินไปหยิบเสื้อที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะรีบเดินเข้ามาและใส่ให้กับชินกรณ์เพราะกลัวว่าเขาจะหนาว

"คราวหน้าถ้าจะอาบน้ำก็ปิดแอร์ก่อน แล้วก็อาบแต่หัววัน เดี๋ยวก็เป็นไข้ขึ้นมาอีกหรอก ไม่อยากกลับบ้านหรือไง"

"เธอเป็นห่วงฉันหรอ?"

"แล้วคิดว่าไงล่ะ"

"ก็เธอเป็นห่วงฉัน เธอกลัวว่าฉันจะเป็นไข้ไม่ได้กลับบ้าน กลัวว่าแผลของฉันจะเป็นบาดทะยักกลัวว่าจะติดเชื้อกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไปใช่ไหม"

"บอกแล้วไงว่าฉันกลัวไม่มีคนทำงานหาเงินเลี้ยง"

"งั้นฉันจะคอยทำงานหาเงินเลี้ยงเธอไปตลอดชีวิตเลยดีไหม"

"ฉันใช้เงินเปลืองนะเลี้ยงไหวหรอ"

"ไหวสิทำไมจะเลี้ยงไม่ไหว"

"ทำเป็นเก่ง!"

"คืนนี้นอนบนเตียงกับฉันนะ"

"เดี๋ยวก็โดนหมอด่าเอาหรอก"

"เธอคิดว่ามีใครกล้าด่าฉันด้วยหรอ?"

"ทำไม?"

"ฉันเป็นหุ้นส่วนของโรงพยาบาลนี้ เธอยังคิดว่าจะมีใครกล้าด่าฉันอีกไหม"

"ชิ! อวดรวยหรือไง"

"แล้วไม่ชอบหรอผัวรวย"

"...."

"เงียบแบบนี้แสดงว่าชอบ สงสัยกลับบ้านไปต้องให้รางวัลซะแล้ว"

"...."

"ต้องเสกเด็กเข้าท้องสักสองสามคนซะแล้ว"

"คนบ้า!"