แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 15

“จู๊บๆ——”

ลั่วเสี่ยวปิงหอมแก้มลูกทั้งสอง และพูดอย่างอารมณ์ดีมากว่า “อืม แม่สวยที่สุดแล้ว”

พูดจบ ก็ไม่สนสีหน้าที่แปลกประหลาดของคนที่เดินผ่านไปมา ลั่วเสี่ยวปิงจูงมือลูกทั้งสองที่แก้มแดงก่ำและตื่นเต้นเดินไปข้างหน้าต่อ

“ท่านแม่ ตอนนี้พวกข้าไปไหนกัน？”อานอานถาม แก้มที่ยังแดงก่ำอยู่เล็กน้อยนั้นมีความกังวล

เขารู้ว่าแม่ต้องการขายเห็ดและเมล็ดสนเหล่านี่และไปซื้อข้าว แต่กลัวแม่จะเจอคนแบบนั้นอีกมาก

ในเวลานี้ ในใจของอานอานก็รู้สึกท้อแท้เล็กน้อย หากตัวเองแข็งแกร่งกว่านี้ก็ดีแล้ว เช่นนี้ท่านแม่จะได้ไม่โดนรังแกอีก

“หอฝูหม่าน！”

เมื่อพูดชื่อนี้ออกมา แววตาของลั่วเสี่ยวปิงก็มีแสงเป็นประกาย

เมื่อกี้ไม่ใช่เพราะนางไม่อยากจัดการกับอันธพาลจ้าว แต่นางก็ไม่ใช่คนไม่เจียมตัวและดูสถานการณ์ไม่เป็น นางรู้ดีว่า ด้วยความสามารถของนางในตอนนี้ ต่อให้โต้เถียงตรงหน้าร้านผลไม้ถนอมกับอันธพาลจ้าว ก็ไม่ได้มีอะไรดีกับตัวเอง

และจากการสนทนาระหว่างอันธพาลจ้าวกับเจ้าของร้านร้านผลไม้ถนอมนั้นนางก็รู้ว่า อันธพาลจ้าวน่าจะเป็นผู้ดูแลเล็กๆของหอฝูหม่าน

งั้นจะจัดการอันธพาลจ้าวนั้นก็สามารถลงมือจากหอฝูหม่านได้

หอฝูหม่านเป็นร้านเหล้าอันดับสองในเมืองซีเหอ และธุรกิจของร้านก็แย่กว่าหอว่านเซียงที่เป็นอันดับหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้ ก็ยิ่งสะดวกต่อแผนการของนางไปอีก

ไม่นาน ระหว่างทางลั่วเสี่ยวปิงก็ได้สอบถามถึงที่อยู่ของหอฝูหม่าน

แต่พึ่งเดินไปถึงหน้าประตู ลั่วเสี่ยวปิงก็ถูกเสี่ยวเอ้อหยุดเอาไว้

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้ามองดูเสี่ยวเอ้อ แต่ก็ไม่ได้เห็นในสายตาของเสี่ยวเอ้อนั้นมีการดูถูกหรือรังเกียจใด ดังนั้นจึงความรู้สึกดีกับเขานิดหน่อย

เสียงของลั่วเสี่ยวปิงไม่เบานัก ชื่ออาหารที่ทุกคนไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนั้นดึงดูดความสนใจของคนอื่นที่มารับประทานอาหาร สายตาแต่ล่ะคนต่างก็มองมาทางนี้กันหมด

เสี่ยวเอ้อก็อึ้งไปหมด หมูตุ๋นนี้เขารู้ แต่เห็ดหมูตุ๋นคืออะไร？ยังมีแกงสมบัติป่า แกงเห็ดทองเต้าหู้ เขายิ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

เสี่ยวเอ้อรู้สึกลำบากไปครู่หนึ่ง แต่ก็บอกตามความจริงว่า“บอกตามตรง อาหารที่พี่หญิงสั่งนั้นที่พวกข้าไม่มี……”แถมยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็ทำหน้าเหมือนอึ้ง มองดูเสี่ยวเอ้ออย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับว่าหอฝูหม่านไม่มีอาหารที่นางสั่งนั้นทำให้นางรู้สึกตื่นตระหนกตกใจยิ่งนัก จากนั้นก็ลุกขึ้น “ในเมื่อร้านเจ้าไม่มี งั้นข้าไปดูที่หอว่านเซียงร้านตรงข้ามแล้วกัน”

พูดจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ลุกขึ้น ทำท่าเหมือนจะไป

“แม่นางเดียวก่อน” เรื่องของทางนี้ เถ้าแก่ได้ยินมาแล้ว เห็นลั่วเสี่ยวปิงจะไป ก็เรียกนางหยุด

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดเดิน หันมองเถ้าแก่ที่เรียกนาง “เถ้าแก่เรียกข้า เป็นเพราะว่าพ่อครัวร้านเจ้าทำอาหารพวกนี้เป็นเหรอ？”