แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 83

สองวันถัดมา...

ถึงจะได้กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วแต่ชินกรณ์ก็ยังไปทำงานไม่ได้ เพราะร่างกายของเขายังไม่กลับมาหายดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ฟ้าฝันก็ยังไม่วางใจ

"อื้มม ฟอด ฟอด ฟอด ชื่นใจจังเลยลูกสาวใครเนี่ย"

"แอ้ แอ้ หม่ำ หม่ำ" แม้จะพูดได้เป็นบางคำแต่คำที่ฟังชัดที่สุดก็คือคำว่าหม่ำ จะพูดทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าผู้เป็นแม่หรือได้เห็นหน้าของชินกรณ์

"หนูเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เองนะลูกหมูจะกินอีกแล้วหรอ แค่นี้ก็อ้วนเป็นหมูแล้วนะ" ชินกรณ์มองหน้าลูกชายแล้วอยากจะหยิกแก้มให้แรงๆ กัดแก้มให้เป็นรอยฟันสักที แต่ก็ไม่กล้ากลัวว่าลูกชายจะเจ็บ

อีกอย่างก็กลัวโดนเมียด่าด้วย...

แกร้ก!

"เล่นอะไรกันอยู่น่ะ?" ฟ้าฝันเดินออกมาจากห้องน้ำ พลางเอ่ยถามสามีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงโดยมีลูกชายนั่งอยู่บนหน้าอก

"ลูกหมูกินนมไปเมื่อกี้ จะหม่ำอีกละ"

"อย่าตามใจมากนะคุณ"

"ครับ"

"แล้วนี่ยังไม่หายเจ็บทำไมเอาลูกหมูไปนั่งบนอกล่ะ เดี๋ยวก็เจ็บหนักขึ้นไปอีกหรอก ลูกหมูยังเด็กไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ไม่ทันได้ระวังอะไรด้วย"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้แข็งแรงแล้วนี่ไง"

"ตัวยังมีรอยเขียวช้ำอยู่เลย เอาอะไรมาบอกว่าแข็งแรงแล้ว"

"ก็...ไม่เจ็บแล้วนะ"

"เหรอ?"

"ครับ"

"แล้วนี่กินข้าวแล้วกินยาหรือยัง"

"เอ่อ...ยังครับ"

"ทำไมถึงยังไม่กิน?" ฟ้าฝันหันไปถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เพราะเธอเองก็กำชับเป็นอย่างดีแล้วว่าให้ชินกรณ์กินยาหลังอาหารด้วย เพราะคุณหมอสั่งมาว่าให้กินยาให้ครบสามเวลาจนกว่าจะหมด

"ยามันอยู่ข้างล่าง ฉันลืมเอาขึ้นมา รอเธออาบน้ำเสร็จก่อนนี่ไงถึงจะลงไปเอายามากิน"

"...." ไม่รู้ว่าที่ชินกรณ์พูดเป็นความจริงหรือว่าเขาแค่โกหก แต่ที่เธอกำชับให้เขากินยาให้ตรงเวลาครบทุกวันก็เป็นเพราะว่าเธอเป็นห่วงเขา

"แค่นี้เองทำไมต้องดุกันด้วยล่ะ"

"คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง"

"รู้แล้วว่าเป็นห่วงแต่ฉันไม่ได้ลืมสักหน่อย"

"...." เธอถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะเดินเข้าไปแต่งตัวด้านในไม่นานก็เดินออกมา

"ไปอาบน้ำได้แล้วคุณ"

"อาบด้วยกันไม่ได้หรอ อยากได้คนถูหลังให้จัง"

"จะไปอาบเองดีๆ หรือคุณอยากไปนอนห้องตัวเอง?"

"โอเคๆ ฉันไปอาบเองก็ได้ แค่นี้เองไม่เห็นต้องมาขู่กันแบบนี้เลย"

"...."

หลังจากที่ชินกรณ์ไปอาบน้ำฟ้าฝันก็พาลูกชายเข้านอนเหมือนอย่างเคย จนกระทั่งเด็กน้อยหลับปุ๋ยไปบนแขนของผู้เป็นแม่ เธอค่อยๆ พาลูกชายไปนอนประจำที่ของตัวเอง จากนั้นเธอก็เตรียมตัวที่จะเข้านอน

แกร้ก~

"ลูกหมูหลับแล้วหรอ?"

"อืม หลับไปเมื่อกี้น่ะ"

"...." ชินกรณ์ไม่ตอบอะไร เขาชะเง้อไปมองลูกชายที่นอนอยู่ตรงกลางเตียง ซึ่งฟ้าฝันน่าจะแบ่งพื้นที่เอาไว้ให้สำหรับเขานอนด้วยในคืนนี้แล้ว

"คุณไปนอนฝั่งโน้นนะฉันจะนอนฝั่งนี้ลูกหมูจะได้นอนตรงกลาง"

"อื้ม ได้สิ" เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเดินไปใส่เสื้อผ้าแล้วเดินกลับมาที่เตียง

นี่เป็นครั้งแรกที่ชินกรณ์จะได้นอนกับฟ้าฝันและลูกหมู ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วฟ้าฝันไม่ได้ให้เขานอนกับลูกหมูเลยเพราะกลัวว่าลูกหมูจะนอนซนไปโดนแผลของเขา

ผ่านไปสักพัก...

"เธอไปไหนมา?" ชินกรณ์เอ่ยถามภรรยาที่เพิ่งจะเข้ามานอนบนเตียง เพราะเธอหายออกไปไหนมาก็ไม่รู้พักใหญ่ๆ

"ปกติไม่ได้ตื่นเช้าแบบนี้นะ"

"ถ้ายังง่วงก็นอนต่อสิเดี๋ยวดูลูกให้"

"ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากนอนต่อให้มันติดนิสัย"

"วันนี้ไปเที่ยวกันไหม?"

"จะไปเที่ยวไหนอีก คุณยังไม่หายดีเลยนะ เดี๋ยวก็เป็นหนักขึ้นไปอีก"

"ฉันอยากพาลูกไปเที่ยว อยากพาเธอไปพักผ่อนบ้าง"

"เอาตัวคุณให้หายดีก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน"

"ฉันไม่ได้ขับรถเองสักหน่อย ให้คนขับรถที่บ้านขับรถให้ไง"

"แล้วจะไปที่ไหนกันล่ะ?"

"เธออยากไปที่ไหนล่ะ ไปเที่ยวทะเลพักผ่อนที่บ้านพักของฉันไหม"

"อืม...เหมือนจะดีเหมือนกันนะ"

"เห็นมะ ฉันอยากพาลูกหมูไปเล่นน้ำด้วย ครั้งแรกเลยนะที่ลูกหมูจะได้เห็นน้ำทะเล"

"...." ฟ้าฝันนอนหลับตาพริ้ม วาดภาพถึงท้องทะเลสีฟ้าคราม ท้องทะเลที่เธอเคยเห็นในวัยเด็ก ภาพที่เธอกำลังวิ่งเล่นอยู่กับแม่ ส่วนพ่อของเธอก็นั่งอยู่ที่ริมชายหาด

"ฉันอยากเห็นเธอยิ้มได้อีกจัง"

"แล้วฉันไม่ยิ้มตรงไหน?"

"ฉันอยากเห็นเธอยิ้ม ยิ้มจริงๆ ไม่ใช่ยิ้มจากการฝืน"

"...."

ชินกรณ์ค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของหญิงสาว

"ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องไม่สบายใจ ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรอยู่ ขอให้เธอรู้ว่าเธอยังมีฉัน"

"ขอบคุณนะ"