แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 12

“ป้าเข้าใจผิดแล้ว” จางเฉินซื่อเป็นคนที่หายากในหมู่บ้านที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดที่จะ ปิดบังนาง “เมาโวโวบางอันมีพิษจริง แต่เมาโวโวพวกนี้ไม่มีพิษ ก่อนหน้านี้สาเหตุที่คนในหมูบ้านกินแล้วตาย นั่นเป็นเพราะว่าที่พวกเขากินนั้นมีพิษ”

จางเฉินซื่อยังคงไม่เชื่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยิบเห็ดขึ้นมาและพูดชื่อของพวกมัน “เห็ดเหล่านี้กินได้หมด แถมรสชาติยังอร่อยมากด้วย ข้าเคยกินมาก่อน ไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“เจ้าเคยกินจริงรึ？”จางเฉินซื่อรู้สึกโล่งใจลงหน่อย แต่ก็ยังกังวลอยู่

“จริง” ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างแน่ใจ

เห็นเช่นนี้จางเฉินซื่อก็รู้สึกโล่งใจลง ตบหน้าอกตัวเองเบาๆแล้วจึงกล่าวอย่างนึกกลัวภายหลังว่า “ไม่ได้แสวงหาความตายก็ดี แม้ชีวิตจะลำบากเพียงใดก็ต้องอดทนสู้ต่อไป”

ขณะที่พูดจางเฉินซื่อก็เปิดตะกร้าเผยให้เห็นถึงไข่หนึ่งฟองและธัญพืชที่อยู่ข้างใน

ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงดีใจที่สุดคือ ด้านในนั้นยังมีเกลือหยาบนิดหน่อยด้วย

“ป้าก็ไม่ได้มีของดีอะไรนัก พวกนี้เจ้าเอาไว้ก่อน”จางเฉินซื่อกล่าว และไม่รอลั่วเสี่ยวปิงตอบ ก็วางของในตะกร้าไว้ตรงบนเตาข้างๆลั่วเสี่ยวปิง

ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงแดงเล็กน้อย

คนในหมู่บ้านต่างก็กลัวจางเฉินซื่อกัน เพราะว่านางจัดจ้านเกินไป แต่มีนางเท่านั้นที่รู้ว่า จางเฉินซื่อเป็นคนดีใจดีที่สุด

แม้ว่าชีวิตของจางเฉินซื่อเองนั้นก็ยากลำบาก แต่หลายปีมานี้จางเฉินซื่อกลับช่วยเหลือเจ้าของร่างเดิมไม่น้อยนัก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธจางเฉินซื่อ นำของรับไว้อย่างเงียบๆ

บุญคุณนี้ นางรับไว้แล้ว ต่อไปนางจะตอบแทนให้หมดอย่างแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงหยิบเห็ดสองสามดอกจากตะกร้าแล้วยื่นให้จางเฉินซื่อ “ถ้าป้าเชื่อใจข้า ก็เอากลับไปต้มแกงกิน ข้ากล้ารับรองว่าสิ่งนี้ไม่มีพิษและอร่อยมาก”

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพราะว่าคนในหมู่บ้านต่างก็กลัวเมาโวโวกันหมด แต่สุดท้ายก็นำของใส่ลงไปในตะกร้างของตัวเอง

“เชื่อใจเจ้าอยู่แล้ว งั้นข้าเอากลับไปแล้วนะ เด็กๆยังรอกินข้าวอยู่ ข้าไม่อยู่ต่อล่ะ”

เล่อเล่อหิวตั้งนานแล้ว อดใจรอไม่ไหวจึงดื่มไปคำหนึ่ง

“อืม อร่อย” พูดจบ เล่อเล่อก็เริ่มกินคำเล็กทีล่ะคำ

ส่วนอานอานก็ตาสว่างขึ้นเมื่อกินไปคำแรก

ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักให้ตัวเองชามหนึ่ง แกงเห็ดป่าเข้าท้อง ลั่วเสี่ยวปิงเพียงรู้สึกว่าสบายไปทั่วกาย

พออานอานและเล่อเล่อกินแกงเห็ดป่าหมดแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักไข่นึ่งให้ทั้งสองไปคนล่ะชาม เด็กทั้งสองกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

แต่ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงทำความสะอาดห้องครัวอยู่นั้น อานอานกลับไม่ยอมออกไปสักที

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความแปลกประหลาด จึงหันมองอานอาน “มีไรรึ？มีเรื่องจะพูดกับแม่เหรอ？”

อานอานพยักหน้า เงยหน้าสบตากับลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่ พวกข้าจะตายหรือไม่？”