แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 13

“เหตุใดอานอานถึงพูดเช่นนี้？” ลั่วเสี่ยวปิงแปลกใจยิ่งนักที่อานอานจะถามเช่นนี้

อานอานก้มหัวน้อยๆของเขาลง และพูดอย่างเศร้าว่า “อานอานรู้ว่าท่านแม่เหนื่อยมาก อานอานไม่กลัวตาย”

เห็นอานอานพูดถึงความตายอีก ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกผิดปกติแล้ว

วางงานในมือลง ลั่วเสี่ยวปิงนั่งยองสบตาอานอาน และกล่าวอย่างมีความอดทนว่า “อานอาน แม่รับรองว่า พวกข้าจะยังมีชีวิตอยู่อย่างดี และไม่ตายแน่นอน แต่ว่าอานอาน เจ้าบอกแม่ได้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าถึงคิดว่าพวกข้าจะต้องตาย？”

อานอานได้ยินถ้อยคำดังกล่าว หันมองเห็ดข้างที่ยังกินไม่หมด “ของพวกนั้น คนในหมู่บ้านบอกว่า กินแล้วจะตาย”

อานอานเงยหน้า มองดูลั่วเสี่ยวปิง ทำหน้าขอคำยืนยันกับนาง “ท่านแม่ พวกข้าจะไม่ตายจริงเหรอ？เป็นเพราะคนในหมู่บ้านจงใจหลอกอานอานใช่หรือไม่？”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ คอแหบเล็กน้อย น้ำตาคลอ

เด็กคนนี้ คิดว่าเห็ดมีพิษแท้ๆ แต่กลับกินอย่างเชื่อฟัง ช่างทำให้คนรู้เอ็นดูยิ่งนัก

กลั้นน้ำตาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากด้วยความยากลำบาก “ในเมื่ออานอานคิดว่ามีพิษ ทำไมต้องกินด้วย？”

“เพราะอานอานรู้ว่า ท่านแม่เลี้ยงข้าและน้องสาวอย่างยากลำบาก อานอานไม่อยากให้ท่านแม่ต้องเหนื่อย”

พูดจบ อานอานก็พูดต่อว่า “ขอแค่ได้อยู่กับท่านแม่ อานอานก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”

ฟังคำพูดของอานอาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กอดอานอานไว้ในอ้อมแขน น้ำตาก็ไหลออกมาตาม

“อานอานจะไม่ตาย แม่ก็ไม่เหนื่อย แม่จะพยายามให้อานอานมีชีวิตที่ได้ขึ้น” ลั่วเสี่ยวปิงสัญญา

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็สอนอานอานให้รู้จักเห็ด และบอกให้เขาห้ามเด็ดเห็ดที่ไม่รู้จัก เพราะกินแล้วตายจริง

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม ลั่วเสี่ยวปิงก็สะพายกระบุง จูงเด็กไว้มือล่ะข้างและไปที่ตัวเมือง

เมืองซีเหอไม่ได้อยู่ใกล้กับหมู่บ้านต้าซิง พอสามแม่ลูกถึงในเมือง ก็ใช้เวลาในการเดินทางไปหนึ่งชั่วยาม

ยังไม่ได้พักแม้แต่ครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบไปถามหาร้านผลไม้ถนอมที่ใกล้หน้าประตูเมืองที่สุด เตรียมจะแนะนำเมล็ดสนของตัวเอง

แต่ ลั่วเสี่ยวปิงพึ่งมาหยุดตรงหน้าร้านผลไม้ถนอม กำลังจะวางกระบุงสะพายหลังและเอาเมล็ดสนด้านในออกมา ทันใดนั้นก็มีเสียงที่แฝงไปด้วยเจตนาร้ายดังขึ้นข้างๆ

“ฮ่า คนอัปลักษณ์นี่มาจากไหนกัน？ขี้เหร่เช่นนี้อย่าออกมาทำให้คนอื่นตกใจเลยดีกว่า หากเขาตกใจเป็นอะไรไปละก็เจ้าชดใช้ได้เหรอ？”

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นหู หันหัวมามอง พอมองเห็นหน้าคนที่มานั้น นัยน์ตาก็หดตัวลงทันที อารมณ์ความเกลียดชังก็ปรากฏขึ้นในใจ