แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 14

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าอารมณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันของตัวเองนั้นมาจากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

คนตรงหน้าที่มีเจตนาร้ายที่เต็มต่อนางนั้น นางรู้จัก

ก็เป็นคนในหมู่บ้านต้าซิงเหมือนกัน เรียกว่าจ้าวจินซาน ซึ่งพ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เนิ่นๆ เนื่องจากตอนปู่ย่ายังมีชีวิตอยู่นั้นได้ละเลยวินัยของเขา และเขาถูกเรียกว่าอันธพาลจ้าว

เมื่อสี่ปีที่แล้ว หลังจากเจ้าของร่างเดิมพึ่งอยู่เดือนเสร็จไม่นาน ไอ้อันธพาลจ้าวคนนี้ก็แอบปีนเข้าห้องนางในตอนกลางดึก อยากจะข่มขืนเจ้าของร่างเดิม

และเป็นเพราะครั้งนั้น เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเอง เจ้าของร่างเดิมจึงตัดสินใจปาดหน้าตัวเอง

ส่วนอันธพาลจ้าวเห็นบาดแผลบนในหน้าของเจ้าของร่างเดิมลึกจนเห็นกระดูก กลัวทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยรีบวิ่งหนีไป

หลังจากนั้น เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยเห็นอันธพาลจ้าวอีกเลย แค่ได้ยินว่าเขาย้ายไปอยู่ในเมือง และยังแต่งงานในเมืองแล้วด้วย

ส่วนเจ้าของร่างเดิม กลับเสียโฉมเพราะเขา

เนื่องจากเสียโฉม หลายปีมานี้เจ้าของร่างเดิมจึงโดยคนอื่นดุว่า เหยียดหยามและรังเกียจ ในใจรู้สึกเจ็บปวดและต่ำต้อยอย่างยิ่ง

ส่วนเขาอันธพาลจ้าว ดูเขาใส่เสื้อผ้าที่ทำด้วยผ้าฝ้ายเนื้อดีและในมือก็ยังสวมแหวนหยกวงหนึ่งที่มีคุณภาพที่ดูแล้วก็ถือว่าดีอยู่ ชีวิตคงอยู่ดีเป็นสุขมากเลยสินะ

คนเช่นนี้ มีสิทธิ์อะไรได้มาใช้ชีวิตที่ดีเช่นนี้？

มีความเย็นชาแว๊บผ่านไปในดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงอย่างรวดเร็ว

และอันธพาลจ้าวที่หัวเราะเยาะเย้ยลั่วเสี่ยวปิงเสร็จ ในเวลานี้ก็จำหญิงขี้เหร่ที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ว่าเป็นลั่วเสี่ยวปิง มองดูเจ้าของร้านร้านผลไม้ถนอมอย่างเย่อหยิ่ง

“เถ้าแก่หวู่ เจ้ายังอยากให้ข้าทำธุรกิจร่วมกับเจ้าอีกหรือไม่？คนน่าขยะแขยงเช่นนี้มายื่นไว้ตรงนี้ข้าจะเลือกของได้อย่างไร？หากแขกในหอฝูหม่านของข้ากินผลไม้ถนอมของเจ้าแล้วท้องเสีย เจ้าจะรับผิดชอบรึ？”

เมื่อเจ้าของร้านร้านผลไม้ถนอมได้ยินเช่นนี้ ก็รีบอ้อมมาจากกองผลไม้ถนอม มาถึงตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง ยกมือก็ไล่พวกเขา “ไปไปไป ไอ้คนขอทาน อย่ามาขัดขวางข้าทำธุรกิจ”

แค่นี้ไม่พอ เถ้าแก่หวู่นั้นยังคิดจะเอามือไปดันเล่อเล่อ

“เจ้ากล้าทำดู？” ลั่วเสี่ยวปิงขึ้นหน้ามาปกป้องเล่อเล่อ ด้วยน้ำเสียที่เย็นชา

เห็นเล่อเล่อจะร้องไห้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงนั่งยองๆและลูบหัวของเล่อเล่อ “เล่อเล่อดีเด็กนะ แม้ว่าบนแผ่นดินนี้จะมีคนชั่ว แต่ก็ยังมีคนดีอีกมากมาย”

โลกของเด็กควรจะไร้เดียงสา ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากให้ในใจของเล่อเล่อมีความไม่ดีไว้

เล่อเล่อเหมือนเข้าใจและไม่เข้าใจ แต่ก็ตั้งใจมองดูหน้าของลั่วเสี่ยวปิง กล่าวว่า “ท่านแม่ไม่ชี้เหร่ ท่านแม่สวยงามที่สุดแล้ว เล่อเล่อชอบท่านแม่ที่สุดเลย”

จากนั้น ก็เงยหน้ายิ้ม หันมองอานอานที่อยู่ข้างๆ “พี่ชาย เจ้าว่าใช่หรือไม่？”

ขณะนี้อานอานยังหน้าบึ้งอยู่ ในตายังมีความโกรธแค้นอยู่เพราะเรื่องเมื่อกี้ เมื่อได้ยินน้องสาวพูดเช่นนี้ อานอานจึงค่อยสบตากับลั่วเสี่ยวปิง เอ่ยอย่างมั่นใจอย่างยิ่งว่า “ท่านแม่สวยงามที่สุดแล้ว”

มองดูความจริงใจของลูกทั้งสอง ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าในสายตาพวกเขานั้นตัวเองสวยที่สุดจริง

แท้จริงในสายตาของเด็กนั้น ไม่ได้แยกระหว่างความงามและความอัปลักษณ์ แยกเพียงแต่ความดีและความชั่วเท่านั้น

แต่ต่อให้รู้เช่นนี้ แต่น้ำใจของเด็กทั้งสองลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นอย่างชัดเจนและทำให้นางใจละลายไปหมด