แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 148

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังตกตะลึงอยู่นั้น นางก็เห็นฉีเทียนเห้าหันหลังกลับและกำลังเดินสาวเท้าก้าวยาวๆไปที่ห้องทางด้านขวาห้องนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะนึกว่าฉีเทียนเห้าจะรู้เสียงหัวใจของตัวเองเข้าแล้ว แต่กลับเห็นฉีเทียนเห้าเดินกำลังหอบผ้าห่มผืนหนึ่งออกมาจากห้องทางด้านขวาห้องนั้นเสียแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิง “?” เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?

ตอนที่เดินผ่านลั่วเสี่ยวปิงนั้นฉีเทียนเห้า ที่กำลังหอบผ้าห่มอยู่ก็หยุดฝีเท้าลง และสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่วางตา แล้วอ้าปากพูดคำสี่คำขึ้นมาว่า

“ตามที่เจ้าปรารถนา”

หลังจากนั้น ฉีเทียนเห้าก็หอบผ้าห่มเข้าไปในห้องทางด้านซ้าย

ลั่วเสี่ยวปิง “......” เครื่องหมายคำถามสีดำปรากฏขึ้นมาเต็มใบหน้าของนาง

ตามที่นางปรารถนาหมายความว่าอย่างไรกัน?

นี่ไม่ใช่ความปรารถนาของนางโอเคไหม?

จริง ๆ เลย เข้าใจผิดแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นอย่างที่เจ้าคิดเลยนะ!

ลั่วเสี่ยวปิงเอื้อมมือออกไปขวางฉีเทียนเห้าเอาไว้เพื่อที่จะอธิบาย แต่ในเวลานั้นเองเล่อเล่อก็เดินออกจากห้องของตัวเองเสียแล้ว “ท่านแม่ เย็นนี้กินอะไรหรือ?”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มีความสุขมากในเวลานี้ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ขุดหลุมฝังแม่ทั้งเป็นเสียแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิง “......”

มันจบลงแล้ว นางพลาดโอกาสที่ดีที่สุดที่จะอธิบายไปเสียแล้ว ไม่มีหนทางที่จะอธิบายแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงจึงเดินออกจากห้องโถงไปที่ห้องครัวอย่างยอมรับชะตากรรมและเตรียมที่จะหลบหนีความเป็นจริงแล้ว

เรื่องในตอนเย็น คงต้องให้รอจนฟ้ามืดก่อนค่อยแก้ไขก็แล้วกัน ลั่วเสี่ยวปิงกำลังครุ่นคิดอยู่โดยไม่กล้าสู้ความจริง

แต่ฉีเทียนเห้ากลับกำลังมองไปที่ผ้าห่มสองผืนบนเตียงและยิ้มอย่างเงียบๆอยู่ในห้อง

โชคดีที่หลังจากที่เขากลับมาจากในเมือง เขาก็ได้บอก'เรื่องราวที่แท้จริง'ที่อยู่ในหมู่บ้านให้กับเล่อเล่อได้ทราบแล้ว มิเช่นนั้นจะเห็นการแสดงออกที่มีสีสันและหลากหลายขนาดนั้นของลั่วเสี่ยวปิงได้อย่างไรล่ะ?

ในตอนกลางคืน ภายใต้ความไม่ยินยอมพร้อมใจหลายอย่างของลั่วเสี่ยวปิง ในที่สุดก็มาถึงแล้ว

เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าจะถ่วงเวลาอยู่ในห้องโถง และรอให้อานอานกับเล่อเล่อเข้านอนแล้ว ค่อยไปนอนที่ห้องทางด้านขวาห้องนั้น

แต่ทว่า เล่อเล่อกลับมีท่าทางที่กลัวว่าคำพูดก่อนหน้าของลั่วเสี่ยวปิงจะเป็นคำพูดที่ใช้ในการโกหกนาง นางก็เลยเอาแต่เฝ้ามองนางตาปริบๆ และไม่ต้องการกลับไปที่ห้องของตัวเองจนกว่าจะแน่ใจว่านางเข้าไปในห้องแล้ว

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงทำได้เพียงต้องกัดฟันเดินกลับจนถึงห้องที่ตัวเองเลือกในที่สุด

หลังจากที่ขวนอายอยู่สักครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงจึงสงบจิตสงบใจของตัวเองลงในที่สุด แล้วแสร้งมองไปยังฉีเทียนเห้าที่กำลังจ้องมองตัวเองอย่างสงบนิ่ง

“วรยุทธ์ของเจ้ายอดเยี่ยม อีกสักหน่อยเจ้าก็ค่อยๆไปนอนด้านข้างเป็นอย่างไร?” ลั่วเสี่ยวปิงกำลังปรึกษาหารือ

“เจ้าเตรียมจะหลอกลวงเล่อเล่ออย่างนั้นหรือ?” ฉีเทียนเห้ามองไปที่ ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย ทำให้นางไม่สามารถมองอารมณ์ที่แท้จริงของเขาออก

ลั่วเสี่ยวปิง “......ไม่ใช่นะ ข้าก็แค่......ข้า......”

ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะอธิบาย แต่ลิ้นของนางกลับไม่เป็นใจเลย

ฉีเทียนเห้า “ในเมื่อไม่ใช่อย่างนั้น เช่นนั้นก็นอนเถอะ”

ลั่วเสี่ยวปิง “......” ก็มันมีแค่เตียงเดียว แล้วข้าจะนอนอย่างไรเล่า?

คู่สามีภรรยาจอมปลอม จะนอนด้วยกันได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงแทบจะถมึงตาจ้องมองด้วยความโกรธขึ้นมาแล้ว แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ตัวเธอเองก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมาเล็กน้อย

ในขณะที่กำลังมองดูท่าทางที่กลัดกลุ้มระทมทุกข์ของลั่วเสี่ยวปิงอยู่นั้น ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกขบขันอยู่ในใจ แต่หลังจากที่เกรงว่าเขาจะทำให้นางรู้สึกวิตกกังวลแล้ว เขาก็เลยไม่เตรียมที่จะไปเย้าหยอกลั่วเสี่ยวปิงอีก

ดังนั้นฉีเทียนเห้าจึงหอบผ้าห่มที่อยู่บนเตียงขึ้นมาปูลงบนพื้น หลังจากนั้นภายใต้ดวงตาที่ประหลาดใจของลั่วเสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าก็นอนลงไปและคลุมผ้าห่ม แล้วเอ่ยปากพูดอย่างสุขุมเยือกเย็นขึ้นมาว่า “นอนเถอะ”

ในขณะที่กำลังพูด ฉีเทียนเห้าก็หลับตาลงแล้ว

ตอนที่กำลังมองดูฉากที่อยู่ตรงหน้าอยู่นั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็บอกไม่ได้ว่าภายในใจของนางรู้สึกอย่างไร

อานอานไม่รู้ว่าเล่อเล่อกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ในขณะที่กำลังมองดูน้องสาวเดินเข้าไปในห้องตัวเองแล้ว อานอานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบๆ

ที่แท้ อานอานก็ไม่ชินกับการนอนในห้องห้องหนึ่งเพียงคนเดียวเช่นกัน...

ลั่วเสี่ยวปิงคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะนอนหลับสบายได้ตลอดทั้งคืน รอจนกระทั่งนางตื่นขึ้นมาฉีเทียนเห้าก็ได้เก็บผ้าห่มให้เรียบร้อยและออกไปจากห้องแล้ว ซึ่งนี่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ ก็มีชาวบ้านมาแสดงความยินดีที่บ้านหลังใหม่ของลั่วเสี่ยวปิงเป็นจำนวนมากลั่วเสี่ยวปิงที่เดิมทีเตรียมจะปรุงยาจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนตารางงานและจำเป็นต้องต้อนรับผู้คนเหล่านี้อยู่ในห้องโถงเท่านั้น

เพียงแต่ในหมู่คนเหล่านี้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาที่แสดงความยินดีด้วยความจริงใจ ในขณะที่ผู้คนส่วนใหญ่กลับอาศัยการมาแสดงความยินดีเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะมาเยี่ยมชมบ้านของลั่วเสี่ยวปิง

แต่ทว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่สนใจเรื่องนี้เลย ถึงอย่างไรเสียนับตั้งแต่วันที่สร้างบ้านขึ้นมาในวันนั้น นางก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน และเมื่อผู้อื่นเดินทางมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นางขับไล่พวกเขาออกไปก็คงไม่เป็นการดีไม่ใช่หรือ? เว้นแต่ว่านางจะไม่ต้องการอยู่ในหมู่บ้านต้าซิงแห่งนี้อีกต่อไปแล้ว

เพียงแต่ในหมู่ผู้คนเหล่านี้ มักจะมีคนที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ชอบอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งดาวหมู่บ้านจางฮั่วเหมยและคนที่มาจากบ้านเก่าตระกูลลั่วก็อยู่ท่ามกลางผู้คนเหล่านั้นด้วย

“พี่เสี่ยวปิง บ้านของเจ้าใหญ่โตมากจริงๆ น่าอิจฉาจังที่เจ้าสามารถแต่งงานกับผู้ชายที่มีฐานะดีเช่นนี้ได้” จางฮั่วเหมยพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความใฝ่หา สิ่งที่พูดอยู่ในปากของนางคือคำสรรเสริญเยินยอ แต่ในดวงตาของนางกลับมองไปทั่วทุกหนทุกแห่ง “เอ๊ะ? ทำไมไม่เห็นพี่เขยเลยล่ะ?”

ลั่วเสี่ยวปิง “......” หนึ่งคำก็พี่สาว สองคำก็พี่เขย นางคุ้นเคยกับนางดีขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย?

อีกอย่าง ช่วยขจัดความคิดเล็กๆน้อยๆนั่นที่อยู่ภายในดวงตาของนางออกไปจะได้ไหม?

ความคิดที่ต้องการจะมาแทนที่นางมันแสดงออกมาชัดเจนขนาดนั้น คิดว่านางตาบอดจริง ๆ หรืออย่างไร?

แต่ทว่า พอกลับมาคิด ๆ ดูแล้ว จางฮั่วเหมยก็เป็นเพียงหญิงสาวที่บูชาเงินทองคนหนึ่งเท่านั้น ยังมีคนแบบนี้อีกสักกี่คนกันแน่นะ?

คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหลลงที่ต่ำ นอกจากเรื่องที่นางอยากจะได้ผู้ชายของคนอื่นแล้ว เรื่องอื่นยังสามารถเข้าใจได้

ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อความคิดของจางฮั่วเหมย และก็ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรเสีย ไม่ใช่ว่าจางฮั่วเหมยอยากได้คนไหนก็ได้เลย

ถึงนางไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางยังอยากจะจัดการกับจางฮั่วเหมยผู้นี้ต่อไป ในขณะที่นางกำลังคิดที่จะส่งคนออกไป ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องไห้อย่างรุนแรงของเล่อเล่อดังมาจากเรือนแถวที่อยู่ด้านหลังห้องโถงใหญ่